2025-12-21
Blog Página 1219

El preacuerdo firmado en el convenio de comercio textil de Araba no pone freno a la reforma laboral

admin
-
0

Ayer, los sindicatos ELA (quien ostenta la mayoría absoluta de la representación), CCOO y UGT procedieron ha firmar un preacuerdo en el sector de comercio textil de Alava, con unos contenidos que LAB valora como absolutamente insuficientes, al no hacer frente a las consecuencias que la reforma laboral ha traido al conjunto de las trabajadoras de este sector.

Concretamente, en dicho convenio los sindicatos antes señalados, han acordado:
• una ultractividad de un año (la que estipula la reforma laboral)
• no han establecido ningún mecanismo para neutralizar las opciones de que, en aplicacion de la reforma, las empresas puedan descolgarse del convenio.
• Han pactado subida salarial para el 2014 sin que ésta esté vinculada al IPC, congelándose el salario para el 2013.

Tenemos claro que éste es el camino que CCOO y UGT han optado por recorrer en esta coyuntura, renunciar a la confrontación, y firmar lo que se les presente en las mesas de negociación, pero nos sorprende el proceder del sindicato mayoritario ELA, que está bloqueando mesas de negociación sectoriales en las que hay propuestas patronales mejores que las que se ha firmado en el comercio textil de Alava, o se niega a sumarse a propuestas sindicales con contenidos superiores al mencionado preacuerdo, y que podrían permitir el desbloqueo de varias mesas de negociación.

LAB se ha puesto como objetivo el hacer frente en las mesas de negociación a las consecuencias de la reforma laboral, principalmente ultractividad y neutralización de posibles inaplicaciones, y al deseo de la patronal de no garantizar el poder adquisitivo, a través de desligar las subidas salariales del IPC.

ELA, que tanto reivindica el hacer frente a la reforma y a la patronal, ha demostrado en este convenio que, cuando así lo cree oportuno, utiliza la misma política que los sindicatos estatales CCOO y UGT, que no es otra que plegarse a los dictamenes de la patronal.

 

 

 

LABek Nafarroako 12 enpresetan irabazi ditu hauteskundeak azken 15 egunetan

admin
-
0

Lau Enpresa Komitetan irabazi, beste batean igo eta McDonald’s-ekoan sartzea lortu du. LAB maximo historikoetan dago Nafarroan, eta UGT gainditu du Hego Euskal Herria kontutan hartuz.

Azken hamabostaldian, LABek hainbat emaitza arrakastatsu lortu ditu hauteskunde sindikaletan:

Nuevo Futuro-n LAB lehen aldiz aurkeztu eta 3 ordezkari lortu ditu, CCOOek 2 lortzen zituen bitartean (lehen 3 CCOO, 2 ELA)

Dindaia-n, LABek jokoan zeuden 5 ordezkariak eskuratu ditu berriro ere. 

Gorvi-n LABek 4 ordezkari lortu ditu eta UGTk 1 (Komitea 9tik 5era jaitsi da langile kopurua murrizterakoan; aurreko ordezkaritza: LAB 5, UGT 4). 

Graftech-en ere (lehengo Ucar, Ororbia) LABek hauteskundeak irabazi ditu (3 LAB, 3 CCOO, 2 independente, 1 UGT)

Irurtzungo Sappa-n, LAB tailerrean bozka gehien jaso dituen sindikatua da, 2 ordezkaritik 3ra igoz (4 CCOO, 2 UGT)

Bestalde, LABek ordezkaritza lortu du aurreneko aldiz La Moreako McDonald’s-en (LAB 1, UGT 4), enpresak hori eragoztearren amarru guztiak erabili arren. Enpresak UGT bultzatu du bide guztietatik, besteak beste bi langileri enkargatu izendatuko zituztela aginduz UGTren zerrendetan joaten baziren. 

LABek hauteskundeak irabazi ditu, halaber, beste hainbat enpresa txikitan: Feroser (1 LAB), Xorroxin Irratia (1 LAB), Piensos Artoa (1 LAB); Autoareta (1 LAB), Ledr (2 LAB, 1 Solidari); Avanvida Zizur (1 LAB), Agropecuaria S.M. Aralar (1 LAB)

Emaitza hauek LABen igoera indartu egiten dute. Une hauetan, LAB maximo historikoetan dago Nafarroan: 831 ordezkari, ordezkaritza sindikalaren %13,28 (apirilaren 30eko datu ofizialak). Hego Euskal Herriko lau herrialdeak aintzat hartuz, LABek %16,91ko ordezkaritza lortu du, UGT gaindituz (lehen 3. eta orain 4. sindikatua, %16,25arekin) eta CCOOekiko tartea murriztuz (2. sindikatua, %20,91rekin).
 

 

 

Euskal gazteriaren kontrako erasoak behingoz eta betirako amaitu behar dira

admin
-
0

Euskal gazteriaren kontrako jazarpen politikoak ez dauka etenik. Polizia akusazio pean baino ez, eta batere froga barik, muntai polizial-judizialak eraikitzen dira erantzun soziala desaktibatzeko eta euskal gazteria kriminalizatzeko. Gure herrian “demokrazia” eta “zuzenbide estatuaren” terminoen atzetik ezkutatzen den errealitate krudel hau tristeki ezagutzen dugu.

Gazte independentisten kontrako azken makroepaiketaren epaia absoluzioa izatea pozgarria da, 40 gazteentzat, euren familia eta lagunentzat eta Euskal Herri osoarentzat. Hala ere, ezin dugu ahaztu gazte hauek guztiek 2009an atxilotuak izan zirenetik pasatu duten ametsgaiztoa: inkomunikazioa, tortura, zirko mediatikoa, epaiketak suposatu dien xahuketa ekonomikoa, espetxean emandako urteak… gazte hauek guztiek pasatutako kalbarioa ezin du inork eta ezin da ezelan konpentsatu.

Funtsik gabeko akusazioa izan da hau, aurreko beste asko eta asko izan diren bezala. Kasu hauetan guztietan absoluzioa zentzuzko epai posible bakarra bazen ere, helburu politikoaz hasitako prozesuek zigor politikoa ekarri izan diete ehundaka gazteri.

Kasu hauetako bat daukagu 2012ko martxoaren 29ko grebalarien kontrako epaia: 2013ko irailaren 11n Aitor Fernández, Jon Telletxea eta Urtzi Martínez gazteak epaitu zituzten. Absoluzioa guztientzat behar bazuen ere, Jon Telletxea zein Urtzi Martinezi 15 hilabetetako espetxe zigorra ezarri zieten. Hala ere, fiskaltzak, horrekin pozik ez, eta, espetxera sarrarazteko asmo argiaz, errekurtsoaz lortu du zigor hau urte eta erdira igotzea.

Helburu bakar bat bilatzen du amarru sare honek: erantzun sozial eta politikoa zapaldu eta itotzea. Eta hau euskal herritar guztien kontrako jokabide arrunta bada ere, ezin dugu ahaztu gazteak bereziki kolpatuak izan eta izaten direla, disidentzia politikoa “errotik” kamuztu nahi izan dute eta. Gazteria mantso, esaneko eta obediente nahi dute. Ez dute lortu, halere. Gure gazteriaz harro gaude. Erakusten duten irmotasun eta duintasuna denontzako ikasgaia da.

Euskal gazteriaren kontrako erasoak behingoz eta betirako amaitu behar dira. Konponbide garaia da, nahiz eta Estatuak, botere ezberdinetatik, gatazkari eta errezeta zaharrei heldu nahi.

Jon Telletxea eta Urtzi Martínez libre nahi ditugu! Euren delitu bakarra Euskal Herrian bestelako eredu sozial eta ekonomiko baten alde lan egitea eta greban parte hartzea izan baitzen. LAB sindikatuak dei egiten dio euskal herriko langileriari, eta herritar guztiei oro har, burutuko diren mobilizazioetan parte hartzera: hauetako lehenbizikoa bihar bertan, ostiralean, izango da, Deustuko Done Petri plazatik 19:30etan abiatuta, Grebalariak aske! plataformak deitua.
 

 

 

Ante la situación de Fagor Electrodomésticos LAB cree que «es momento de que el cooperativismo vuelva a los valores originales de solidaridad y participación»

admin
-
0

El plazo para la negociación del Expediente de Regulación de Empleo para despedir a los 326 trabajadores de Fagor Electrodomésticos finaliza el día 14 de junio, sábado. En esa negociación LAB ha puesto encima de la mesa la garantía del proyecto industrial, el empleo a crear y las condiciones de trabajo en las nuevos proyectos.

En ese sentido, valoramos positivamente la estimación parcial de la alegación presentada por LAB, en la que se premiará a aquel adquirente que incluya un compromiso respecto al mantenimiento del empleo.

Creemos que la opción para llegar a un acuerdo está encima de la mesa, pero la pelota está en el tejado de MCC. MCC tiene responsabilidad en al situación de Fagor, y esa responsabilidad la tiene que asumir. La marca Fagor, propiedad de otra empresa de MCC, necesaria para cualquiera que presente una oferta, dbe ser utilizada para la defensa del empleo de todos los trabajadores y rabajadoras, sean socios o no.

Un acuerdo daría tranquilidad y estabilidad a los proyectos que puedan emerger. En ese sentido, creemos que no se puede dejar pasar por la riqueza que genearn en sus respectivas comarcas la posibilidad de que además de los proyectos que puedan surgir en Fagor, se puedan materializar los proyectos que existen para las plantas de Edesa en Basauri y Grumal en Azpeitia.

Valoramos positivamente que Arantza Tapia Consejera de Desarrollo y Competitividad se haya reunido con los posibles compradores, se debe evitar cualquier intento de deslocalización y se deben asentar en Euskal Herria los proyectos industriales. Pero no entendemos, que Arantza Tapia hable en público de los empleos a mantener y ni siquiera se haya reunido con los y las trabajadoras.

Creemos qu la lectura que hicimos como LAB es la correcta, MCC tiene la ocasión de demostrar que no es una multinacional más. Es momento de mirar adelante, aprender de los errores y de que el cooperativismo vuelva a los valores originales de solidaridad y participación.

 

 

 

Los y las trabajadoras de Panda Security reclaman el dinero que les debe la empresa

admin
-
0
Los y las trabajadoras de Panda Security reclaman el dinero que les debe la empresa

Ayer los y las trabajadoras de Panda Security pararon y se manifestaron por las calles de Bilbao para reclamar el dinero que les debe la empresa. Para proxima semana, los días 17 y 19, tienes previstas dos jornadas de huelga completa.

La marcha de ayer transcurrió por la Gran vía hasta Moyua y vuelta. Ataviados con caretas de Oso Panda volvieron a exigir a la dirección que se siente a negociar la manera de satisfacer la antigüedad generada desde el primer día de trabajo en Panda.

Para finalizar la jornada rodearon el edificio de PandaSecurity y llamaron a los y las trabajadoras secundar las dos jornadas de huelga programadas para la la proxima semana.
 

 

 

Zahar-egoitzetako arretaren gabeziak salatu ditu LABek Bizkaiko Aldundiaren aurrean

admin
-
0
Zahar-egoitzetako arretaren gabeziak salatu ditu LABek Bizkaiko Aldundiaren aurrean

«1+Publikoa» kanpainaren baitan, LAB sindikatuak EAE zein Nafarroako zahar-egoitzetako adineko pertsonei ematen zaien arretaren kalitatea ez dela behar bezalako salatu zuen atzo Bizkaiko Aldundiaren aurrean. Zahar-egoitzetan egun ematen den errealitatearen parodia bat antzeztu zuten sindikatuko hainbat kidek.

LABen irakurketa
RATIOAK HOBETU, ZAHAR-EGOITZETAKO BIZITZA-KALITATEA ETA LAN BALDINTZAK HOBETZEKO

1. Salatu nahi dugu EAE zein Nafarroako zahar-egoitzetako adineko pertsonei ematen zaien arretaren kalitatea ez dela behar bezalakoa, pertsona hauen beharrak eta eskubideak kontuan hartzen ez direlako. Eta hori behar beste langilerik ez dagoelako gertatzen da.

2. Aldarrikatu neurriak egoera hau aldatzeko:
• 35 lan ordu zahar-egoitza guztietan.
• Egoiliarrei duintasunez atenditzeko langileen dedikazio denbora handitu
• Langile gehiago zahar etxeetan. Horretarako ratioa edo talde profesionalen dekretuak eta irizpideak aldatu: 0,65a gutxienez. Eta mendekotasun handia dutenen kasuan 1 ratioa. Hau da, 100 lagun atenditu ahal izateko gutxienez 65 langile egon beharko liratezke eta mendekotasun handia duten pertsona bakoitzeko langile bat.

Zein da gaurko egoera?
Gaur egungo jendartea gero eta nagusiagoa da eta hurrengo urtetan gero eta nagusiagoa izango da. Egoitzak, beste hainbat zerbitzuen antzera, guztiz beharrezkoak dira. Hauetan zerbitzu gehiago eman eta diru gehiago inbertitu beharrean, eskaintza eta aurrekontuak izoztuak daude. 
Orokorrean, askotan azaldu dugu zein egoeratan dagoen zahar-etxeen sektorea: enpresa pribatu gehiegi, sare publikoaren ahultasuna, lan baldintza txarrak, herrialde eta zentroen arteko ezberdintasunak, pertsonen zailtasunak zahar-etxeak ordaintzeko,…
Dudarik gabe, gauza hauek guztiak aldatu behar dira atentzioaren kalitatea hobetzeko. Baina bada, gure ustez, gai bat ezinbesteko garrantzia duena, eta gaurko instituzioek nahita ahazten dutena: langileak. Eta hauxe da gure galdera: egun, zahar etxeetan dauden langileekin, bermatzen al dira kalitateko zerbitzuak, adineko pertsonen eskubideak eta beharrak asetzeko modukoak? LABek ezetz dio.

Kalitatea al da, gauero, soilik, bi langile egotea, 5 solairuetan sakabanatuak dauden 167 erabiltzaile atenditzeko?

Kalitatea al da langile soil batek 32 arropa aldaketa eta gorputz garbitasuna egitea, behin eta berriz, produkzio kateetan bezala?

Kalitatea al da jendea dutxatzeko ilaretan jarri behar izatea?

Kalitatea al da, jaki solidoak jan ahal izateko aukera izanda ere, bizitzako azken urteetan purea soilik jan beharra?

Kalitatea al da zentrotik ateratzeko aukerarik ez izatea ?

Kalitatea al da, etxebizitza berritzat duzun horretan, hitzik ez izatea?

Kalitatea al da arratsaldeko 7:30etatik goizeko 9etara ohean egotea?

Kalitatea al da denborarik ez izatea galdetzeko ze arropa jantzi nahi duzun? 

Bistan da ezetz. Toki askotan ez dira betetzen gutxieneko kalitatezko irizpideak. Egun, Euskal Herriko zahar-etxeetan aritzen diren 13.000 langile ez dira nahikoak euren eginbeharrak duintasunez betetzeko. Eta Arartekoak salatu zuen bezala, gure zahar-etxeetan hainbat praktika txarrek bere horretan diraute: zaharrak umetzat hartzen dituzte, ez da intimitatea gordetzen, jendearen iritzia, hautuak eta behar pertsonalak ez dira kontuan hartzen,gehiegitan objetuak bezala tratatuak izaten dira… Azken finean, gure zaharren duintasuna zokoratu dute.

Baina, bestalde, Instituzioek bestelako irudia saldu nahi digute. Haien aldetik, propaganda mezuak entzuten ditugu aldiro. Haien asmoetan, zahar-etxeetan pertsonen autonomia, duintasuna eta bizitza kalitatea bultzatzen da. Are gehiago, pertsonengan zentratutako eredu bat zabaldu nahi dute. Baina errealitatea bestelakoa da, aurreko adibideak erakutsi bezala, gaurko giza-baliabide eta antolaketarekin ezinezkoa da.
Zer dago honen atzean? Zergatik dago kolokan atentzioaren kalitatea? Zergatik da desegokia gure zahar-etxeetan ematen den tratua?

Bada elementu zentral bat: ratioa, hau da, zahar etxe-batean egon beharko lukeen langileen kopurua. Erabat salagarria da. Egun, EAEn zein Nafarroan, talde profesionalen dekretuak aspaldikoak dira, duela 16 urte EAEn, eta duela 23 urte Nafarroan. Eta instituzioek erabiltzen dituzten irizpideak langileen kopuruaren inguruan, eskasak eta onartezinak dira: 100 pertsona atenditzeko, bataz beste 55 langile baino ez daude. Urrun, oso urrun, Europako beste herrialdeekin konparatuta, non toki askotan 100 pertsonentzako 100 langile dauden. Eta hau are salagarriagoa da, urte hauetan guztietan gauzak asko aldatu direlako: gizarte zerbitzuen legeak, dependentziaren legea, jendearen eskubideak autonomia pertsonalari dagokionez, dependentzia egoera berriak, bereziki, dependentzia handiak dituztenen kopuruaren hazkundea, … 

Zer eskatzen du LABek?
Beraz, LABek, egoera hau iraultzeko, kanpaina bat abiaraziko du hurrengo hilabeteotan, bai zahar-etxeetan, bai kalean: “1 + publikoa”. Kanpaina horrekin, zahar-etxeen barruan gertatzen ari diren gabeziak agerian utzi nahi ditugu. Eta jendarte bezala, esan nahi dugu atentzioa duintasunez eman ahal izateko, langile gehiagoren beharra daukagula. Hori da pertsona helduei zor dieguna. Horregatik, Instituzioei eskatuko diegu hainbat aldarrikapen:

– Baldintza eta lanaldi berbera zahar etxe guztietan: 35 ordu
– Igo egin behar da pertsona bakoitzari eskaintzen zaion dedikazio eta zerbitzu denbora.
– Zahar-etxeetan langile gehiago eta lan-eskakizun ezberdinekin, kontratatu behar dira zerbitzu guztiak kalitatez eta duintasunez eman ahal izateko.
– Eusko Jaurlaritzaren eta Nafarroako Gobernuaren ratio dekretuak eta egun erabiltzen dituzten irizpideak bertan behera utzi eta berriak ezarri, zahar-etxeetan egon behar diren gutxieneko langile-kopurua handitzeko. Besteak beste, menpeko handien kasuan, ratioa 1ekoa izan beharko litzateke, Europako beste tokietan bezalaxe.

Neurri hauek aplikatuz gero, ondoko lanpostuak sortuko lirateke zahar-etxeetan:

• 35 orduko lanaldiarekin, 440 lanpostu.
• Dedikazio denbora areagotuz, eta zerbitzu guztiak intentsitate egokiagoz eman ahal izateko, ratio totala 0,65era igo beharko da eta mendekotasun handia dutenen kasuan 1era. Hau da, 100 lagun atenditu ahal izateko gutxienez 65 langile egon beharko liratezke eta mendekotasun handia duten pertsona bakoitzeko langile bat. Horrela 2300 sortuko ziren.
Hauexek dira gure herriak behar dituen neurri zehatzak, bai enplegua sortzeko, bai gure zahar-etxeetan atentzioa eta tratu ona bermatzeko.
 

 

«Nuestro mayo rojo» liburuaren aurkezpena

admin
-
0
«Nuestro mayo rojo» liburuaren aurkezpena

Datorren ekainaren 20an Ipar Hegoa Fundazioak eta Txalaparta argitaletxeak editatu berri duten «Nuestro mayo rojo. Aproximación a la historia del movimiento obrero vasco (1789-1990)» liburuaren aurkezpena izango da Donostian. Editatu berria den libururiak azken mende eta erdian Euskal Herrian izandako langile borrokaren momentu historikoak jasotzen ditu.

Liburuaren aurkezpenean Ainhoa Etxaide, LABeko idazkari nagusiak; Patxi Abasolo, David Mendoza eta Joxerra Bustillo, liburuaren idazleak eta hitzaurrearen egilea eta koordinazioren arduradun izan den Eugenio Etxebestek hartuko dute parte.

Aurkezpena Donostiako Alde Zaharreko Liburutegi nagusian izango da. Ekainaren 20an, arratsaldeko 18:30etan.

 

 

LAB: «Queremos desmentir esas cifras maquilladas e instamos a los Gobiernos de Gasteiz e Iruñea a implicarse realmente en las políticas de salud laboral»

admin
-
0

Ayer conocimos los datos de siniestralidad del 2013 en la CAPV. Nuevamente desde los poderes políticos sacan pecho diciendo que todo va bien, que se han reducido un 13% los accidentes mortales, o que la mitad de los mismos son de tráfico o no traumáticos, y no solo en datos absolutos sino que los indices de incidencia numero de accidentes mortales por cada mil personas trabajando también se han reducido y todo ello es muestra del buen camino. Pues nuevamente, les tenemos que decir, que no dicen la verdad.

Primero porque ese descenso se ha dado como consecuencia de la coyuntura económica, es decir, la siniestralidad con resultado de muerte se daba principalmente en ciertos sectores con unos riesgos concretos como industria y construcción y es especialmente en estos en donde se ha reducido el empleo. Y por lo tanto, el indice de incidencia en todo caso debiera ser sectorial, sino, lo que estamos haciendo es reducir ese indice mas por efecto de incluir personas de otros sectores con menor riesgo de accidente mortal.

El indice de incidencia si bien es un indicador historico en prevención, a día de hoy resulta totalmente limitado, ya que no diferencia el numero de horas trabajadas, es decir, el número de accidentes entre las personas trabajadoras. Da igual que trabajen una hora al día u ocho, computan en los dos casos como un trabajador o trabajadora, pero está claro que el nivel de riesgo no sera el mismo si se trabaja una hora u ocho. Y uno de los efectos que hemos denunciado es el aumento exponencial de la contratación a tiempo parcial. Es por todo ello que ese indicador a día de hoy no refleja la realidad en las empresas.

Utilizan como excusa que casi la mitad de los siniestros son de tráfico o no traumaticos, como si los mismos no dependieran de las condiciones de empleo y trabajo, como si fuera algo ajeno. Y muestra de ello, es como Osalan históricamente se ha negado a investigar tanto los accidentes no traumáticos para ver su relación con las condiciones de empleo y trabajo (riesgos psicosociales) y los de trafico alegando falta de competencias, es decir, una excusa mas para no intervenir en la realidad. Cuando se produce un accidente de trafico, no solo hay que tener en cuenta el estado de la carretera o del vehiculo, sino otros muchos aspectos (por lo menos desde un prisma de salud laboral) como es el horario de entra y salida, en el caso de repartos la carga de trabajo, el ajetreo, las prisas etc. todas ellas condiciones que influyen o determinan muchos de estos accidentes sin que se ponga ni una sola medida.

Ademas cabe recordar el deficit existente en la declaración de las enfermedades profesionales, sin que desde las administraciones públicas se haga nada para combatir ese fraude de declaración. El ejemplo más claro es como en los últimos años han muertos más de 100 trabajadores y trabajadoras afectados por patologías derivadas de la inhalación de amianto durante su vida laboral, y tras largos procesos judiciales se ha reconocido el origen laboral de las mismas y ninguna de ellas aparece en las estadisticas de enfermedad profesional.

El problema de las pérdidas de salud de la clase trabajadora está unido a las condiciones de empleo y trabajo, no depende de una falta de conocimientos técnicos o médicos. Lo que falta es voluntad política para poner freno a esta realidad, lo que sobra es complicidad de las administraciones públicas que hacen reformas que van a en contra de nuestros derechos y como hoy mismo ha sucedido las administraciones hacen declaraciones públicas grandilocuentes, felicitándose de lo que no hacen, tapando y escondiendo una realidad para que parezca que el sistema funciona, cuando en realidad, la clase trabajadora ya sabe lo que realmente sucede en las empresas, en las obras y en las tiendas.

Es por todo ello que desde el Sindicato LAB queremos desmentir esas cifras maquilladas e instamos a los Gobiernos de Gasteiz e Iruñea a implicarse realmente en las políticas de salud laboral para que no perdamos la vida o la salud en el intento. Ese es nuestro compromiso.

 

 

 

SEAk Arabako Metalgintzan erakutsi duen negoziatzeko borondate eskasa salatu du LABek

admin
-
0
SEAk Arabako Metalgintzan erakutsi duen negoziatzeko borondate eskasa salatu du LABek

LABek atzo egin zen Arabako Metalgintzako mahai negoziatzailean SEA patronalak hartutako jarrera oztopatzailea eta negoziaziorako erakutsi duen borondate eskasa salatu du. Patronalak ez du ezta batzorde negoziatzailearen izaera aitortu nahi izan. LABek bere proposamena defendatzen jarraituko duela adierazi du, Arabako Metalgintzako langileen eskubideak defensatzeko tresna baliogarria baita.

Atzo egin zen Arabako Metalgintzako mahai negoziatzailearen LABen balorazioa

«Guru ustez, gaurkoan agerian gelditu da SEAren negoziatzeko borondate eskasa, ez baitu aitortzen ezta batzorde negoziatzailearen izaera ere. Urtebete baino gehiago eduki du bere planteamenduak finkatzeko eta mahaian aurkezteko, baina horren ordez, jarrera oztopatzaile horrekin etorri dira. Bitxia da atzo bertan LABi hitzarmenak ez egotea leporatzen ziotenek, gaur negoziatu behar denean inolako borondaterik ez erakustea eta oztopo sasijuridikoak jartzea.

Gogoratu behar dugu SEAk iazko uztailaren 5ean negoziazioak bukatutzat eman zituela eta orain mahai negoziatzaile berria osatu nahi duela, argitu gabe zer gertatuko zen aurreko urteekin. LABek ez du planteamendu hori onartzen, hau da, negoziazioak nahi duenean apurtu eta berriro nahi duenean zerotik hasi. Guk ez dugu oztopo juridikorik ikusten baldin eta negoziatzeko borondatea badago eta pasa diren urteak kontuan hartzen badira.

Gauzak horrela, Eusko Jaurlaritzari dei zuzena egiten diogu inplikatzeko. Ez da onargarria patronalaren, eta zehazkiago SEAren jarrera honen aurrean, ezkutatzea eta entzungor egitea. Eusko Jaurlaritzak patronalen jarrera babesteari utzi behar dio eta gure negoziazio kolektiboa aktiboki defendatu behar du.

Guk gure proposamena defendatu dugu berriro ere, uste baitugu gauzagarria dela, alde guztientzat onargarria dela eta Arabako metaleko langileon eskubideak defendatzeko baliogarria dela. Horixe jarraituko dugu defendatzen enpresetan, kalean baita negoziazio mahaian, hilaren 27ko bileran, ere. Orain SEAk argitu behar du zein den bere jarrera, ea adostasunean oinarritutako hitzarmena nahi duen edo inposaketaren eskeman jarraitzen duen, jarrera oztopatzaile zahar-berriarekin.»
 

 

1...1.2181.2191.220...1.583Página 1.219 de 1.583

COOKIAK | COOKIES

LEGE OHARRA ETA PRIBATUTASUN POLITIKA | AVISO LEGAL Y POLÍTICA DE PRIVACIDAD

www.lab.eus