Egun hauetan mobilizatzen aritu dira Imegarreko langileek, eta enpresari beren lankideak berriz onartzeko eta gatazka konpontzeko eskatu diote. Aldiz, enpresak, jarrera desafiatzailea eta mehatxagarria izan du. Behin baino gehiagotan, kontseiluko kideek aurre egin diete langileei, mehatxatu eta iraindu egin dituzte. Baina ez hori bakarrik; izan ere, salatu nahi dugu pikete batean parte hartzen zegoen LAB-eko kide bati salaketa jarri diotela, akusazio faltsupean. Horregatik, gaur, enpresak bere langileekiko eta langileei laguntzera joan diren pertsonekiko izan duen arduragabekeria publikoki salatu dugu.
Imegarreko langileak grebarako duten eskubidea erabiltzen ari dira, eta legitimitate osoa dute mobilizatzeko eta piketeak egiteko. LABen jarrera oso argia da: zuzendaritzaren harrokeriaren eta mehatxuen aurrean, langileok inoiz baino elkartuago gaude, eta gure esku ditugun borroka- eta elkartasun-mekanismo guztiak jarriko ditugu edozein motatako erasoak gelditzeko. Gure babes osoa ematen diegu borroka eredugarria burutzen ari diren Imegarreko langileei, eta gure babes osoa ere salatuta izan den kideari. Zuekin gaude.
Informazio-ohar honen bidez, azken hilabeteetan Aguirre y Aranzabal (AYA) enpresan eta Alex Aranzabal gerentearekin izandako gertakariak argitu nahi ditugu. Lehen pertsonan ikusi dugu nola igaro den denbora, eta nabarmenki gertatu da gainbehera kudeaketaren esparru guztietatik.
Zuzendaritzak urte askotako ezegonkortasuna eta zalantzazko kudeaketak egin ondoren, enpresa hondoratu egin da azkenean. LABek beti borrokatu du lanpostu duinen alde, eta ehun urteko enpresa honen eta haren mendeko familien jarraitutasuna eta sostengua defendatu ditugu, baina enpresen erabakiek ezinezko bihurtu dute helburu hori.
Enpresaren zuzendaritza berria sartu zenetik, AYAk izugarrizko gainbehera izan du. Azken urteotan, gizarte segurantzaren eta sindikatuaren salaketak jaso ditu, hainbat arrazoirengatik: ERTE egoeran dauden langileak izatea lanean, jubilatuak lanean, aurkeztu gabeko kontuak, armen legez kanpoko inportazioa eta abar luze bat.
Edalontzia bete zuen tanta 2023ko udan gertatutakoa izan zen: Alex Aranzabalek (AYAko CEO) aldebakarrez eta diktatorialki ezarritako erabaki baten ondoren, gainerako bazkideen eta langileen iritziaren aurka, fikziozko bi enpresa sortzea erabaki zuen, 10 langileak 3 enpresa ezberdinetan banatuz eta lan-eskubideak murriztuz. Horren ostean, langile guztiek aho batez erabaki zuten lanuzteak egitea, kontzentrazioekin eta grebekin mobilizatzea, bitartekotza egiteko eta lan-gatazka konpontzeko akordio batera iristeko ahaleginean. Horren ondorioz, Alex Aranzabalek langileekiko eta sindikatuekiko komunikazio mota guztiak moztea erabaki zuen (elkarrizketa modu guztiak blokeatuz, bilerak ukatuz…), jarrera prepotentearekin eta inolako negoziaziorik onartu gabe. 2023ko uztailean, Aranzabalekin berriro hitz egiten saiatu ginen, eta behin baino gehiagotan jakinarazi genion disrupzio-ildo horretan jarraituz gero hainbat langilek enpresa utziko zutela. CEOak erabateko ezezkoa eman zion inolako negoziaziori, eta ondorioz enpresa egoera kritikoan jarri zuen, ordezkaezinak ziren langile ugarik bere lanpostuak utzi baitzuten borondatezko bajaren ondorioz. Izan ere, egoera jasanezinak behartuta enpresatik langabeziarik eta kalte-ordainik gabe eta lan-etorkizun bermaturik gabe alde egiten zuten.
Denborak arrazoia eman digu eta gure susmo guztiak bete dira, gure aldarrikapenei eta gure borrokari zentzu osoa emanez. Horren erakusgarri dira udatik izan ditugun 7 epaiketak, non enpresak oinarrizko lan-eskubideak urratzen zituen, eta horiek guztiak, salbuespenik gabe, langileen ordezkariek irabazi dituzte.
Gauzak honela, 2024ko otsailean, enpresan geratzen ziren langileek prentsaren bidez jakin zuten kaleratuak izan zirela; izan ere, erdiek, argitaratutako artikulua baino egun batzuk geroago jaso zuten kaleratze gutuna, eta beste erdiek, gaur egun oraindik, ez dute derrigorrezko jakinarazpen hori jaso, eta SEPEra jo behar izan dute, haien lan-egoera zein zen egiaztatzeko.
2023ko irailetik enpresak 6 hileko zorrak ditu, baita Gizarte Segurantzari ez ordaintzeagatik zorrak, Geroari ez egindako ekarpenak eta kaleratzeen kalte-ordainak ere. Ohartarazi nahi dugu CEOak hartu duen biktimismoaren rol lotsagarria, eta azpimarratu nahi dugu enpresa-kudeaketa izugarri eta negargarri horren benetako biktimak AYAko langileak izan direla.
2018an AYAko gerente sartu zenetik, Eibarko armagintzako plantillarik zaharrena 24 langile izatetik 0 izatera igaro da, eta bidean egoera jasanezina eta langileen osasunaren kalterakoa ekarri du, bai eta langileen egoera ekonomikoan kalte izugarria eragitekoa ere.
Argi eta garbi, Alex Aranzabalek egindako kudeaketa sistemak enpresaren, hornitzaileen, bezeroen, langileen eta Villa Armeraren izen onaren eta egonkortasunaren hondamendia baino ez du ekarri.
Lesbiana izateagatik jazartuak eta zigortuak izatea oraindik orain gutako askok bizi dugun egoera da. Lan munduan modu espezifikoan gertatzen den jazarpena da:
Aukera berdintasunetik urrun kokatzea
Lan munduan armairura bueltatzera behartua egotea; sexualitateak eta bizitzak ikusezin bilakatzea
Txisteak, deskalifikazioak eta irainak jasotzea
Heteroarauaren erreprodukziorako sistemak dituen mekanismoek arautik kanpora ateratzen den guztia zigortzen dute. Guk, ordea, sexualitatea askatasun osoz bizitzeko hautua erabat zilegia dela aldarrikatu nahi dugu; kapitalismo heteropatriarkalak emakumeoi* inposatutako leku eta roletatik askatzen gaituen hautua, hain zuzen ere. Izan ere, sexuaren araberako lan banaketa posible egiten duenari, bikote heterosexualean oinarritzen den familia nuklearrari, ezetz esateko modu bat da (familia funtsezko instituzioa da produkzioaren eta erreprodukzioaren banaketan oinarritzen den egungo sistemak iraun dezan, gizon eta emakumeen arteko rol banaketa indarrean mantentzen duelako). Heteroarauari ezetz esateko modu bat da
Heteroarautik kanpo bizitzea da bollera izatea: heterosexualitatea ez den beste hautuak egitea, elkarbizitzarako sistemak pentsatu eta ardatz bihurtutako familia eredua ez den bestelako forma eta formulak bilatzea. Apirilaren 26a guztion sexu askatasuna aldarrikatzeko eta lesbiana denak bere hautua askatasun osoz bizitzeko eskubidea duela aldarrikatzeko eguna da LABentzat, baina baita bollera izatearen hautuak duen balio eta garrantzi politikoa ikusgarri egitekoa ere.
LABen aldarrikapenak eta konpromisoak:
Bollera izateagatik zigorrik eta diskriminazioarik ez. Izena duenak izana du. Indarkeria matxistaren kontrako protokolo, neurri eta estrategietan espresuki jaso behar den eta borrokatu behar den errealitatea da. Funtsean, eskatzen duguna da plan eta protokolo eraginkorrak garatzea, formazio eta sentsibilizazioan sakontzea eta pairatzen den biolentziaren aurka borrokatzeko estrategiak garatzea.
Sexu askatasuna lantokietan ziurtatuko duten diskurtso eta politika publiko eraginkorrak. Agenda politiko eta laboralean kokatzeko, lesbiana izatea oraindik orain zigortzen den hautua dela aitortu, eta horren arrazoietara jo behar da. Sistemak ez du heteroarautik kanpo bizitzeko prest dagoen inor nahi, eta sistemak ezin du onartu bide hori irekitzea emakumeok* askatasun osoz eta inolako beldurrik gabe har dezagun. Zentzu horretan, instituzioen utzikeria salatu behar dugu, hitzez konpromisoak aipatu arren, ez dutelako diskriminazio horrekin amaitzeko bitartekorik jartzen.
Ikusgarritasunerako borrokarekin konpromisoa.Borroka lan munduan zabaltzea, gure ordezkari sindikalen agendetan dagokion lekua hartzea, borroka honek eskatzen dituen baldintza politiko eta organizatiboak ziurtatzea sindikatuaren egituretatik. Armairutik atera nahi duenari babesa eta diskurtso feministan guzti-guztientzat gure aitortza: BOLLERA IZATEA BADELAKO SISTEMA KAPITALISTARI EZETZ ESATEKO MODU BAT!
Euskal administrazioa euskalduntzeko prozesuaren aurka pairatzen ari garen oldarraldiaren barruko epai berri bat ezagutu dugu. Kasu honetan, Donostiako Administrazioarekiko Auzien Epaitegiak Eibarko udaltzain lanpostu baterako euskara-eskakizuna frogatu beharretik salbuetsi ditu hautagaiak ezohiko egonkortze deialdi batean, hautagaietako batek jarritako helegitea partzialki onartuta.
Hautagaietako batek helegitea aurkeztu zuen, udaltzain gisa lanean 30 urte daramatzala euskaraz jakin gabe eta orain eskatzea baldintza “baztertzailea” dela argudiatuta. Donostiako epaitegiak arrazoia eman dio hautagai horri, eta Eibarko Udalari pertsona horren merituak kontuan hartzeko agindu dio, prozesuan euskararen ezagutza eskatzea “baztertzailea” dela argudiatuz.
Beste behin, epaitegi batek funtzio publikoa betetzeko deialdietan euskara eskakizuna ezartzea bazterkeriarekin lotzen du, baina ez ditu auzitan jartzen deialdi horietan bertan ezartzen diren gainontzeko eskakizunak, tartean gaztelera ezagutu beharreko derrigorrezko eskakizuna. Euskara eskatzea baztertzailea da, baina antza gaztelera ezagutzea ez. Horrek argi adierazten du auzitegi espainiarrentzat euskara bigarren mailako hizkuntza dela, gaztelerarekiko subalternoa, asko jota meritu gisa kontsideratzen dute. LAB sindikatuak irmoki salatzen du bereizkeria hori eta exijitzen du euskarari gutxienez gazteleraren maila bera aitortzea.
Oraingoan euskara-eskakizuna baztertzeko arrazoia 45 urtetik gorako plazadunek duten hizkuntza-eskakizunaren salbuespena behin-behinekoei ere ezarri behar zaiela izan da, bi kolektiboen artean diskriminaziorik ez egoteko helburua argudiatuta. Baina auziaren baldintzengatik argudio horrek balio ez duenean, hizkuntza-eskakizunen ehunekoa gehiegizkoa zela adierazi da, edo, zuzenean, hizkuntza-eskakizunak berak auzitan jarri dira. Unean uneko epaileak argudio bat ala beste erabiltzen ari da, beti ere euskara eskatzea “bazterkeriarekin” lotuz eta honen aurka eginez.
Administrazioetako langileen gehiegizko behin-behinekotasun egoerarekin amaitzeko egonkortze-prozesua euskararen kaltetan ezin dela izan salatzen dugu. Kasu honetan bezala, urte askoan luzatu eta euskara baztertzen zuen behin-behinekotasunarekin amaitzeak ezin dezake eragin euskararen bazterketa egonkortzea.
Beste behin salatu beharra dugu ere administrazioko arduradunek ez dutela beraien erantzukizuna betetzen euskara administrazioan behingoz normalizatu dadin. Eta ez soilik zerbitzu-hizkuntza izan dadin, baita ohiko lan-hizkuntza bilaka dadin ere. Izan ere, hori horrela izatea herritarren eta administrazioko langileen eskubidea da.
Gaur, Laneko Segurtasun eta Osasunaren Nazioarteko Egunaren bezperetan gauden honetan, LAB, ESK, STEILAS, EHNE-Etxalde, HIRU eta CGT (Nafarroan) sindikatuok osatzen dugun intersindikalak irmoki salatu dugu langileok gure osasuna jokoan ipintzen dugula, bizitza duin baterako diru sarrera nahikorik bermatzen ez duten enpleguetan.
Munduan milaka langile hiltzen dira egunero, bai istripuz eta baita laneko gaitzen eraginez ere. Euskal Herria ez da salbuespena, eta gurean urtero errepikatzen dira datu beldurgarriak eta Nafarroa da, adibidez, Espainiako Estatuan istripu tasa altuena duen bigarren herrialdea, Baleareen atzetik.
Euskal Herrian azken urteetan etengabe errepikatu da patroi bera istripuetan: milaka lan istripu arin zein larri aitortzen dituzte datu ofizialek, goranzko joera batekin gainera. Heriotza kopuruan ere ez dago etenik, eta 70 hildakoen muga gertu dugu urteak joan eta urteak etorri.
Istripuen datu ezkutaezin horiek sistemaren beraren iruzurra agerian uzten dute; izan ere, lehen instantzian mutualitateen esku dagoen laneko gaitzen aitortzea guztiz testimoniala da. Adibide gisara, urtero, batez beste, ez da dozena bat laneko minbizi aitortzen.
Milaka lan istripu (zehazki, 2023an 100.000tik gora) aitortzen ditu administrazioak, prebentzio sistemaren porrotaren erakusle. Aitortuak dira ezin direlako ezkutatu. Aldiz, laneko gaitzak ez ditu aitortzen, eta, sistematikoki, gehiengo zabala Osasunbidera eta Osakidetzara bideratuak dira. Sistemak berak laneko gaitz asko eragiten ditu, eta, era berean, istripuak ere eragiten ditu. Aldiz, mutualitateen bidez, hala aitortuak izan ez daitezen lortzen dute. Horra hor beren amarrua.
Aurten ere datu beldurgarriak gailentzen ari dira: Euskal Herri osoa aintzat hartuta, 2024an dagoeneko 21 hildako daramatzagu soilik lan istripuetan.
Prebentzio sistemak porrot egin du patronalak araudia bete gabe 30 urte daramatzalako. Prebentzio araudia da gutxien betetzen den araudia. Hori hala izan dadin gakoa da administrazioak eta gobernuek, patronalarekiko erakusten duten konplizitatea eta bitartekorik ez jartzea arauak bete daitezen bermatzeko. Horrela soilik uler dezakegu EAEn 50 inspektore baino ez egotea eta Nafarroan 12 besterik ez
Aldiz, Nafarroako eta EAEko gobernuek NOPLOI eta Osalan bezalako egiturei eskaintzen diete lan osasunaren inplantazioaren ardura, zeintzuk, gogora dezagun, aholkularitza entitateak baitira. Horrela bermatzen dute patronalaren inpunitatea, soilik aholkatuaz, isunak jartzea ekidinez.
EAEn berriki hauteskundeak izan diren honetan, Urkullu jaunari agur esan diogu. 2012ko abenduan kargua hartu zuenetik 444 langile hil dira istripuz. Legegintzaldi berriari begira, eremu honetan ere, aldaketa beharrezkoa da. Ikuskari kopurua handitu eta ikuskaritzak areagotu behar dira. Legea betetzen ez duten enpresei isunak ezarri behar zaizkie. Arriskuak biderkatzen dituen lan baldintzen prekarietateari aurre egin behar zaio. Prebentzio legea betetzen ez duen Patronalari ardurak exijitu behar zaizkio.
LAB, ESK, STEILAS, EHNE-Etxalde, HIRU eta CGT Nafarroa sindikatuok osatzen dugun frontetik borrokan jarraituko dugu lan osasuna berma dadin, behingoz patronalak dagokiona bete dezan eta etxera bizirik eta osasuntsu itzultzeko eskubidea dugulako.
Gaur, hegoaldeko lau hiriburuetan mobilizazioak eta ekintzak egin ditugu:
Iruñean: Laneko mugikortasun istripuen inguruan
Donostian: Sektore feminizatuek eta zaintza lanetan diharduten langileek bereziki pairatzen dituzten arrisku psikosozialen inguruan, erakunde publikoek lan horiek pribatizatzeko eta prekarizatzeko hartutako erabakiaren ondorioz.
Bilbon: Mutualitateek egiten duten iruzur erraldoia salatzeko, Mutualia jopuntuan jarriz
Gasteiz: Altueretako erorketetan patronalak duen ardura agerian uzteko
Horrela, etengabe, ezaren gudaz baietza sortuz, patronalak aurrean izango gaitu eta langileon babesleku izaten jarraituko dugu.
LABek eskatuta, Patxi Verak zuzentzen duen erakundeak Hezkuntzari eskatu dio beharrezko neurriak har ditzala Lanbide Heziketako PTei ere aplikatzeko DBHra atxikita daudenek jasotzen duten soldataren %5,45eko osagarria.
Pedagogia Terapeutikoko profesionalak maisu-maistren kidegokoak dira. Hauen eginkizun nagusia da behar diren tresnak eskaintzea eta egokitzea hezkuntza premia bereziak dituzten ikasleei, integratzen laguntzeko. Horregatik, langile horiek, Lehen Hezkuntzan ez ezik, Bigarren Hezkuntzan ere aritu daitezke, eta baita Lanbide Heziketan ere.
Hor sortzen da arazoa: Derrigorrezko Bigarren Hezkuntzara atxikitako PTek %5,45eko soldata-osagarria jasotzen dute beren lana “definizioz” dagokiena ez den beste etapa batean egiten dutelako, baina Lanbide Heziketara atxikita daudenek ez dute jasotzen. Gertakari horien berri izan ondoren, LABek Arartekoarengana jo zuen, afiliatu baten bitartez.
Indarrean dagoen araudia aztertu ondoren, Arartekoak onartu egin du LABen eskaera, eta Gimeno kontseilariak zuzentzen duen Departamentuari gomendatu dio “beharrezko neurriak har ditzala, Nafarroako Administrazio Publikoen zerbitzupeko langileen gaineko neurriei buruzko abenduaren 3ko 16/2004 Foru Legearen 9.2 artikuluan aurreikusitako osagarria, aldi baterako edo behin betiko egoeran, Lanbide Heziketako oinarrizko zikloetan lan egiten dutenei ere aplika dakien”. Beraz, orain, Hezkuntza Departamentuak bi hilabete ditu ebazpen hau onartzen duen ala ez jakinarazteko, eta, erantzuna baiezkoa izatekotan, horren inguruan hartuko dituen neurriak adierazteko.
LABen argi daukagu konparaziozko bidegabekeria berri baten aurrean gaudela, eta horrek desberdintasunak sortzen dituela Lehen Hezkuntzatik kanpo lan egiten duten Pedagogia Terapeutikoko profesionalen artean. Hori dela eta, Hezkuntza Departamentuari eskatzen diogu ahalik eta lasterren onar dezala Arartekoaren gomendioa, eta eman diezaiola betiko bukaera lehen mailako PTak eta bigarren mailako PTak eragin dituen desberdintasun honi; izan ere, lan bera eginez soldata desberdina jasotzen baitute. Era berean, Hezkuntza Departamentuak sortu duen bidegabekeria ekonomikoa atzeraeraginez konpon dezala ere esijitzen dugu. Orduan, eta orduan bakarrik, utziko dugu alde batera egun irekita dugun bide judiziala.
Arabako lan zentroan 180 pertsona inguruk lan egiten dute, eta KPIaren araberako igoerak izango dituzte.
Gaur, 2024ko apirilaren 25ean, Etxabarri-Ibiñako lantegiko lan-baldintzak berritzeko akordioa sinatu da. Itun horrek 3 urteko iraupena izango du, 2023tik 2025era, eta atzerapauso bakar bat ere ez edukitzeaz gain, hobekuntza hauek izango ditu:
KPIaren igoerak itunaren urteetarako.
Dekretu bidez egungoa baino lanaldi laburragoa arautzen bada, lanaldi hori gure zentruan aplikatzeko klausula ezartzen du.
Ordaindutako baimenak hobetzea, osaba-izebenak barne hartuta
Hobekuntza ekonomikoak aldi baterako ezintasunean
Administraziorako kategoria-igoerak hobetzea
Hori guztia ezinezkoa izango zen langileek 2023ko udan egindako mobilizazio-dinamikarik gabe. Enpresak oso gogoan izan ditu egun horietako aldarrikapenak, eta KPIa ezin izan da inoiz zalantzan jarri. Bai greba-egun haietan, bai orain negoziazioan, LAB sindikatuaren jarduna erabakigarria izan da, proposamenak eta negoziazio-dinamikak gidatuz. Ordezkaritza handiena duen sindikatua izanik, 9 kideko batzorde bateko 3 ordezkarirekin, arduraz jokatu dugu dagokigun papera. Horren ondorioz, enpresa-ituna berritu behar da, plantillaren erosteko ahalmena bermatuz.
PEPSICOren batzordeak beti jakin izan du modu kohesionatuan funtzionatzen, eta batasuna mantentzen saiatu da, berme bakar gisa, enpresako baldintzak hobetzeko. Eta hori posible izan da batzorde oso zatikatu batean, non LABeko 3 ordezkariez gain, beste 6ak 4 sindikaturen eta Independenteen plataforma baten artean banatzen diren. Zoritxarrez, oraingoan ELAko ordezkariak batasun hori haustea erabaki du, aurreakordioa sinatu ez duen ordezkari bakarra izanik. Beste behin ere, ikusten dugu interes partikularrak eta korporatibismoak, bai ordezkariarenak bai sindikatuarenak, langileen interes orokorraren gainetik daudela. Ezin da bestela definitu akordiotik aldentzeko modua, mahaia negoziaziotik altxatzen ari zenean eta ahopeka egindako komentario baten bidez. Argudioa zera izan da: duela aste batzuk adostuta geratu ziren puntuen aurka egotea, berak ere onartu zituenak, eta negoziazio-mahaian ados ez egotea adierazi gabe . Beste behin ere, EZ-a EZ-aren truke, proposamenik gabe. Zergatik ez zenuten argi eta garbi jakinarazi ez zeundetela ados negoziazio-mahaian? Aldez aurretik erabaki ote zuten ez sinatzea eta aitzakia gisa erabili dute?
Orain, langileen batzarrari aurkeztu behar zaio aurreakordio hori, berau berresteko. LABetik klase batasunaren aldeko apustua egiten jarraituko dugu, patronalari eta enpresei eskubideak kentzeko tresnarik onena baita. Apaltasunez, eta erantzukizunez.
Datorren apirilaren 26an, ezustekorik ezean, Stellantis multinazionalak Mecaner enpresaren itxiera aurrera eramateko aurkeztu duen enplegu-erregulazioko espedientearen kontsultaldia amaituko da. Kontsulta-aldi honetan izandako bileretan, Enpresa Batzordearen gehiengoak argudiatu du multinazionalak hartutako erabakia ez dela arrazoi ekonomikoengatik, ez eta ekoizpen- edo antolaketa-arrazoiengatik ere, baizik eta erabaki estrategiko batengatik, eta produkzio-alternatibak planteatzen zituen trantsizio ekosozialeko plan bat jarri du mahai gainean.
Zoritxarrez, Batzordearen ahalegin guztiek enpresaren zurruntasunarekin egin dute topo, bere jarrera ez baita aldatu. Egoera horren aurrean, gaur Batzordeak beste bilera bat egin berri Eusko Jaurlaritzako Industria Sailarekin, Mecanerren etorkizunaren gainean lanean jarraitzeko konpromisoak lortzeko. Tamalez, berriz ere konpromisorik ez hartzea izan da instituzio horren jarrera.Bileran zehar, Batzordearen gehiengoak Eusko Jaurlaritzari eskatu dio bilera bat egiteko hiru alderdiekin (enpresa, Eusko Jaurlaritza eta batzordea), lurren eta makinen etorkizunari buruz hitz egiteko. Jaurlaritzaren erantzuna, bileran izandako jarrera prepotentearen erakusgarri, izan da ez duela solaskiderik behar enpresarekin hitz egiteko, eta bera arduratuko dela horretaz. Ezezko erantzuna eman dio, halaber, Mecanerri etorkizun industriala ematen saiatzeko batzorde bat osatzeko borondateari buruzko galderari. Ezezkoa eman dio, halaber, Stellantisek alde egin ostean Mecaner enpresari etorkizun industriala ematen saiatzeko batzordeak, tokiko eta eskualdeko erakundeek eta Eusko Jaurlaritzak osatutako lan-mahai bat osatzeko eskaerari.
Desde la mayoría del Comité no entendemos la actitud de cerrazón del Gobierno Vasco. Si no se actúa de manera inmediata una nueva industria acabará cerrando en Euskal Herria. Ez da onargarria enpresa itxi eta mahai gainean alternatibak jartzearen aurrean bere konpromiso bakarra prozesuan “laguntzea” izatea.
Argi daukagu, Stellantisekin edo gabe, enpresak etorkizuna duela, eta horregatik jarraituko dugu lanean. Zalantzarik gabe, bide hori askoz errazagoa izango litzateke Eusko Jaurlaritza gurekin balego.
LAB sindikatuko zenbait kidek eta zahar egoitzetako langileek entzierro bat antzeztu dugu gaur goizean Iruñeko karriketan barna, protesta-ekintza gisa, Nafarroako zahar etxe pribatuen lehen hitzarmenaren negoziazioek etengabeko blokeoa jasaten dutelako. Helburu berarekin, gaurko bertze greba egun bat deitua genuen.
Apirilean, LAB sindikatutik hainbat ekintza egin ditugu patronalak eta Nafarroako Gobernua interpelatzeko eta negoziazioak desblokea ditzaten eskatzeko. Lehena hilaren 10ean izan zen, non sindikatuko kideek eta zahar etxeetako langileek errepide bat moztu baikenuen Iruñeko arteria nagusietako batean, gizarteak, oro har, langile horien egoera ikus zezan. Bigarrena hilaren 17an izan zen, eta sindikatuak Gobernuari eta patronalei egindako gonbita irudikatu genuen: langileekin mahai baten bueltan eseri, kafea hartu eta benetako negoziazio prozesua hastekoa.
Gaur, apirilak 24, LABek bertze greba egun bat deitu du Nafarroako zahar egoitza pribatuetan. Eta protesta egun horren barnean, ekintza sinboliko bat egin dugu: zezentxoen entzierro bat, Iruñeko karriken ohiko ibilbidean barna. Ekintza deigarri horren helburua zen agerian uztea sektore honek bizi duen babesgabetasuna eta gure nagusiak zaintzen dituzten langileek duten baliabide falta agerian. Beren onura bakarrik bilatzen duten enpresek kudeatzen dituzte zahar etxeak, eta hori lortzen dute langileen ahaleginari esker, eta ez dute batere begiramendurik izaten zaintzaileen eta zaindutako pertsonen ongizatearekin.
Eta Nafarroako Gobernua, antza denez, oso eroso dago kudeaketa hori enpresa pribatuen eta funts putreen eskuetan delegatzen. Gobernua ez da sektoreko langileez arduratzen, eta diru irabazi asmoa baino ez duten enpresen esku uzten ditu, eta horrek langileen lan-baldintzak are gehiago prekarizatzea dakar.
LABek ez dio mobilizatzeari utziko mahai gainea lau urte daramatzan hitzarmen hau errealitate bihurtu arte; abusuzko klausularik, kontziliazio ezinezkorik edo gehiegizko lanaldirik jasotzen ez duen hitzarmena lortu arte.
