ELA, CCOO, LAB eta UGT sindikatuok hilabeteak daramatzagu papergintzako hitzarmena negoziatzen eta akordio batera iristeko saiakerak egiten, baina patronalaren immobilismoaren aurrean greba egitea beste biderak ez zaigu geratu. Gaur izan dugu lehen greba eguna eta Tolosan mobiliazatu hitarmena exigitzeko.
Berriz ere behartu gaituzte Gipuzkoako papergintzako langileok kalera ateratzera. Borroka honetan denei ari gara aurre egiten:
• Inposatu dizkiguten erreforma laboralei; hauen ondorioz, behar-beharrezkoa da negoziazio kolektiboa berriz asmatzea, gure eskubide eta interesak defenditzeko.
• Enpresa aseezinak ere aurrez-aurre ditugu. Nahiz eta milioiak irabazi, paper fabriketako lana gero eta prekarioagoa egiten dute. Borroka honetan batzen gaituenaz gainera, guztiok dakigu etekinak gehitzeko zein estrategia erabiltzen duten. Gure plantillak gero eta txikiagoak dira; aldi berean, azpikontratazioa hazten ari da, eta horrekin batera, zatiketa eta prekaritatea.
• ADEGI ere hor dugu, estatuko patronalik erreakzionarioena. Ustez “berria” den lan-harremanen eredu bat saltzen ari da, baina helburu bakarra du, gaur hemen gertatzen ari dena ez gertatzea; patronalak nahi du esplotatzen ari den jendea ez antolatzea, bere eskubideen alde ez borrokatzea. Beraz, estrategia horrek berritik ez dauka ezer.
Gainera, ADEGIk beste urrats bat egin du: borroka kriminalizatu nahi du. Nonbait ez dira nahikoak oparitu dizkioten erreforma laboralak. Lan Zuzenbideaz ez du ezer entzun ere egin nahi. Greba-eskubidea traba da beretzat, eta horregatik demandak sartzen ditu. Negoziazio-mahaian lortzen ez duena, asanbletara bidaltzen dituen infiltratuekin lortzen ez duena, auzitegian irabazi nahi du. Negoziazio kolektiboa defenditzeko era ederra! Hemendik argi esaten diogu. Borroka hori ere galdu egingo duzue.
Langileok jabetu gara hitzarmen hau zein garrantzitsua den. Noski, soldata igoera duinak eskatzen ditugu, KPIaren erreferentzia hartuta, enpresen irabazi handien tamainakoak. Baina hitzarmen honetan benetan axola zaiguna da erreforma laboralak gure enpresetatik kanpo uztea. Oinarri-oinarrizko zerbait eskatzen dugu: sinatzen dena betetzea. Horri esaten diogu “blindajea”. Gipuzkoako Papergintzako Hitzarmena derrigor bete beharrekoa izatea nahi dugu. “Nonstop” akordioak ere derrigorrezkoak izatea. Bestela, zertarako dugu Negoziazio Kolektiboa?
Borroka gogorra da; beti izan da, eta izango da. Baina borrokatzeak merezi du. Inoiz ez digute ezer oparitu. Beste belaunaldi batzuk borrokaren bidez lortu zutena guk defenditu behar dugu. Horregatik gaur egun handia da Gipuzkoako papergileontzat. Greba izan da utzi diguten bide bakarra, eta arrakasta izan du. Paper fabrika guztiak geldirik daude. Ia langile guztiok grebarekin bat egin dugu. Enpresarioek kontutan izan beharko dute hau. ADEGIren estrategiari jarraituko diote, gure Hitzarmena bahitzea? Euren txanda da.
Tolosan, 2015eko azaroaren 27an
Propone que tanto la plantilla de VW como toda la cadena de subcontratación actúen de manera solidaria ante cualquier ataque, anuncia mociones en Parlamento y Ayuntamientos y reclama al Consejero Aierdi que se cree una Comisión de seguimiento en Navarra.
Ante la gravedad de la situación, LAB ha creado una comisión de trabajo permanente con los y las delegadas que de forma directa o indirecta, subcontratados y subcontratadas en la misma planta o en otros talleres de la comarca que mayoritariamente trabajan para la planta de VW en Landaben. Varios de ellos han comparecido hoy en rueda de prensa junto a Asier Imaz, responsable de Industria, e Igor Arroyo, portavoz de LAB en Navarra.
Asier Imaz ha denunciado “la falta de escrúpulos de esta multinacional y su falta de responsabilidad con los empleos que directamente e indirectamente dependen de VW”. Así mismo, ha señalado que “teniendo en cuenta la información pública y la no información de la situación a los y las trabajadoras de la red de talleres subcontratados, podemos decir que estamos en el escenario previo a un fuerte ataque sobre las condiciones laborales y el empleo en ella comarca”.
Según Imaz, “estamos ante el escenario previo al dumpling social. VW utilizará dos momentos: por una parte, condicionará el arranque de las inversiones para el nuevo Polo a la rebaja de las condiciones laborales y el empleo de los y las trabajadoras que trabajan dentro de las instalaciones de VW; por otra parte, condicionará la subcontratación de piezas del nuevo Polo en los talleres auxiliares que dependen de VW a una bajada de precio en las piezas. Quien más se baje el sueldo, quien menos trabajadores y trabajadora tenga o estas estén en peores condiciones se quedará con el pedido del nuevo Polo. Utilizarán pues la vieja técnica de taller contra taller con efectos terribles en el reparto de la riqueza en la comarca”
De hecho, la amenaza ya se ha concretado en LOGITERS (antigua Logística Navarra), donde la dirección plantea 100 despidos. Ante esta agresión, el Comité ha convocado paros el 4 y 7 de diciembre, y huelga indefinida a partir del 9.
Ante este escenario, Igor Arroyo ha manifestado el rechazo de LAB a asumir este esquema. “El fraude lo ha producido la Empresa y la Empresa lo debe pagar, no los trabajadores y trabajadoras”. Por ello, LAB propone que todos los y las trabajadoras de talleres auxiliares y subcontratados así como los trabajadores y trabajadoras de VW se unan para hacer frente a la ofensiva patronal. “Si cuando VW ataca el empleo o las condiciones laborales de un taller respondemos toda la cadena directa e indirecta a la vez, podemos conseguir que se mantenga el empleo y las condiciones laborales. Podemos garantizar acuerdos donde VW buscará imposición” ha asegurado Arroyo. Para impulsar esta estrategia de defensa colectiva y unitaria, LAB ha tomado cuatro iniciativas:
En primer lugar, LAB va a socializar esta lectura entre las diferentes plantas que trabajan para VW así como en la misma VW.
En segundo lugar, si un taller determinado recibe un ataque y está dispuesta a responder, LAB trabajará para acordar en los diferentes talleres que también trabajan para VW estrategias de lucha con el objetivo de frenar entre todos y todas el ataque de VW.
En tercer lugar, teniendo en cuenta que este debate trasciende lo laboral, LAB reclama al Consejero Aierdi que asuma sus responsabilidades, no haga seguidismo respecto al Estado y cree una Comisión de seguimiento propia en Navarra.
Por último, LAB llevará al Parlamento Foral, y a la totalidad de los ayuntamientos de la Comarca de Pamplona, una moción a favor de la totalidad del empleo, las condiciones laborales y la no imposición.
Aldaketa klimatikoaren aurrean, Eskubide Sozialen Kartan jasotakoak erakundeen marko araugilean txertatzea da alternatiba
Arduraz eta mesfidati hartzen dugu astelehenean Parisen hasiko den aldaketa klimatikoaren inguruko Goi Bilera. Parisen bilduko direnak, giza komunitate jakin batzuen, baliabide naturalen eta langileon zapaltzaileak dira irabazi ekonomikoak lortzeko.
Kapitalismoa ez da gai bizitza babesteko eta zuzentasun soziala lortzeko, eta gainera, bizirauteko etengabe hazi beharra du, eta badakigu hau, epe luzera begira ezinezkoa dela. Beraz, Parisen eskeiniko dizkigutenak irtenbide faltsuak baino ez dira izango
Munduko agintariak aldaketa klimatikoaren ondorioak gutxitzeko hainbat aldiz bildu dira, baina ezer gutxi egin dute arazoari aurre egiteko. Oraingoan, hogeigarren aldiz Parisen bilduko dira, eta Kiotoko Goi Bileran hartutako adostasunak berretsi beharko dituzte, baina Kiotoko protokoloaren helburuak ez ziren nahikoa izan, eta gainera, protokoloa bera ez da eraginkorra izan. Oraingoan ere esperantza gutxi dugu Gailur honetan jarrita, izan ere, bertan parte hartuko duten gobernuen interesak ingurumenarengandik, pertsonon ongizatearengandik zein osasunarengandik hurrun daude, beraien interesak merkatuen menpe daude eta itxurakerietan ibiliko badira ere, gutxi batzuen aberastasuna lehenetsiko dute beste guztiaren gainetik.
Pertsonak, planeta eta bizitza erdigunean jartzen dugunon esku baleude Goi bilera honetan hartu beharreko erabakiak, sistema bera errotik kolokan jarri beharko lukete.
Parisen eskeiniko zaiguna dagoeneko agortua dagoen formula da, ezinezkoa da erregai fosiletan oinarrituriko ereduan jarraitzea, dagoeneko urgentea da ahalik eta epe laburrenean karbono gutxian oinarrituriko ekonomia garatzea, hori lortzeko, frackinga bezalako teknikak legez kanporatuak izan behar dira, berriztagarrien alde egin behar dugu, agroekologiaren eta arrantza jasangarriaren alde egin behar dugu, gertuko merkataritza bultzatu behar dugu. Neurri hauek nahitaezkoak dira atzeraezina izango den egoerara ez heltzeko.
LABek Euskal Herrian, aldaketa klimatikoaren aurrean Euskal Herriko Eskubide Sozialen Kartan jasotako naturaren eskubideak gure erakundeen marko araugilean txertatzean ikusten du aterabidea.
Ingurumen osasuntsua eraikitzea da gure nahia, eta horretarako naturaren eskubideekin konprometitua egotea besterik ez dago. Goazen edo hobe esanda, kapitalismoak daramagun bidetik jarraitzerik ez dago, uste baino lehenago amildegiarekin aurkituko garelako. Aldaketak planteatzen ditugu guk, aldaketa errealak eta egingarriak, eta bide berri horiek hartzeko, jendarteko gainontzeko eragileekin aliantzak sortu eta elkarlana abiatzea da gure hautua.
Produkzio bitartekoetan eta erakundeetan eragin beharra dugu, interes espekulatibo aseezinen gainetik ingurumena eta gu guztion osasuna jarri behar dugu langileok jendarteko gainontzeko sektore guztiekin batera. Horretarako, erabakien jabe gu geu izatea nahitaezkoa da, langileon eta gainontzeko sektoreen parte hartzea guztiz beharrezkoa da guztia komunitate osoaren mesedetan kudeatzeko, bai gure belaunaldiaren alde, baita etorkizuneko belaunaldien alde ere.
Gure lehentasunak argi marraztuak dauzkagu, badakigu zeren aldekoak garen eta zeren aurkariak garen. Ez dugu energia nuklearrik onartuko, Lemoiz itxi genuen, eta Garoña ixtea ere derrigorra dugu. Ez dugu nahi Kantauri itsasoan hidrokarburorik dagoen iker dezaten, eta Euskal Herria frackingetik librea izan behar da. Mugikortasunari dagokionez, Abiadura Handiko Trenaren kontrakoak gara, makroproiektu hau euskal herritarrontzat ekonomikoki, sozialki eta ingurumenari dagokionez kaltegarria da, lanak gelditzea eta auditoria soziala egitea exijitzen dugu. Hondakinen tratamenduari dagokionez, errauskailuak bezalako sistemak edo porlandegietan erraustea gaixotasun-sortzailea eta guztiz kutsakorra dela jakinda, sistema hau alboratzea exijitzen dugu.
Baina noski, ez gara ezezkoan gelditzen, ereduen arteko talkara goaz, biak aurrez aurre konfrontatuz. LABek arrantza, nekazaritza edo hosto zabaleko basogintza bezalako sektore estrategikoen alde egiten du. Argi dugu bidea elikadura burujabetza dela. Energiari dagokionez, gehiegizko kontsumoa gelditu, aurreztu eta enplegua sortuko duten berriztagarrien eta ordezkagarrien aldekoak gara. Mugikortasunari dagokionez, batez ere lanera eta ikastera joan etorriak egiteko, garraiobide komunitario eta publikoaren alde egiten dugu. Hondakinen tratamenduari dagokionez, kontsumo eta produkzio arduratsuaren alde egingo dugu, erraustegiak alboratzeko. “Zero zabor” izan behar da helburua, eta hori lortzeko, sistema egokiena denaren alde egingo dugu.
Azkenik, LABek COP21aren aurrean erantzuteko mundu mailako deialdiari erantzunez Euskal Herrian deitu diren mobilizazioetan parte hartzera dei egiten diegu langileei eta orokorrean euskal jendarte osoari.
Azken urteetako erreformek utzi diguten panorama lotsagarria da; enplegua suntsitzen jarraitzen dute, irabaziak dituzten enpresetan ere. Gainera, erreforma berrien hotsak entzuten dira, pentsioena eta lan-merkatuarena esaterako. “Erasoen garaia ez da amaitu”.
Egoera honetan, EAJren esku dagoen Eusko Jaurlaritza Madrildik, PPren eskutik datozen neurri suntsitzaileei babesa emateko prest egotea, benetan larria da.
Ondorioz, argi dugu, langileok egoerari aurre egiten ez badiogu, egungo politikariekin jai dugula.
Egoera honi aurre egiteko gako desberdinak planteatu ditugu. Batetik, lana eta langileak espekulatzaileen gainetik jartzea, egun ikusten ez diren enplegu politika eraginkorrak martxan jarriz. Bestetik, prekarietatea behingoz murrizteko neurriak hartzea, bost ardatzen inguruan koka litezkeenak: enplegua banatzeko, 35 orduko lan-astea; 1.200 eurotako gutxieneko soldata; aukera berdintasuna, euskara eta hizkuntza-eskubideak eta lan-osasuna bermatzea.
Hala, sektore feminizatuek lan berdina eginagatik, ez dute berdin kobratzen, ez dituzte baldintza berdinak. Horregatik, diskriminazioaren ondorioei aurre egiteko antolatuko gara. Azpikontratetako langileek lan eskubideak zapalduak dituzte aldioro eta egoera honi aurre egiteko bitarteko nagusia klausula sozialak dira. Enpresa txikietan negoziaketarako aukera guztiz baldintzatuta dago, langileekin zubiak eraiki behar ditugu beraz, desarauketaria aurre egiteko ekintza sindikal eraginkorra garatzeko. Enpresa handietan enpleguaren aldeko lerro oso bat dugu: ordu estren kontra eta malgutasunari aurre egiteko. Amaitzeko sektore publikoan Euskal esparruaren defentsa gaur inoiz baino beharrezkoagoa da eta horren alde egingo dugu.
Durangaldean bertan, hasiak gara lanean. Lehenik eta behin, ordezkaritza daukagun enpresetan prekarietateari aurre egiteko neurri zehatzak aztertuz eta planteatuz. Argi edukiz, enpresa bereko langile guztiak eskubide berdinak ditugula; lan berdina eginagatik eskubide berdinak ditugula, baita soldata berdina ere, noski. Bide horretan, azpikontratetako langileen eskubideak defendatu eta bermatu beharra dago, ETTak desagerrarazi, ordu extrak logika koherente batera mugatuz eta ez ohitura bihurtuz, emakumeon lan eta soldata duina bermatuz eta, lana suntsitzeari utziaz, lan duina sortzen hastea.
Ordezkaritzarik gabeko enpresetan, normalean egoera prekarieoena bizi duten horietan, eta, ondorioz, beldurra den horietan, informazio kanpainak hasi ditugu. Lantoki horietako langileei informazioa helaraziz, zein eskubide diztuzten, egoera bakoitzaren aurrean zer egin beharko luketen eta finean, bakarrik ez daudela adieraziz, denok osatzen dugun langile mugiduaren aktibazioari esker lortuko baitugu aldaketa.
Guzti hori kontuan edukita, herriz herri, poligonoz poligono eta enpresaz enpresa antolatzera goaz. Nahi duenari, borrokarako eremuak eskainiz, eta orokorrean, langile guztiei beharrezko informazio helaraziz.
Bide horretan, ABENDUAREN 12an, larunbata, Durangaldean PREKARIETATEA salatzeko eguna antolatu dugu. Goizean herrietan ekimen eta dinamika ezberdinak antolatuz eta, eguerdiko ordu batean, Durangon Landakoko Tximinia ondoan, ekitaldi bat deituz. Ekitaldi horretan parte hartzera deitzen ditugu durangladeko langile guztiaz, gainera, LABeko idazkari nagusi den Ainhoa Etxaide ere bertan egongo dela azpimarratuz.
Desde el primer día iniciamos movilizaciones, acudimos a instituciones y luchamos en la calle tratando de demostrar lo injusto del cierre de la planta.
Tras muchas horas de reunión se alcanzó un acuerdo donde se recogían jubilaciones y un plan que de la mano de la Diputación Foral de Gipuzkoa y de Mondragón Unibertsitatea nos llevase a una reindustrialización.
A ese proceso de reindustrialización le hemos estado dedicando todos los esfuerzos durante los últimos 10 meses.
En este periodo hemos conocido el proyecto de Optimize, que fue rechazado ya que no se adecuaba a las necesidades y características de Candy. Posteriormente han sido los proyectos de Urbanext y Lanteko.
El de Lanteko sigue su curso y se espera que si todo transcurre con normalidad, para verano de 2016 podría ir concretándose el proyecto.
El proyecto de Urbanext, fabricante de mobiliario urbano con material reciclado, ha sido el que nos ha llevado a celebrar innumerables reuniones y ha sido la que ha capitalizado gran parte de este periodo.
A este respecto hemos de decir que desde el primer día no fue del agrado del Gobierno Vasco, aunque en ningún momento se nos dijo nada de su posible viabilidad.
Se nos ha mareado, tanto a nosotros como a la propia Urbanext. Pidiendo documentación, información modificaciones, etc.
Desde el propio Gobierno Vasco se nos dijo que ELKARGI y OÑARRI avalarían el proyecto si GAUZATU lo hacía. Hoy es el día en el que se nos dice que tiene el visto bueno de GAUZATU pero que ELKARGI y OÑARRI han dicho que no. Parece ser que por falta da viabilidad.
¿Cómo es posible que se diga que no tiene viabilidad sin estar ni contrastar un solo dato con Urbanext? ¿Cómo se rechaza el proyecto sin que nos muestren ningún análisis ni ningún informe que justifique la inviabilidad?
Está claro que el Gobierno Vasco no ha estado a la altura de las circunstancias. Desde el primer momento ha sobrado lucha partidista y ha faltado el apoyo institucional.
Nos parece ofensivo que por medio de la prensa nos enteremos que van a emplear millones de euros para industria, y que no haya apoyo para este proyecto. Nosotros fuimos victimas de una deslocalización, estamos en una situación crítica, muchos de nosotras estamos sin la prestación de desempleo. Y ahora hemos sido victimas por partida doble, pero esta vez del Gobierno Vasco.
¿Dónde queda ahora el compromiso adquirido por las instituciones de dar una salida a los trabajadores y trabajadoras de CANDY?
Lo que nos ha quedado tras este intento de reindustrialización ha sido la lucha ejemplar de los trabajadores y trabajadoras de CANDY y un no menos ejemplar apoyo del pueblo de Bergara.
Agradecer al pueblo de Bergara su solidaridad y colaboración, sin el cual no hubiese sido posible esta lucha. Eskerrik asko.
Consideramos un atropello lo que estos sindicatos están haciendo, llevándose las negociaciones de las condiciones laborales de los y las trabajadoras de Navarra a Madrid, imposibilitando así cualquier revindicación o incidencia en donde trabajamos y vivimos, en Navarra.
Desde LAB consideramos que este convenio va en contra de los intereses de las trabajadoras de colectividades por dos cuestiones principalmente:
Se llevan la negociación de Navarra a Madrid, queriendo evitar que las trabajadoras navarras tengamos ninguna incidencia en las negociaciones del convenio.
Porque, a parte del título, han hecho un corta y pega del convenio de hostelería, no reconociendo las especifidades de las trabajadoras del sector. Y para eso, ya tenemos el convenio de hostelería.
Las trabajadoras de colectividades, siempre lo hemos dicho, no somos ni camareras ni cocineras al uso. Desempeñamos trabajos dentro de educación y sanidad, y como tal debieran ser reconocidos.
Por este motivo, LAB está de acuerdo en que las trabajadoras de colectividades salgamos del convenio de hostelería y se nos reconozcan, de una vez, las funciones que realizamos, y dicho sea de paso, se nos exigen: educadoras, asistentes, cocineros/as de dietas especiales….
Pero este reconocimento no debe quedarse en el título del convenio, sino que debe ser reconocido en sueldo y jornada.
Nuestra revindicación es clara: un convenio de colectividades de Navarra en el que la jornada sea la misma que en la administración, y los sueldos sean equiparables a los puestos de trabajo en sanidad y educación.
Esta revindicación es posible, y así lo consiguieron en el País Vasco, un convenio de colectividades con una jornada de 1592 horas anuales y un sueldo 18% superior.
Esta debe ser la revindicación de los sindicatos en Navarra, porque un convenio de Colectividades en Navarra es posible. Solamente es necesaria la voluntad de UGT y CCOO, que se han llevado la negociación a Madrid, para poder volver a negociar aquí.
Prekarietatean sakontzen du
Ilunkeria eta inposizioa
Lan poltsak gardenki kudeatzeko zailtasunak
Kontrol ideologikoari laguntzen dio
Jestore sistemaren Taifa erresumak: iluna, adiskidezale, garestia eta antzua
Txostenean ere kontratazio sistema hau kudeatzen duen zuzendaria den Javier Salcedoren kargu-uztea exijitzen genuen berriz. Horrek berez arazoa konponduko ez badu ere, ezinbesteko urratsa da Zuzendaritzak pertsonal politika aldatzea nahi badugu. Eta horretarako borroka guztiak ezinbestekoak dira, epaitegietan, instituzioetan eta kalean ere.
Kontzentrazioan erabilitako leloa hau izan da: EITBn kontratazioetan iruzurrik ez! Prekarietaterik ez! Salcedo kanpora!
Euskal Herriko adineko pertsona eta pentsiodunak gure herriko populazioaren laurdena baino gehiago gara eta, hala ere, gure arteko asko eta asko gizartetik baztertuta bizi gara. Egoera hau gainditzeko asmoz Pentsionistak Martxan elkarteak Herri Ekimen Legegile bat eraman du Gasteiz eta Iruñeako Parlamentuetara. Astelehenean Gasteizen eta atzo Iruñean aurkeztutako Herri Ekimen Legegile honek helburu zehatza: pentsio duinak lortzea.
Emandako urratsaz gain jendarteari iniziatiba honen alde egiteko deia luzatzen diogu. Hala Nafarroan hurrengo hilabeteotan 7.000 mila sinadura bildu nahi dira, besteak beste, Parlamentuak onar dezan lege bat bi neurriekin: pentsio guztiak 1.080ra eurora arte osatzea eta pentsioak kudeatuko duen gizarte segurantza propioa izatea.
Datuek egoera larritasuna erakusten digute. Nafarroan adibidez Ia 70.000 lagun bizi dira 700 euro baino gutxiagoko pentsioekin. Haien artean emakume helduak dira kaltetuenak eta prekarietate handiena pairatzen dutenak. 700 euro horiek Europak aholkatzen dituen 1.080 euroen oso azpitik daude, kontuan hartuta Nafarroako soldatak eta aberastasuna.
Pentsionistak Martxan elkarteak dei egiten die Nafarroako zein Gasteizko Parlamentuan diren alderdi politikoei ekimen hau ontzat jo dezaten. Horrela aukera izanen dute kalean hainbeste aldiz aldarrikatu denarekin: Euskal Herrian bizi diren pertsona heldu guztiak duintasunez bizi daitezela.
