LABLangile Abertzaleen Batzordeak

Langileon egoera kezkagarria dela gauza ezaguna da. Eta gogorra dator 2012.en urtea ere. Patronala krisiaz baliatzen ari da gure eskubideak erasotzeko eta bere posizioetan abantaila berriak ateratzeko eta zoritxarrez Madrilen CCOO eta UGTren laguntza dute horretarako.

Langileak geroz eta bitarteko gutxiago ditugu, eta sortzen den aberastasuna gutxi batzuk aberasteko besterik ez da baliatzen eta bide horretan sakondu nahi dute.
Dagoeneko aski erasotuak izan diren soldatak eta lan baldintzak are gehiago erasotuko dituzte, patronalak lan harreman eredu erabat desarautua nahi du eta horretarako negoziazio kolektiboa oztopoa da, hori dela eta orain arteko joku arauak aldatuz negoziazio kolektiboko eredua aldatu nahi dute. Aurreko erreforman zentralizazioa eta enpresei lehentasuna. Orain gehiago sakondu dute eta soldatak moteldu eta malgutasuna areagotu dira errezeta berriak.

Azken urteetan soldaten pisua gutxituz joan da, sortzen den aberastasunarekiko. Aberastasun banaketan desorekak areagotuz. Soldatak ez dira krisiaren sortzaile eta Soldatak KPIaren gainetik egoteko borroka egin beharko dugu.

Soldatekin batera, malgutasuna da orain gai izarra! Ez al dute nahikoa? Kalerapen libreak eta merkeak, administrazioak ERE guztiak onartzen dizkie, lan baldintzak kaskartzeko hainbat bitarteko dituzte eta orain haratago joan nahi dut. Ase ezinak dira

Hori bai! “lasai” guzti hau enplegua mantentzeko omen da eta. Neurri hauek ez dute enplegurik sortuko, kontrakoa suntsitu egingo da, langabeziak gora egiten jarraituko du. Enpresek euren etekinak langileen soldata eta lan baldintzen kontura bermatu nahi dituzte. Hori dago neurri hauen atzean eta inolaz ere ez, enplegua mantentzeko borondatea, ez dago eztabaidarik enplegua nola sortu eta dagoena nola banatu.

Desde el inicio de la crisis se están atacando salarios, derechos laborales y sociales en muchos casos con la ayuda de CCOO y UGT. El preacuerdo firmado en Madrid entre CEOE, CCOO y UGT, no hace sino profundizar en esa vía. Se trata de un acuerdo para moderar salarios, facilitar por medio de las negociaciones sectoriales que las empresas puedan ampliar la flexibilidad y facilitar un descuelgue generalizado de las condiciones del convenio en las empresas. Es un ataque en toda regla al derecho a la negociación colectiva.

No damos por buena la llamada a la moderación salarial que se nos hace desde Madrid, ni tampoco vamos a permitir que en los convenios sectoriales se aumente la flexibilidad. Más flexiblidad igual a más destrucción de empleo. No va a ser LAB quien de cobertura a ello, porque entendemos que la negociación colectiva tiene que ser un instrumento válido justo en la dirección contraria. Un instrumento para defender el empleo, los salarios y las condiciones laborales.

Las condiciones salariales y laborales de Euskal Herria son mejores que las del estado, porque aquí hay otra forma de hacer sindicalismo. CCOO y UGT tendrán que explicar a las y los trabajadores de Euskal Herria cual es su posición, si se van a someter o no a lo acordado en Madrid abriendo las puertas de par en par a una mayor precarización.

Enplegu suntsiketari aurre egin eta soldatak eta lan baldintzak defendatzko, negoziazio kolektiboa bitarteko garrantzitsua da, dugun TRESNA nagusia da.

Langileek alternatibak behar dituzte eta horretarako borroka egin behar da eta iniziatiba hartu behar da, gure eskubideak defendatzeko.Langileek argi utzi dute ez daudela prest bertako hitzarmenei uko egiteko, azken urteetan greba sektorial oso garrantzitsuak izan dira, bertako hitzarmenen defentsan. Honek erakusten du negoziazio kolektiborako euskal esparrua defendatzeak duen garrantzia, eskubide hori gure eskuetan mantentzeak duen garrantzia, LHEE eraikitzeko bitarteko garrantzitsua baita.

Ez da nahikoa sindikatu nagusiak egin duen moduan, egoera larria dela salatu, erantzukizunak banatu, ardurarik ez bereganatu eta besoak gurutzaturik geratzea, inolako irtenbiderik proposatu gabe. Patronalari aurre egin behar zaio bai. Diskurtsoaren bidez bai, mobilizazioen bidez ere bai eta negoziazio kolektiboaren esparru guztietan, negoziazio kolektiboa borroka eremu bihurtuz ere bai. Gu prest gaude bide hori elkarrekin egiteko, ez gaude prest geldirik egoteko alternatibaren alde lan egin gabe.

LAB negoziazio kolektiboaren eskubidea defendatzen ari da, tresnaren defentsan eta tresna hori edukiz betetzeko ari gara lanean esparru desberdinetan: sektoreartekoa, sektoreak eta enpresak.

a) sektoreartekoa

Zailtasunak zailtasun, Akordio interprofesionala negoziatzen ari gara, ez dakigu akordiorik egongo den edo ez, baina ez diogu borroka honi uko egingo. Ez da egia ELAk dioen moduan, ez duela ezertarako balio. Honelako akordio batek, aldeen artean borondatea badago, berme juridiko nahikoa du hemengo hitzarmenak mantendu eta estatuko negoziazioen gainetik jartzeko eta kontrakoa esatea, bere burua borroka horretatik kanpo kokatuz duen erantzukizuna saihestea da. LHEE ez da defendatzen enpresetako negoziazioan, honelako akordio baten bidez baizik.

Bere garaian Hobetuz ere akordio interprofesionala izan zen eta pikutara joan bazen ez da izan bitartekoa egokia ez delako, baizik eta konpromiso politikorik ez delako egon ondorengo urteetan akordio hori defendatzeko.

LAB zergaitik dago mahai honetan? Bi helburu nagusi ditugu, negoziazio kolektiborako euskal eremua blindatzea, euskal esparruaren defentsa eta enpresetako hitzarmenei ematen zaien lehentasuna mugatzea.

Akordio interprofesionalak hemengo hitzarmenak estatukoen gainetik egotea bermatu behar du. Akordioa ez da Madrilen negoziatzen dena garatzeko, baizik madrilekoaren gainetik jartzeko. Estatuko hitzarmenak ez dira erreferentzia ezertarako gure negoziazioetan.

Hau da baldintza moduan jarri genuena mahaia osatu aurretik eta beste eragileek onartu zuten. Bestela ez dago akordiorik, LABek ez duelako sinatuko eta LAB gabe gehiengo nahikorik ez dutelako.

Honekin batera enpresetako hitzarmenei, gai batzuetan herrialdeko hitzarmenak ez betetzeko, ematen zaien lehentasuna mugatu nahi dugu,. Eta batez ere, enpresetan beherentzat negoziatu ahal izateko unilateraltasuna kendu nahi diegu enpresariei.

Desadostasun kasuetan derrigorrezko arbitraia nahi dute, honela negoziazio kolektiboa ez da aldeen borondatean oinarritzen, adostasunik ezean hirugarren batek esango duelako zer egin eta hori praktikan patronalari aldebakartasuna ematea da. Edo ez du negoziatzen edo langileentzat onartezinak diren proposamenak egiten ditu, negoziazioak blokeatu eta ondoren arbitro batek esan dezala. Aurkako jarrera argia dugu.

CONFEBASKeri ere mezua helerazi nahi diogu. Negoziazio eremuak mantentzearen truke, euskal esparrua blindatzearen truke, enpresetako lan baldintzak desarautzeko abantaila atera nahi badute, LAB ez dagoela horretarako prest. Oso garrantzitsua da esparrua blindatzea, baina kontraprestazioa LABen aldetik ez da izango desarautzean urrats berriak ematea.

Hay que preservar, hay que blindar el marco vasco de negociación colectiva si no queremos que se de un empeoramiento progresivo de nuestros salarios y condiciones laborales, tenemos que mantener ese derecho en nuestras manos para ir construyendo el MVRL.

LAB esta trabajando para ello en todos los ámbitos posibles (en el intersectorial, en el sectorial y en el de empresa) haciendo propuestas y planteando alternativas con aquellos que estén dispuestos a hacerlo.

Dentro del acuerdo interprofesional LAB está trabajando con el objetivo principal de preservar nuestros ámbitos de negociación y de limitar la prioridad aplicativa que se da a los acuerdos de empresa. El acuerdo interprofesional es un instrumento que nos permite mantener los actuales ámbitos de negociación, principalmente los convenios provinciales. Podemos preservar nuestros convenios y además tendrán preferencia aplicativa respecto a los acuerdos estatales.

b) sektoreak

El acuerdo interprofesional puede resolver como tiene que ser la estructura de la negociación colectiva en nuestro ámbito, se trata de mantener el instrumento en nuestras manos. Pero no va a resolver el problema de los contenidos.

Es una tarea que no termina hay. Queremos instrumento si! Pero para dotarlo de contenido hay que pelear, hay que confrontar y mucho con la patronal en los sectores y en las empresas. Hay que pelear para conseguir subidas salariales por encima del IPC, hay que pelear para evitar una mayor flexibilidad, hay que pelear para evitar el arbitraje obligatorio y hay que pelear para que los convenios tengan otros contenidos.

Mahaian egotea, ez da konfrontazioari uko egitea, borroka osagarriak dira. Edozein kasutan konfrontazioa eman beharko da. Akordioak esan bezala, tresna mantentzea bermatzen du, edukiak izan ditzan borrokatu egin beharko dugu. Borroka egin behar da soldata igoerak lortzeko, borroka egin behar da malgutasuna ez areagotzeko, borroka egin behar da arbitrajearen kontra eta borroka egin behar da bestelako edukien alde.

Ikusi besterik ez dago nola dagoen n.k. blokeatuta dago, patronalak negoziazio mahaietan ez duelako eskaintzarik egiten. Bizirik dagoen esparrua mantendu nahi dugu. Zabalik dauden hitzarmenak itxi egin behar dira eta LABek helburu hori lortzeko, negoziazio mahai guztietara desblokeorako proposamenak eramango ditu.

Eduki hauekin blokeatuak dauden hitzarmenei irtenbidea emateko prestutasunik azaltzen ez badu patronalak, langileei hitzarmenen defentsan kalera ateratzeko deia egin beharko da.

c)Enpresak

Erronka zaila daukagu. Espedienteekin egindako lanaren aurrekaria badaukagu.
Enpresek erraztasunez egokitu behar omen dute, bazter guztietan entzuten duguna, Enpresek hitzarmena beraien beharretara egokitu nahi dute enpresetan, lan harremanen desarautzean urratsa berriak eman nahi dituzte, soldatak ez aplikatuz, malgutasuna areagotuz, lan baldintzak kaskartuz. Guzti hau enplegua mantentzeko beharrarekin mozorrotua.

Ez da egia, neurri hauek ez dute enplegua mantenduko, suntsituko egingo dute. LAB krisia hasi zenetik ari da enpleguaren defentsan. Espedienteetan gure jarrera izan da prestutasuna agertzea beti ere enplegua mantentzeko konpromiso argiak badaude enpresen aldetik. Enpresariek ez dute nahi izan.

Malgutasuna areagotzearen aurka gaude eta eztabaida hau beti lotu beharko dugu enpleguaren defentsarekin.

Atanon eta sindikatuaren batzar nazionala eginez hasten dugu berriro urtea. Guretzat berezia izango da 2012, sindikatuaren Biltzar Nagusiaren urtea delako. Lau urte pasa dira 7. Biltzar Nagusia burutu genuenetik.

Inork ez zuen pentsatzen Kongresua bukatu eta hilabete pare batera sekulan ezagututako krisirik larriena hasiko zenik. Eta inork gutxik pentsatzen zuen urte oso gutxitan testuinguru guztiz berria eta historikoa irekiko zela Euskal Herrian. Ez da batere erraza izan azken urteetako bidea, hori argi dago.

Lehentasunak, lan erritmoak, gure eguneroko agenda… krisiak gure barne bizitza guztia aldatzera eta egokitzera behartu gaitu. Presio ikaragarriarekin lan egin behar izan dugu. Erabaki asko eta azkarrak hartu behar izan ditugu, premiak nagusitu zaizkigu gure barne eztabaidak eta prozedurak zaintzeko aukera gehiegirik gabe. Normalean tentsioak eta liskarrak sortzen ditu horrek, eta ez da horrelakorik nagusitu gure artean.

Koexioa eta militantziak erakutsitako ardura eta erantzukizuna izan dira urte hauetako ezaugarria. Ziur izan horretan egon dela neurri handi batean, sindikatu honek lau urte hauetan egin ahal izan duen guztiaren klabeetako bat. Militantziaren ardura eta erantzukizuna, egin ahal den guztia egiteko prestutasuna. Hori da krisi honetan militante sindikal bati exijitu behar zaion lehenengo gauza. Eta benetan arro esaten dut, horretan LABeko kideek ez duzuela kale egin.

Hau izango da Kongresu epealdi honetan egiten dugun azken batzar nazionala. Orain gure estrategia gaurkotzea eta indarberritzea tokatzen zaigu. Sindikatua datozen urteetako erronkei begira jartzea. Horiek dira Kongresuaren eginkizunak. Eta zuzendaritza berritzea, noski. Horretan ezusteko gutxi emango ditugula iragartzen dugu. Zuen baimenarekin, eta babesa eskuratuz gero, ez da hau izango hemen botako dudan azken hitzaldia.

Kongresua erronketako bat izango da, ez bakarra. Kongresuko lanak krisi honen kontra borrokatzearekin bateratu beharko ditugu. Krisi honetaz baliatuz gure eskubideen kontrako eraso bortitz eta neurrigabean jarraitzen dute. Ez dago mugarik. Hiru urte krisiaren kontrako neurriak hartzen, eta atzeraldi berri baten atarian gaudela esaten digute. Krisiak bere bidea egiten jarraitzen du eta hartzen duten erabaki bakoitzarekin oraindik eta gehiago larritu egiten da. Hiru urte eta gero bistan geratu da erabaki guztiak okerrak direla. Eta ez dute bat bera ere zuzendu. Erreforma berriak, egindako erreformaren gainean, eta krisia, krisiaren gainean.

Okertzeko inolako arriskurik gabe esan dezakegu hau ez dela krisi bat gehiago. Ez da egia garai txar bat pasatzen ari garela, hau krisi ekonomiko huts bat dela. Gertatzen ari dena hori baino askoz gehiago da. Eta sakonean aztertu behar da benetan aurre egingo badiogu.

Azken egunetan gertatukoaz mintzatuko naiz:

Bistakoa da kurtso honetan ez dela gehiengo sindikalaren dinamikarik egon. Eta hori zuzendu edo argitu beharreko gauza zen erreforma fase berri bati, atzeraldi berri bati aurre egiteko momentuan gaudenean. Egoera hori gainditzen saiatzeko momentua zen, gure ustez.

Eta benetan, oso albiste txarra izan da egoera zein den argitu dela jakitea, inolako eztabaidarik gabe, eta bide txarrena hartuz. Prentsaren bidez jakin dugu gehiengo sindikala ez dela posiblea. Guretzat hori oso larria da. Eta egoera berri baten aurrean gaude, ez dago gehiengo sindikalik baina, gainera, azken egunetakoak nabarmen kaltetu ditu ELA eta LABen arteko harremanak. Honek ez dio ezertan laguntzen sindikalgintza abertzalean egin behar den eztabaidari, ezinbestez egin behar den eztabaidari. Arduragabe jokatzea da.

Finiquitar la mayoría sindical, la posibilidad del trabajo en conjunto diciendo en una entrevista que la mayoría sindical no es posible es muy grave y es una irresponsabilidad. Es darle a la patronal el escenario que desea y le es más beneficioso. Y es darles a los y las trabajadoras una mala noticia. Pero además, tomar el camino del medio y justificar la posición de cada cual en la descalificación y tergiversación del otro es la peor de las decisiones que hoy se puede tomar. A corto, beneficios los justos. Pero a largo, lo único que queda es desprestigio hacia el sindicalismo y descapitalizar lo que con tanto esfuerzo y trabajo a conseguido la mayoría sindical estos últimos tres años. No merece la pena, el beneficio particular no va a compensar lo que podemos perder como movimiento sindical.

LAB aborda esta situación con tres cosas bien claras: Una, la mayoría sindical es necesaria si queremos avanzar hacia una alternativa generando una mayoría social suficiente capaz de abrir nuevas situaciones en este país. Y no tiene alternativa. Gestionar posición sindical NO es una alternativa para los y las trabajadoras.
En segunda lugar: para LAB, esta situación es un mal escenario que hay que superar. Y nos gustaría escuchar lo mismo de ELA. La responsabilidad de superar esta situación es de LAB y es de ELA. Y en nuestras manos esta la posibilidad de hacerlo.

Y en tercer lugar. El problema no es Bildu. Ni es la autonomía de LAB. LAB no esta subordinada, LAB está implicada. Implicada en la búsqueda de soluciones a los problemas políticos y sociales de este país. Tomando iniciativas e intentando condicionar decisiones políticas si no benefician a la clase trabajadora. Ese es el papel de este sindicato. Y no nos subordinamos, a ningún partido, ni a ningún sindicato. Igual ese si es gran parte del problema.

El problema es que ya no se puede evitar el debate sobre cual es la estrategia con la que el sindicalismo abertzale va a avanzar en sus reivindicaciones. El problema es que es hora de decantarse si de verdad queremos dotarnos de una estrategia sólida y eficaz para avanzar hacia otro modelo social.

Nuestras reivindicaciones no pueden ser posiciones para atraer trabajadores a nuestros sindicatos. Esta crisis y todo lo que está pasando en esta crisis nos obliga a responder a las preguntas de cómo vamos a cambiar las cosas; entre quiénes abordamos la construcción de un nuevo modelo social; dónde está la posibilidad para avanzar en ese proceso; cuáles son las prioridades, los instrumentos, los pasos que vamos a dar: cuáles los cambios políticos que vamos a demandar para poder cambiar las políticas que nos imponen; cómo vamos a confrontar democráticamente con los Estados español y francés para poder dotarnos de la capacidad para transformar este país. Y cuál es la alternativa a una clase política que nos ha vendido al capital.

Ese es el debate. Y no se puede evitar. Se puede alargar, en contra de los intereses de los trabajadores y trabajadoras. Pero ese debate lo tenemos que hacer y de ese debate tiene que salir una alianza sindical sólida en sus bases y firme en su papel. Que efectivamente, no es dar cobertura sino contenido al proceso político y social que se debe desarrollar en Euskal Herria. Pero ese papel, aquí y en todas partes, un sindicalismo que de verdad quiere cambiar las cosas, lo juega integrando, participando y condicionando procesos reales de cambio.

Los cambios que necesitamos tanto de modelo político como social serán fruto de un proceso. Solo se darán si somos capaces de acumular fuerzas y presionar. Solo se darán si generamos una mayoría lo suficientemente amplia como para disputar el poder a quienes hoy dirigen Euskal Herria. Y para eso es necesario el trabajo en conjunto, los acuerdos y las alianzas. Alianzas en cada uno de los ámbitos y alianzas entre el ámbito político, sindical y social. Objetivos y agendas compartidas.
El ámbito político de izquierdas y soberanista tiene mucho que hacer para que ese trabajo en comun sea posible. Se tienen que asumir compromisos claros con la clase trabajadora. Asumir el sindicalismo como ámbito propio, autónomo y pilar fundamental en la construcción de un nuevo modelo social. Y tener claro que es el único aliado para avanzar en el cambio. Hay que avanzar en esa dirección.

Pero nosotros y nosotras también tenemos que hacer nuestros deberes. Hay que asentar las bases para la alianza sindical que nos permita liderar debate político y social ante esta crisis. Hay que poner fecha a ese debate y desde LAB emplazamos a ELA a que lo haga.

Y hay que hacer las cosas de forma que esto sea posible. Si las que hemos utilizado hasta ahora no sirven, se mejoran o se cambian. Si necesitamos otra cultura política que permita abrir nuevos marcos de colaboración se buscan y se establecen. La realidad es que aquí el que manda es el capital y ya podemos espabilar todos si de verdad queremos ofrecer una alternativa a la clase trabajadora de este país.

LABen lehentasunak 2012rako. Aldaketa prozesua indartzea eta azkartzea. Eta horretarako behar beharrezkoa da sindikatuan nagusiak diren bost ardatzen aldeko borroka indartzea:

− Erabakitzeko eskubidea. Gaur ezinezkoa da eredu sozial berri baten alde borroka egitea erabakitzeko eskubidea aldarrikatu eta borrokatu gabe. Egia da burujabeak izateak ez digula berez eredu sozial berri bat bermatzen, baina burujabetzarik gabe hori ezinezkoa da. Gure buruaren jabe izatea borrokatu behar dugu merkatuen eta Estatuen aurrean. Lan Harremanetarako eta Babes Sozialerako Euskal Esparruaren aldeko borrokak lehentasun osoa du guretzat, eta ez da aldarrikapen hutsa, ekimen sindikal, politiko eta instituzionalaren bidez eraiki behar den marko berria da.

LABek euskal esparrua defendatuko du esparruaren aldeko erabakiak hartu daitezkeen leku guztietan. Ez dugu bat bera ere alboratuko. Ez dugu uko egingo hau behar den guztiaren aurrean aldarrikatzeari. Bakarrik egin behar izatea ez da biderik hoberena, oraindik eta zailagoa egiten da aurrera urratsak lortzea. Baina egiten ez duenak bereganatu ditzala bere ardurak.

− Sektore publikoaren defentsa. Zerbitzuak (osasuna) eta prestazioak (politika sozial lotsagarriak, bazterketa sozialaren egoera ikusita) ziurtatu behar dituen sektore publikoa. Garapen eredu berri bat bultzatu eta ezarriko duen sektore publiko baten alde borrokatzea. Otsaileko mobilizazioak.

− Enplegua: lana eta aberastasuna banatzea ezinbestekoa da. Lana eta aberastasuna banatzea lan merkatuan eta politika publikoen bidez. Lanorduaren murrizketak eta flexibilitatearen kontrako borrokak garrantzi berria hartu behar du. Lana banatzeko formula berritzaileak bilatu behar ditugu. Hori da langabeziari aurre egiteko bide bakarra. Hori da ere emakumeen egoerari aurre egiteko bide bakarra.

− Eta gatazkaren konponbiderako prozesua indartzen lagunduko dugu. Sindikalgintzaren muinaren barruan dagoelako demokraziaren alde borroka egitea, eta gaur demokrazia eraiki behar den zerbait da. Langileak izan gara historikoki borroka honen oinarria. Gainera, gatazkari konponbide demokratiko bat ematea zuzenean dago lotua eredu ekonomiko eta sozial berri baten eraikuntzarekin. Inposatu zaigun eredu hau ez aldatzea ziurtatzen duena, zalantzarik ez izan, gure etorkizunaz erabakitzeko aukerarik ez izatea da. Interes ekonomiko asko daude gatazka honetan, interes ekonomiko asko ziurtatu eta garatu dituelako aldatu nahi dugun marko politikoak. Lotsagarria da interes horiek euskal herritarrak duten konponbiderako nahiaren eta gosearen gainetik jartzea. Espetxe politika aldatzea lehentasuna bat da guretzat, ilegalizazio garaia behingoz bukatzea bezala.

Hauek dira eredu berri baten eraikuntzarako ardatzak. Aldaketa politiko eta sozialerako prozesua zuzendu behar duten eduki nagusiak. Krisiari oinarri hauen gainean eraiki behar den irtenbidea ematea eskatzen dugu. Akordio nazional bat egitea proposatu eta eskatu dugu, aterabide propio bat eraikitzea behar beharrezkoa dela esango duen akordioa. Eta ondorioz, Euskal Herria izatea irtenbidea eztabaidatzeko, adosteko, erabakitzeko eta garatzeko gunea. Euskal eragileen artean eraikitako irtenbide bat exigitzen dugu, konpromiso hori hartzeko tresna da akordio nazionala.

Honekin bi gauza bilatzen ditugu: aterabidea propioa izatea, euskal lurraldeetatik eta lurraldetarako eraikia. Ezberdina izatea, inposatzen ari zaigunak ez gaituelako krisitik aterako. Eta aterabidea demokratikoa izatea, soilik hemen erabakitzen bada nola atera ziurtatuko dugu benetan langileek parte hartzea erabaki horietan. Eskaera hau bete-betean kokatzen da garai politiko berriarekin gainera. Guztiz zilegia da. Zilegia ez dena da bide demokratikoak erabili behar direla esatea eta bide horiek langileriari sistematikoki ukatzea.

Eta posiblea da? Bai, alternatiba posiblea da. Bai borondate politikoa badago. Posible da politika fiskala goitik behera aldatzea edota zerbitzu publikoak krisi honetan indartzea bezalaxe. Arazoa da gaur ez dagoela borondate politikorik gauza guzti horiek egiteko. Behartu ditzagun, beraz. Mobilizazio asko dago deituta datozen hilabeteetarako, indartu behar ditugu.

Eta hasi gaitezen Euskal Herriak behar duen herri mobilizazio handi eta erraldoi bat antolatu behar dugula pentsatzen. Kalera atera behar dugu. Greba orokorraz galdetzen digute, noski beharrezkoa dela. Edukiak eta helburuak, hori da eztabaida. Jar diezaiogun data eztabaida euskal sindikalgintzak egin behar dituen eztabaidei.
De esta crisis solo se sale construyendo un nuevo modelo social. Dejar al capital que haga en esta crisis es dejar que deshaga todo lo que con tanto esfuerzo y lucha se ha conseguido. Hay que frenar todo esto y eso se hace disputándole el poder. Disputar el poder en la calle, en los centros de trabajo y en las instituciones. Vamos a construir un nuevo modelo, vamos reconstruir este país. Y lo vamos a hacer sin complejos, sin miedos. Y para eso hace falta poder. Poder político y popular. Es la sociedad, somos los y las trabajadoras quienes debemos decidir cómo salimos de esta. Tenemos que construir Euskal Herria desde y para la mayoría social trabajadora. Esa es la batalla ante esta crisis. Nosotros y nosotras lo tenemos claro.

Donostian, 2012ko urtarrilaren 25ean