LAB sindikatuko federazio publikoko delegatuek, Euskal Enplegu Publikoaren Legearen aurre-proiektuaren tramitazioa dela eta, batzarra egin dute Gasteizen. Batzarraren ostean manifestazioa egin dute Parlamenturaino.
Batzarrean LABeko zerbitzu publikoetako ordezkariek legearen gainean sindikatuak egiten duen irakurketa aztertu, eztabaidatu eta hemendik aurrerako urratsak zehaztu dituzte.
Batzarrean Ainhoa Etxaide, LABeko idazkari nagusiak, hartu du parte eta manifestazioaren atarian adierazpenak egin ditu Euskal Enplegu Publikoaren Legearen aurrean LABek egiten duen irakurketa plazaratzeko.
AINHOA ETXAIDEREN ADIERAZPENAK
{saudioplayer}http://biltegia.labsindikatua.org/audioak/14_10_16ZerbitzuPublikoak.mp3{/saudioplayer}
Egun horretan Osakidetzak antolaturiko jardunaldi batean, Darpon kontseilariaren bisita aurreikusita zegoen. Bertan kontzentratu ginen osasun langileon lan-baldintzen eta osasun publikoaren defentsan eta jakina, Darpon kontseilariaren dimisioa ere eskatzeko, bera baita Osakidetzan burutzen ari den suntsiketaren eguneko arduradun politikoa. 
Ezker abertzalekoa naizelako eta independentzia eta sozialismo helburu estrategikoekin erabat lerrokatzen naizelako. Zentzu honetan, LAB sindikatuaren proiektua helburu horietarantz eraman gaitzakeen sindikatu bakarra delako. Hutsuneak hutsune eta gauza askotan hobetu beharra dagoela, LAB ez da edonolako borroka eta antolatzeko tresna langileontzat, Euskal Herrirako ezkerreko proiektu sozial eta politiko osoa daukan bakarra da, alegia.
Egia esan, Osakidetza egoera penagarrian dago, UCI-n sartzeko moduan alegia. Pribatizazio eta suntsiketa prozesu luze baten ondorioak baino ez gara ikusten gaur egun: Azkuna jaunak hasitako bidea, geroago PSE-k aurrera eramandako politika berbera eta, azken urteotan, PNV berriro. Biak ala biak, Troika-k agindutako irizpide berak inposatzen, Madrilen, Grezian, Portugalen, Britania Handian eta hainbatetan egin bezala. Errezeta berdinak erritmo ezberdinean aplikaturik, jendartearen erantzuteko ahalmenaren arabera: aurrekontuak murriztu, kontratazio jaitsi eta osasun pribatua bultzatu.
Uste dut gure borroka funtsezkoa dela gaur bizi dugun fase historikoan. Sindikalgintzak borroka egiteko eta antolatzeko lekua izan behar du, norbanakoen mugak eta taldearen indarra bideratzen lagun dezakeena. Lehenengo eta behin, langile klasea berdefinitu behar dugu eta marxismoaren tresnak erabili gaur egungo fase historikoa zehaztasunez definitzeko. Eta hortik abiatuta, helburuak argi, kalean dagoen amorrua antolatu eta borrokatu. Historiak argi utzi digu goikoek ez dutela ezer emango guk kentzen ez badiegu. Eta langileok ez ditugu halako irakaspenak ahaztu behar, ezta gaur egungo Euskal Herrian ere… barrikadak ezin dira iraganeko kontua izan.
