Euskal preso politikoen kontra erabiltzen den espetxe politika tristeki aski ezaguna da gure herrian: 20 urte baino gehiago irauten duen sakabanaketa, isolamendua, etengabeko xantaia, de facto aplikatzen zaien bizi osorako zigorra… Salbuespeneko kartzela politika hau, gainera, azken urteotan larriki gogortuz joan da, euskal preso politikoen kontra espresuki sortutako hainbat neurri eta dotrinen bitartez.

Espetxe politika hau, oinarrizko eskubideak ere ukatzen eta zapaltzen dituena, errepresioan eta mendekuan oinarritzeaz gain, Estatuek erabili izan dute gatazka politikorako baldintzatze-tresna gisa: politika berezia izaera politikoa daukan kolektibo baten kontra. Politika kriminal honek lehen ez zeukan lekurik, baina gure herrian zabaldu den garai berri honetan are gutxiago. Preso eta iheslari politikoen existentzia hutsa gatazka politikoaren ondorioa da eta Estatuek espetxe politika honi eustea ikaragarrizko oztopoa da konponbide prozesurako.

Estatuei dagokie urratsak egitea. Orain. Baina urrats horiek egitera behartzea denon erantzukizuna da. Estatuak ez dira berez mugituko horrela aldarrikatzen dion gehiengo batek horretara behartzen ez baditu. Espetxe politika kritikatzea, bidezkoa ez dela esatea ez da nahikoa. Esatetik egitera pasatu beharra dago egoera hau benetan gainditu nahi badugu. Borroka honetan konpromisoak hartu beharra daukagu, denok, norbanako zein eragileok. Euskal preso eta iheslariak etxean nahi ditugu. Eta etxeratu egigo ditugu, nahiz eta bide oso bat egin behar, urratsez urrats joango gara bide hori ibiltzen. Amnistia da helburua: prozesu mailakatu batez aterabide politiko eta kolektiboa ematea.

Urratsik premiazkoena espetxe politika behingoz aldatzea daukagu momentu honetan: salbuespenez ezarritako muturreko neurriak indargabeturik,zigorra beteta daukaten presoak, hiru laurdenak beteta dauzkaten presoak, gaixorik dauden presoak aske egon behar dira, baldintzarik gabe. Eta, honekin batera, sakabanaketa politikarekin amaituta, euskal preso politiko guztiak Euskal Herrian behar dira egon.

Euskal Herriko gehiengo zabalaren aldarrikapena da. Eta lantokiak ere aldarrikapen horren bozgorailu bihurtu behar ditugu, urteetako konpromisoa indartzeko eta beste batzuk aldarrikapen honekin konprometitzera erakartzeko. Lantokietan eta kalean, eskualdez eskualde, herriz herri, antolatzen diren ekimen ezbedinetan. Eta, jakina, urtarrilaren 7an. Bilboko kaleak bete behar ditugu espetxeak husteko. Urtarrilaren 7an, ez ahaztu, ez da beste manifestazio bat, baizik eta euskal preso eta iheslari politikoak etxeratze bidean mugarria. Kolektibo oso baten borrokarekin bat egin eta Euskal Herriko kaleetatik aldarria zabaldu, berriro Euskal Herriko kaleetan izan ditzagun. Kolosala izan behar da. Kolosala izango da.

euskal preso eta iheslari politikoak etxera!

La política carcelaria desarrollada contra las presas y presos políticos vascos es, por desgracia, suficientemente conocida en nuestro país: la dispersión que se prolonga a lo largo de más de 20 años, el aislamiento, el chantaje permanente, la cadena perpetua que se aplica de facto… Esta política carcelaria de excepción, además, se ha ido endureciendo en los últimos años de forma grave, a través de numerosas medidas y doctrinas creadas expresamente contra las presas y presos políticos vascos.

Esta política penitenciaria que niega y vulnera los derechos básicos, además de basarse en la represión y la venganza, es una herramienta que han utilizado los Estados para condicionar el conflicto político: una política de excepción contra un colectivo de carácter político. Esta política criminal no tenía sentido anteriormente, pero en el nuevo tiempo que se ha abierto en nuestro pueblo, aún menos. La propia existencia del colectivo de personas presas y refugiadas políticas es una consecuencia del conflicto político y la obstinación de los Estados en mantener esta política carcelaria es un terrible obstáculo para el proceso de solución.

Corresponde a los estados dar pasos. Ahora. Pero obligarles a que den estos pasos es una responsabilidad de todos y todas. Los estados no se moverán de forma espontánea, si una mayoría que lo reivindica no les obligue a ello. Criticar la política penitenciaria, afirmar que no es justa, no es suficiente. Debemos pasar de las palabras a los hechos si de verdad queremos superar esta situación. En esta lucha debemos adquirir compromisos, todos y todas, personas y agentes. Queremos a los presos y presas, refugiados y refugiadas en casa. Y vamos a traerlos a casa. Aunque tengamos que recorrer todo un camino, lo haremos paso a paso, hasta lograr la amnistía: una solución política y colectiva a través de un proceso gradual.

En este momento, el paso más urgente es cambiar de una vez la política penitenciaria: hay que desactivar las medidas extremas de excepción, las personas que ya ha cumplido la condena y siguen presas, las que han cumplido las tres cuartas partes o estén enfermas deben ser liberadas, sin condiciones. Junto con esto, hay que terminar con la dispersión para que las y los presos políticos vascos estén Euskal Herria.

Se trata de una reivindicación de la amplia mayoría de Euskal Herria. Los centros de trabajo también deben convertirse en altavoz de esta reivindicación, fortalecer el compromiso de años y lograr que más gente se comprometa con ello. En la calle y en los centros de trabajo, en las distintas comarcas, pueblos y ciudades. Y por supuesto, el 7 de enero. Vamos a llenar las calles de Bilbo para, así, vaciar las cárceles. La del 7 de enero, no lo olvidéis, no es una manifestación más, sino un hito para situar a los presos y presas, refugiados y refugiadas políticas de camino a casa. Unirnos a la lucha de todo un colectivo y extender la reivindicación por las calles de Euskal Herria, para que vuelvan a esas calles de Euskal Herria. Tiene que ser colosal. Será colosal.

GASTEIZ
– Kontzentrazioa Jundizgo poligonoan 13:10ean
– Kontzentrazioa Betoñoko poligonoan 13:30etan
– Kontzentrazioa Gojaingo poligonoan 13:30etan
– Giza-katea Deba eraikinean 18:00etan
– Kontzentrazioa Ama Zurian 19:00etan

Itxialdia administrazioan
– Abenduak 16, 12:00etan Kontzentrazioa Ama Zurian. Ondoren itxialdia, Gasteiz Txikin abenduaren 17ko 12:00ak arte

DONOSTIA-HERNANI
– Kontzentrazioa Poligono 27an, 08:00etan eta 12:00etan.
– Kontzentrazioa Igaran (DVko rotondan), 08:00etan eta 12:00etan.
– Kontzentrazioa Banco Guipuzcoanon (Avenida, 23) 12:00etan
– Kontzentrazioa Donostiako ospitalean, 11:30etatik 12:00etara

– Kontzentrazioa Hernanin, 12:00etatik 12:30etara Zinkoenea plazan.
– Lasarten, karpa ipiniko da Michelingo atarian 12:00etatik 14:30etara. 12:30etan delegatuekin argazkia

Abenduak 16
Kontzentrazioa Hernanin, Lastaola poligonoan, 12:00etatik 12:30etara.

Abenduak 16. Administrazioa
Kontzentrazioak eguerdian Donostiako Udalean, Gipuzkoako Foru Aldundian, Hernaniko udaletxe aurrean (enpresa batzordeak deituta 12:00etatik 12:30etara)

Abenduak 18. Baraualdiaren amaiera, kontzentrazioa Bulebarrean 12:30etan.

BILBO
– Kontzentrazioa El Corte Inglés atarian (Gran Via 7-9). 14:00etatik 14:30etara

OARSO BIDASOA
– Kontzentrazioa Niessenen, Urkiako errotondan.
– Kontzentrazioa Pasaiako portuan
– Kontzentrazioa CAFen bazkari orduan

TOLOSALDEA-GOIERRI
– Kontzentrazioa Tolosan, 12:00etan Triangulon
– Kontzentrazioa Beasainen, 12:00etan Plazan

DURANGALDEA
– Kontzentrazioa Atxondon, 13:30etan Cemosa aurrean
– Kontzentrazioa Zornotzan, 13:30etan Alcoa aurrean
– Kontzentrazioa Berrizen, 13:30etan Mafisa aurrean
– Kontzentraioa Ermuan, 13:30etan Amaya Telleria aurrean

AIARALDEA
– Kontzentrazioa Laudioko industrialdean, 13:30etatik 14:30etara
– Kontzentrazioa Laudion, Aretako bide zaharrean (Guardian eta Vidrala enpresen aurrean), 13:30etatik 14:30etara.
– Kontzentrazioa Amurrion, Saratxoko poligonoan, 13:30etatik 14:30etara.

ERRIBERA
– Kontzentrazioa Tafallan, Nafarroa enparantzan, 12:30etan.