Ainhoa Etxaideren interbentzioa Gasteizen
MAIATZAREN LEHENA 2015
Egunon guztiei. Fase ekonomiko berrian sartu omen gera. Eta zer? Horrek zer suposatzen du? Krisiari erantzuteko erabakiak hartu genituen, bide bat marraztu genuen. Erabaki berriak hartu behar ditugu orain? Egoera aldatu da? Zein izango da gure jarrera, zeintzuk gure borrokak? Zein da plana?
Galdera hori erantzuteko asmoz etorri naizenez zuzenean sartuko naiz. Eta hadi egon, ongi ulertzen ez baduzue guztia errepikatuko dudalako berriro bukatzen dudanean. Ezetz, lasai. Behin esan ta nahikoa. Zalantzak dituenak web orrian irakurri dezake guk pote batzuk hartzen ditugun bitartean.
Plan bat behar badugu, oinarri sendoak edukitzea da lehenengo gauza. Gureak bi dira: Ez dugu ontzat ematen hazkunde eredu hau. Gure bizkar egin nahi dutelako. Gu miseriara kondenatuz. Ez dugu egoera hau egonkortzen eta indartzen lagunduko. Egoera aldatzeko borrokatuko dugu.
Bestea: benetan sinesten dugu gertatu den guztia atzera bota dezakegula gure indarrak ongi antolatzen baditugu. Baina ez dugu borrokatuko orain 10 urteko egoera berreskuratzeko. Orduan ez genuen gustokoa, ez dugu orain aldarrikatuko.
Azken urteetan egin digutena atzera botatzeko bidea Euskal Herri aske bat eraikitzea da. Gaur lehen bezala, eta orain inoiz baino gehiago. 8 urteetan gauza asko lapurtu dizkigute, baina ez dena. Iparra ez digute lapurtu eta ez dugu galdu.
Dicen que por fin hemos entrado en fase de crecimiento y la recuperación esta en marcha. Yo hoy no voy a discutirlo. El que quiera comprar el discurso oficial que lo compre. Pero no es gratis, seamos conscientes de su precio.
Supone, en primer lugar, aceptar el saqueo de derechos de los últimos años. Supone apoyar las políticas económicas y sociales que se están haciendo desde los gobiernos en estos momentos. Y lo mas grave: supone depositar en este crecimiento económico la posibilidad de mejorar nuestra situación. Y eso es simplemente imposible. Si aceptamos el recorte de derechos y avalamos las políticas actuales: ¿dónde está la posibilidad de transformar la realidad???
El precio del discurso oficial no es otro que renunciar a todo lo que nos han robado los últimos 8 años. Renuncia que por supuesto, haría irreversible lo que nos han impuesto.
Con crecimiento o sin él, nuestro plan no pasa por asumir esta realidad y negociar las migajas que pretenden destinar a la gran mayoría. Repartir miseria mientras la misma minoría de siempre se pega otro atracón. Tampoco queremos compartir mesa con ellos. Lo decimos sin ningún complejo: nuestro objetivo es echarles de la mesa, poner todas las sillas que faltan y comer sin ningún problema. Que para eso es nuestra comida, y nosotras nos lo hemos currado.
Guk badugu alternatiba. Badugu plana:
• Hasteko aldarrikapenak langileon eta Herriaren egoerari begiratuz egitea. Ez inposatu diguten errealitate berria “kontutan” hartuz.
•
o 1200 euro erreferentzia soldata eta prestazioetan.
o 35 ordutako lanastea.
o Zerbitzu publikoak kalitatezkoak herritar guzti-guztioi ziurtatzea nahiz hemen edo beste edozein lekutan jaioak izan, landuna edo langabe izan.
o Etxebizitza duin bat guztientzat.
o Emakumeak eskubide guztien jabe egitea diskriminazioarekin amaituz.
o
Neurri hauek hartuko balira egoera soziala irauli egingo litzateke. Non dago arazoa? Krisi finantzieroa konpontzeko politikak egin zituzten; krisi ekonomikotik ustez ateratzeko politikak egin dituzte; zergatik ez egin orain krisi soziala konpontzeko politikak?
Aldarrikapen hauekin arriskuan jartzen omen dugu gaurko hazkunde ekonomikoa. Eta nork esan du inposatu zaigun egoera ekonomiko hau zaindu eta babestu behar dugunik? Guk langileak defendatzen ditugu eta hazkunde honetan aberatsek besterik ez dute irabazten.
• Proposamenekin jarraituz: Adostu dezagun burujabetza estrategia bat behingoz. Motzera, egoera politikoa aldatuko genuke. Eztabaida politikoa lokartu eta aldaketa prozesua itzali nahi dutenen kaltetan. Ez da gutxi.
•
Aurrera begira urratsak emateko ere ezinbestekoa da. Menpekotasunetik ez dago alternatiba bat eraikitzerik. Nola emango diogu buelta egoerari, elite ekonomikoek ezartzen dituzten baldintzen menpe segitzen badugu? Nola egingo dugu bide propioa multinazionalek hemen inbertitzeko jartzen dituzten baldintzei men egiten bazaie? Nola egin aurrera Madriletik inposatzen diren erabakien menpe jarraitzen badugu?
• Eta azkena, proposamena baino, baieztapena: Sindikalgintza inoiz baino beharrezkoagoa da. Baina gure buruari zintzotasun osoz begiratu behar diogu. Borroka asko egin dugu, LABekoak bereziki. Okertzeko beldurrik gabe eta oso harro esaten dut hori. Arrazoia badugu, baina egiten ditugun borrokak irabazteko indarra behar dugu.
•
Muga eta zailtasun berriei erantzun eta proposamen berriak: Prekarioak antolatzeko bide egokiak, emakumeak aktibatzeko molde eraginkorrak, etorkinen errealitateari erantzuten ikastea. Nola borrokatu negoziazio kolektiborik gabeko egoeran, nola bihurtu desobedientzia langileen borroka tresna. Zer izan nahi dugu etorkizunean, orain erantzun behar dugun galdera da.
Gobernuek oso argi dute zein sindikatu mota nahi dituzten: eserita lasai daudenak gaurko egunarekin Zutik Langileak abestu arren. Patronalak hori bakarrik ez, patronalak badaki zein sindikatu nahi dituen, eta baita zer egin, nahi ez dituenekin. Legez kanporatu eta kitto!. Eta langileak? Bi urte ditugu erantzunak jasotzeko, eztabaida lantokietara eta herriko plazara eramateko. Eta ez galdetu bakarrik sindikatuan daudenei, indar berriak batzeko sindikalgintzatik aldendu direnak entzun behar ditugu!!
Salarios y prestaciones de 1200 euros, jornada semanal de 35 horas, acceso libre y universal a los servicios publicos seas de donde seas, tengas empleo o no. Garantizar el derecho a una vivienda digna. Garantizar todos y cada uno de los derechos a las mujeres en igualdad de condiciones. Capacidad para reorganizar el mercado laboral vasco y construir un sistema propio de seguridad social ¿Por qué no?
Porqué que unos pocos acumulen mas riqueza que la mayoría de nosotros juntos es más sostenible que garantizar salarios de 1200 euros. Como va a ser una locura reducir la jornada a 35 horas cuando dicen que el principal problema es el paro. Bancos con bloques enteros de casas vacías, mientras desahucian a personas para quedarse con su casa, quitándoles todo lo que tienen, para adueñarse de algo que no necesitan.
El Banco de España ha dicho que moderación salarial y no perder de vista las reformas para no poner en peligro este crecimiento económico. ¿y porque nos tenemos que hacer responsables nosotros de que esta economía funcione si solo beneficia a un puñado de ricos y a nosotras nos condenan a la pobreza??
Después de la tormenta llega la calma. Ha pasado la crisis… En LAB no tenemos la más minima intención de acomodarnos a esta situación. Tenemos la agenda que el cambio necesita:
En los próximos meses se juega el mapa institucional que va a abordar el debate del modelo territorial, que va a determinar cual es la posición de las instituciones vascas y navarras ante una nueva situación política y económica en el Estado. Que NO ganen los de siempre!!
En nuestro ámbito será el momento de demostrar que somos capaces de aumentar la conflictividad por encima del bloqueo en la negociación colectiva: mas acción sindical y mas confrontación en las empresas. Mas debate y movilización social sobre las alternativas.
Y tenemos que dar nuevos pasos también en el ámbito político. ¿Tomamos o no la iniciativa para construir acuerdos que den vida y velocidad al proceso soberanista? ¿Damos un paso al frente ante el Estado y su política contra el Colectivo de Presos y Presas Políticas? Rajoy ha vuelto a responder que no hay cambios en la política penitenciaria hasta que ETA se disuelva ¿No era hasta que desapareciera la lucha armada? ¿O hasta que el colectivo aclarara su posición sobre la legislación penitenciaria? Si la mayoría social de Euskal Herria demanda una salida a la situación de los presos, y hay apoyo internacional para ello, ¿cual es el siguiente paso para quitarle entre todos la llave de las cárceles a este gobierno?
Egia da krisi honetan askok lortu dutela euren ametsa. Gure eskubideak txikitzea mugarik gabe zapaltzeko. Hitzarmenak deuseztatzea. Langileak oraindik eta gehiago zatitzea. Sindikatuoei muga kasi gaindiezinak jartzea. Ez dute guztia lortu ordea.
Orain 40 urte jarri zen LAB proiektua martxan. Inoiz baino gehiago gera, inoizko ordezkaritza lortu dugu. Bigarrenak izango gera gertu. Sindikatu handi eta garrantzitsu bat gara Euskal Herrian. Baina ez ginen handiak izateko jaio. Euskal Estatu Sozialista bat lortzeko jaio ginen. Gure konpromisoa? indar guztiak helburu horretara jartzea!
EZ DUTE LORTU GU BIDETIK ATERATZEA HORI EZ DAGOELAKO EUREN ESKURA. HORI GURE ESKU DAGO. LAB EGITEN DUGUN GIZON ETA EMAKUMEON ESKU. ZORIONAK GUZTIEI. JARRAITU IZATEN INDEPENDENTZIAREN ETA SOZIALISMOAREN BORROKAREKIN AMAITU NAHI DUTENEN AMETS GAIZTOA!!!
GORA EUSKAL HERRIKO ETA MUNDUKO LANGILERIA!!!
