LABen Bilboko egoitzaren miaketak aurrera jarraitzen duela ikusita, bertan egitekoa genuen prentsaurrekoa bertan behera uztea erabaki dugu.
Blog Page 1154
Ainhoa Etxaide: «Esta operación responde a la movilización del sábado»
Ainhoa Etxaide, secretaria general de LAB, ha declarado que la operación policial iniciada por el Gobierno Español es un ataque directo a la respuesta dada por la ciudadanía el pasado sábado en Bilbo a favor de los derechos de los presos y presas vascas. En lo que se refiere al registro de la sede de Bilbao, y tras recordar que desde que se iniciase el proceso es la tercera vez que las fuerzas del estado irrunpen en diferentes sedes del sindicaro, Etxaide ha remarcado que es un ataque directo a las libertades de LAB. Un ataque directo a las libertades de una organización sindical y política legal que no tiene nada que esconder.
Ante estos ataques Etxaide ha llamado a la ciudadania vasca, así como a agentes e instituciones vascas, a que trabajemos juntos para de una vez por todas lleguemos a acuerdos que nos lleven a un escenario democrático.
Ainhoa Etxaide, LABeko idazkari nagusiaren adierazpenak
Declaraciones de Ainhoa Etxaide, secretaria general de LAB
LABek gogor salatu nahi du Espainiar Estatuak abiatutako azken polizia operazioa
LABetik gogor salatu nahi dugu gaur goizetik Espainiar Estatuak abian duen operazio errepresiboa. Guardia Zibilak 16 euskal herritar atxilotu eta egoitza ezberdinak miatze lanetan ari da, LABeko Bilboko egoitza tarteko. Egoeraren larritasunak gogoeta pausatu eta sakonago bat eskatzen badu ere, premiazko lehen erreakzio moduan salatu nahi dugu gaurko operazioak, beste behin ere, estatuaren izaera errepresibo eta antidemokratikoa argi eta garbi erakusten duela. Honekin batera, LABek dei egiten die Euskal langileei atxilotutako herritarren askatzea eta estatuaren jokaera salatzeko deitutako mobilizazioetan parte hartzera.
Ainhoa Etxaide, LABeko idazkari nagusiaren adierazpenak
Declaraciones de Ainhoa Etxaide, secretaria general de LAB
Argi dugu, goazen Bilbora!
LABen argi dugu, bihar, urtarrilak 10, Bilbon izango gara eta ildo beretik, mobilizazioan parte hartzeko deia egiten diogu gure militantziari nahiz euskal langileriari. Dispertsioarekin amaituz, eskubide guztien jabe, Euskal Presoak Euskal Herriratzeko aldarriarekin Bilboko kaleak betetzeko unea iritsi zaigu.
25 urte bete ditu dispertsioak eta aski ezagunak ditugu espainiar zein frantziar gobernuen espetxe politika ankerraren ondorioak. Euskal gatazkaren ondorio eta konponbidearen parte diren presoei ezartzen zaizkien salbuespenezko egoera eta neurriekin amaitu behar dugu. Gaur gaurkoz, 500 preso inguru daude oraindik etxetik urrun, espainiar zein frantziar espetxeetan sakabanaturik. Latzak dira dispertsioaren ondorioak, presoentzat zein senitartekoentzat.
Euskal presoen eskubideen aitortza euskal jendartearen gehiengoaren nahia da; presoen afera konpontzea ezinbesteko urratsa da Euskal Herrian bake eta konponbide prozesuan aurrera egiteko. Eta egoera honekin amaitzeko mobilizazioa ezinbestekoa dugu. Mobilizazioa da elkartasunetik konpromisoetara pasatzeko modurik eraginkorrena. Herriz herri, auzoz auzo, lantokiz lantoki, langileok, mobilizatuz eta aktibatuz lortuko dugu euskal jendartearen gehiangoak bere egiten duen dispertsioaren aurkako aldarria herritarren artean saretzen jarraitzea.
LABeko kideak bihar Bilbon izango gara, dispertsioaren amaierarantz egin beharreko urratsei bultzada ematen. Argiztatu dezagun denon artean Bilboko kaleetan euskal preso guztien etxeratzea marraztuko duen bidea.
Gogoratu, SAREk deituta mobilizazio erraldoia arratsaldeko 17.30etan hasiko dela: bi puntu ezberdinetatik abiatuko dute ibilbidea presoen senitartekoek, Udaletxetik (nafarrak, gipuzkoarrak eta Ipar Euskal Herrikoak) eta La Casillatik (bizkaitar eta arabarrak), eta Zabalburun izango da elkargunea.
Euskal presoak, orain, NOW Euskal Herrira!!
Gaur CHARLIE HEBDOrekin bat
EH Bildu, Podemos, Geroa Bai, Izquierda Ezkerra, Equo, LAB, ELA, ESK, Stee-Eilas, Solidari eta CCOOk herritar zein eragile sozial, sindikal eta politiko guztiei deialdia luzatu nahi dizuegu gaur, hilak 9, arratsaldeko 18:00ean Iruñeako Udal Plazan "Demokrazian, justizia sozialean eta bakean biziko den mundu baten alde" eginen dugun elkarretaratzean parte hartzeko. Egin dezagun bat guztiok oinarrizko eskubideen aitortzan oinarritu behar den bizikidetza demokratikoaren defentsarekin.
EH Bildu, Podemos, Geroa Bai, Izquierda Ezkerra, Equo, LAB, ELA, ESK, Stee-Eilas, Solidari eta CCOOen oharra
CHARLIE HEBDO-REKIN BAT.
DEMOKRAZIAN, JUSTIZIA SOZIALEAN ETA BAKEAN BIZIKO DEN MUNDU BATEN ALDE
«Charlie Hebdo hedabidearen aurka egindako erasoak haserrea eragin du mundu osoan, kazetari, langile eta zaintzaileen aurka erabilitako bortizkeriaren ankerkeriagatik. Atentatu nardagarri horren egileen helburua izua barreiatzea da, adierazpen askatasuna eta prentsa askatasuna kolpatuz. Askatasun demokratikorik gabe ezinezkoa da eraldaketa soziala gauzatzea, beraz, horrelako gertakariak ez dute inolako justifikaziorik.
CHARLIE HEBDO-REKIN BAT.
DEMOKRAZIAN, JUSTIZIA SOZIALEAN ETA BAKEAN BIZIKO DEN MUNDU BATEN ALDE
«Charlie Hebdo hedabidearen aurka egindako erasoak haserrea eragin du mundu osoan, kazetari, langile eta zaintzaileen aurka erabilitako bortizkeriaren ankerkeriagatik. Atentatu nardagarri horren egileen helburua izua barreiatzea da, adierazpen askatasuna eta prentsa askatasuna kolpatuz. Askatasun demokratikorik gabe ezinezkoa da eraldaketa soziala gauzatzea, beraz, horrelako gertakariak ez dute inolako justifikaziorik.
Ez da lehen aldiz hedabide horrek erasoa pairatzen duela, 2011ean bere Pariseko egoitza suntsitua izan zen lehergailu batek eztanda egin ondoren. Izan ere, gaurko atentatua bereziki latza izan da. Ezinbestekoa da ahalik eta azkarren argitzea atentatuaren egiletzaren inguruan dauden ardura guztiak.
Estatu frantsesean, Europako beste hainbat herritan bezala, muturreko ideologia atzerakoien susperraldia bizi da. Krisi sozio-ekonomikoaren eraginez, lehenik ere presente ziren jokabideak – faxismoa, arrazakeria, xenofobia, erlijio intolerantzia-, eta oro har diskriminazio joerak ugaldu dira.
Guztiz arbuiagarria iruditzen zaigu atentatu lazgarri honen ondorioak erabiltzea arrazakeria hauspotuz komunitate musulmanaren eta orohar atzerritarren aurkako gorrotoa elikatzeko. Erabilpen maltzur hori egiten dutenak ere demokrazia, askatasuna eta elkartasunaren etsaiak dira. Tamalez, atzoko atentatua ezin da ekimen isolatu baten gisara aztertu. Oinarrizko eskubide eta askatasunen aurkako erasoak askotarikoak dira eta eremu ezberdinetatik datoz. Ondorioz, inoiz baino beharrezkoa da, demokrazia, justizia soziala eta bakea ardatz hartuta bestelako gizarte eredua eta nazioarteko harremanen sistema sustatzea.
Adierazpen honekin bat egiten dugun talde eta norbanakook, asteazkeneko atentatua salatzearekin batera, geure samina eta elkartasun osoa agertu nahi diegu Pariseko erasoan hilik edo zauriturik gertatu diren pertsonen familiei, baita ere Charlie Hebdo astekariko kazetari zein langileei. Halaber, konpromiso sendoa adierazi nahi dugu adierazpen askatasunaren defentsan, oinarrizko giza eskubidea den heinean.
Herritar zein eragile sozial, sindikal eta politiko guztiei deialdia luzatu nahi diegu gaur ostirala, urtarrilaren 9a, arratsaldeko 18ean Iruñeako Udal Plazan eginen dugun elkarretaratzean parte hartzeko. Egin dezagun bat guztiok oinarrizko eskubideen aitortzan oinarritu behar den bizikidetza demokratikoaren defentsarekin.»
Arkatzak zorrozteko garaia da
Garai korapilatsuak bizi ditu hezkuntzak. Korapilotsuak diogu gure herriaren asimilaziorako eta egungo jendarte kapitalista eta patriarkalaren mantenurako urrats erabakiorrak egin nahi dituztelako. Inposizioz beteriko garaia dugu eta hezkuntzan ere Euskal Herriaren eta euskal herritarron kontra oldartzen ari zaizkigu. Koadrodun koaderno amaigabeetan «ez dut berriz egingo» idazteko nahi dituzte gure arkatzak.
Frantziar Estatuan aspaldikoa da Gobernuak hartutako erabakia. Fillon legea hor dugu. Euskararen kontrako legeek itota eta inongo baliabide gabe uzten ari dira Ipar Euskal Herriko ikastolak. Onargaitza da, adibidez, Kaskarotenea ikastolaren kontra Ziburuko auzapezak hartutako neurri bidegabeak. Herritarron erantzun eta babesa, ordea, ikaragarri sendoa izan da. Diruz ez besterik, konpromiso irmoak hartu dira Ziburun ere euskalduntzeak posible izaten jarrai dezan. Denon laguntza izaten jarraitzen dute, dena den.
Espainiar Estatuan egoera ez da bestelakoa. Jakin badakigu Estatua egiturazko krisi batean sartuta dagoela. Egiturazkoa diogu ez duelako arazo ekonomiko hutsa, integrala du. Ez da ekonomiak okerrera egin eta lanpostu batzuk galdu direla, ez. Harago doan arazoa du Estatuak. Gobernuko eta oposizioko alderdi nagusiaren baitako ustelkeria, estatu buruzagitzaren familia epaitegietan, giza eskubideak urratzeagatik Europatik datozkion zigorrak, autonomien Estatua bera kolokan jartzen duten gero eta ahots gehiago, ditxosozko konstituzioaren birmoldaketa eskaerak…
Hau guztia konpontzeko nahiarekin, gainera, ustezko ongizate estatuarekin bukatzeko hautua egin eta erreforma sakonei ekin zieten aspaldi. Batetik, zerbitzu publiko gisa definitutakoen pribatizazio eta zentralizazioari ekin zioten, horra hor lan erreforma, osasungintza pribatizatzeko neurriak eta Lomce legea bera, adibidez. Azken hau, neoliberalismo basatia helburu, ikasleak nahi duten sistema horretako robot alienatu izatea du xede. Ez lirateke, beraz, erreforma estrukturalak bururaino gauzatuko, hezkuntzan ere horrelako legea onartuko ez balute. Izan ere, jakin badakite hezkuntza herri eta jendarte baten eraikuntzan zutabe nagusia dela. Horra hor urteetan eman dioten erabilera alderdikoi eta doktrinatzailea. Ez da kasualitatea. Nolako hezkuntza, halako herria. Nolako hezkuntza, halako jendartea.
Eta Hego Euskal Herrira etorrita, aitortua ez izateaz gain, zapaldua den herri batean aurkitzen ditugu inposaketa guzti horiek. Ezberdinak badirudite ere, finean, helburu berdintsuak dituzte Nafarroan zein EAEn gobernuek darabiltzaten hezkuntza politikek.
Nafarroari dagokionez, harro dabiltza Iribas eta konpainia. Urteetan zehar erregimenak izandako boterea baliatuz, ondotxo daki hori Barcinak, hezkuntza nahieran erabili dute ikasle nafar-espainolak hezteko. Orain, «Lomce a la Navarra» aplikatzeko. Botereak ematen dizkien tresna faxista guztiak baliatu eta «euskal» ororen kontrako gurutzada muturreraino eraman dute. Euskara itotze nahitik, D ereduko irakasleen kontra oldartu edota dozenaka ikasle erreprimitzen ahalegindu arte. Baina aldaketa nahia dagoela argia da. Nafarroan haize freskoa dator. Eta hori hezkuntza komunitateak egindako lan amaigabeari esker etorriko da.
EAEra etorrita, Nafarroan deabrututa dagoen «euskal» hori konplexu barik erabiltzen bada ere, gauzak ez dira bestelakoak. Araba, Bizkaia eta Gipuzkoan ere Lomce aplikatzeko hautua egin du Cristina Uriarteren sailak. Gainera, hezkuntza komunitateak 2013ko urriaren 12an Euskal Herriak behar duen Hezkuntza Sistema Propioa aldarrikatzeko deitutako nazio manifestazioaren bezperetan, Jaurlaritzak hezkuntza plan berri bat jarri zuen mahai gainean: Heziberri 2020. Lidergoa hartu eta bertoko hezkuntzaren defentsarako bandera hartu nahi izan bazuen, bidean, uste baino arazo gehiago topatu ditu Uriartek.
Heziberri ez da Lomce ekiditeko plana. Ez da, beraz, egungo hezkuntza defendatzeko ere; izan ere, Lomce ekiditen ez badu, nekez defendatuko du egungoa. Horrela balitz ere, ez litzateke nahiko izango, inondik inora. Egungoa mantentzeak sistema kapitalista eta patriarkalari zein estatuei lotuta segitzea suposatzen baitu. Hezkuntzan aurrera urratsak egin behar ditugu, tinkoak.
Ezker abertzaletik proposamen honen hasieratik zuhur jokatu dugu. Lehenengo atala parte hartze zabalik gabe gauzatu bazen ere, «ez nahikoa» izanik ere, aukera bat eman genion. Beharrezko irakurketa kritikoa egin, eta aurrerantzean proiektuaren bigarren eta hirugarren faseetan zer nolako urratsak egingo ziren zain gelditu ginen.
Orain bigarren fasea bukatzear dago. Dekretu curricularrak onartuko ditu Hezkuntza Sailak. Orain arte mahai gaineratu dutenaren iritzia argia da: Jaurlaritzak Lomceren euskal aplikazioa egin nahi du dekretuokin. Eragile gehienek ezezkoa adierazi diete dekretu horiei. PNV bakarrik gelditu da PPrekin. Hizkuntz ereduekin akordioa lortu zuen Wert-ekin, eta orain dekretu curricularretan PP alde du. Honek asko esaten digu.
Dena den, ez da arinkeriaz aritzeko garaia. Guk Hezkuntza Sistema Propio bati ekiteko inoizko aukerarik egokienaren aurrean gaudela uste dugu. Horregatik, Heziberri bera ere bide horretan aukera gisa kokatzen dugu. Ezker abertzaletik Heziberri baldintzatu eta Hezkuntza Sistema Propio baten bidean kokatzeko ahaleginak egingo ditugu, hainbat hezkuntza eragilek adierazitakoaren bidetik. Bi aukera ditugu mahai gainean, beraz: Bat, Heziberriren kontra agertu eta berriz ere dugun ereduarekin talka etengabearekin jarraitzea; edo, bi, Heziberriri beharrezko kritika guztiak egin, gure bidean norabidetzeko bitarteko guztiak jarri, eta nahi dugun Hezkuntza Sistema Propioaren bidean lerrokatuz urrats erabakiorrak egitea. Ezker abertzaletik bigarrenaren alde egingo dugu. Eta herritar, hezkuntza eragile zein alderdiei norabide horren alde egin dezaten deia luzatu nahi diegu. Bestelako eredu baten alde egin nahi badugu, denok gara beharrezkoak. Herri gisa pentsatuz Euskal Herriarentzat eraikitako sistemaren alde, guztiekin adostasunetara heltzeko konpromisoa berretsi nahi dugu gaurkoan ere. Bururaino gauzatuz gero, gainera, Heziberrik, Araba, Bizkai eta Gipuzkoarako hezkuntza lege bat ekarriko du azken faseko proiektu gisa. Bertan gure oinarriak diren Euskal Curriculuma, ikasle euskaldun eleaniztunak heziko dituen murgiltze eredua eta publikotasun eredu berri baterako urratsak bildu beharko dira. Gainera, Euskal Herri osorako hezkuntza lege propio bati heltzeko aukera irekia utzi beharko luke.
Konplexu gabe esan nahi dugu, gainera, badirela askatu beharko ditugun korapiloak. Asko dira, bai, baina heldutasunez eztabaida guztiei heldu eta elkarlanean irtenbidea topatu beharko diegu. Konplexu gabe diogu ere lan asko egin dela gaur arte, eta horren arabera definitzen dugu gure hezkuntza eredua: Udalbiltzak zehaztutako «Euskal Herritarron Hezkuntza Eskubideak», Nazio Eztabaida Guneak bere garaian bultzatutako «Oinarrizko Hezkuntza Akordioa», ezker abertzaleak zehaztutako «Hezkuntza Politika Berritua»… Dena den, gure baitan guzti honen inguruko eztabaida gauzatuko dugu, aurki. Eta konplexu gabe diogu ere gure sistema propioaren ezaugarri nagusiak zeintzuk diren: euskara ardatz duen eleaniztasunean oinarritutako sistema, Euskal Curriculuma oinarri izanik curriculum propioei ateak irekiko dizkiona, inklusiboa eta aukera berdintasuna bultzatuko duena, hezkidetzak sistema osoa bustiko duena… eta publikoa, publiko herritarra, «Euskal Publikotasuna» definizioaren baitan duen ulerkerarekin.
Hezkuntza sistema propioaren alde urrats tinkoak egiteko unea da, ezker abertzalean horren alde egingo dugu, ezinbestean. Guk eraiki nahi dugun Euskal Herri berriaren historia, kultura, hizkuntza, balioak, nahiak, ilusioak eta etorkizuna idazteko nahi ditugu gure arkatzak. Bazioen ikasle mugimenduaren kanpaina batek 2005ean: arkatzak zorrozteko garaia da.
Langabeziaren bilakaera eta 2014ko balantzea: prekarietatetik lan pobreziara
Erregistratutako langabeziak behera egin du abenduan Hego Euskal Herrian, 2.678 pertsona gutxiago daude langabezian Enplegu Ministerioak zabaldutako datuen arabera. Honela, 213.557 langabeturekin ixten da urtea. Hala ere, urteko zenbaketa ofizialean langabeziak 5.305 pertsonetan soilik egin du behera, oso beherakada apala eta eskasa kontutan hartzen badugu krisia hasi zenetik 112.000 pertsona gehiago daudela langabeziako zerrendan.
Oraindik ausartegia litzateke esatea enpleguaren suntsiketak behea ukitu duela ; batez ere enpresa askoren inguruan baitabiltza itxiera eta kaleratze mehatxuak. Hala ere, hau bezain larria, edo larriagoa, da botere ekonomiko eta politikoek inposatutako kontsigna : « enplegua sortu kosta ala kosta ».
Bestelako estatistika iturri batzuen arabera, enplegu sorrera bat baino lanaldi partzialeko kontratuak biderkatuz pobrezia zabaltzen duen enpleguaren banaketa bat ikusten ari gara.
Abenduan sinatu ziren kontratuen %93,6a aldi baterako lan kontratuak izan ziren, eta sinatu ziren kontratu mugagabeen %41a lanaldi partzialekoak edo aldizkako lan kontratu finkoak izan ziren. Beraz, azpi-enplegu eta tenporalidadea gorantz doa eta aldi berean lehenagotik apalak diren soldatak beherantz egiten dute. Hauek dira lan merkatuaren garapenaren ezaugarriak.
Honela azaldu daiteke geroz eta gehiago izatea lana izan arren pobrezian dauden pertsonak. Baina oinarrian borrokak berdina izaten jarraitzen du kapitala eta lanaren interesen arteko konfliktoari erantzuten baitio ; hau da pribilegioak mantendu nahi dituen elite baten eta hauen erebakiak larriki kaltetzen dituen populakuntzaren gehiengoaren artean.
Gainera, lan baldintzen kaxkartze hau langabezia babes sistemaren ahultze batekin batera doa, honek gaur egun 120.000 pertsona lan gabe eta babesgabe uzten ditu.
Gaur egun, lau pertsonatik batek bakarrik kobratzen du ordaindutakoaren araberako prestazioa eta %55,5ak ez du inolako laguntzarik jasotzen langabeziagatik. Duela urte bete langabezian zegoen populakuntzaren %48,8ri eragiten zion. Bestalde, ordaindutakoaren araberako prestazioaren kuantia %3,3 jeitsi da.
Egoera honen aurrean, sindikatuaren prioritatea eraldaketa sozial justu eta ekitatibo baten alde egiteko, non gakoa burujabetza eta erabakitzeko eskubidea izango diren, indar metaketa bultzatu eta klase aliantzak berreraikitzea izango da.
{linkr:related;keywords:langabezia;limit:5;title:Albiste+gehiago}
Larunbatean, Bilbora
Ainhoa Etxaide eta Adolfo Muñoz – LABeko eta ELAko idazkari nagusiak
Datorren urtarrilaren 10ean, Sarek deituta, Bilbon izango gara. ELA eta LAB sindikatuetako arduradun gisa, geure militantziari, lan munduari, eta euskal gizarteari oro har, dei egiten diegu euskal preso politikoen dispertsioaren kontrako manifestazio horretan parte har dezaten.
Dispertsioa giza drama da, aberrazio juridikoa, eta helburu politikoa du. Horregatik, beharrezkoa iruditzen zaigu dispertsioarekin amaitzeko mobilizazioaren indarrari eustea.
GIZA DRAMA. Duela 25 urte hasita, euskal preso politikoak sistematikoki erbesteratuak izan dira, Espainiako eta Frantziako espetxeetan dispertsatuak. Gutxieneko begiramen humanitario orori eraso egiten dio dispertsioak, preso den pertsona bere ingurune fisiko, afektibo, familiar, militante… eta kulturaletik urruntzen baitu.
Giza drama hau oraindik eta bistakoagoa egiten da gaixotasun larriak edota sendaezinak dituzten presoen kasuan, zeinetan dispertsioaren moduko neurriak zigor erantsi bihurtzen diren. Hala, pertsona horiek behar dituzten mediku tratamenduak oztopatu egiten dira, eta zenbait kasutan horrek kalte nabarmenak eragiten ditu osasunean, atzera bueltarik ez duten ondorioekin.
Zigorrak ez dio preso den pertsonari bakarrik eragiten. Hurbileko guztiak ere, batez ere familia, politika horren biktima dira. Urruntasunak denbora eta baliabide ekonomiko ugari xahutzera behartzen ditu, oinarrizko eta funtsezko helburu eta behar bati erantzun ahal izateko, lagun edo senidea bisitatzea alegia. Pertsona askok, xede horrekin, astea joan, astea etorri, euren bizia arriskuan jartzen dute errepidean; egunerokoan, baita lanegunetan ere, ordu asko ematen dituzte helburu hori lortu ahal izateko. Askotan, gainera, bidaia eginda ere senidea ikusteko aukerarik izango duten ala ez erabateko ziurtasunik izan gabe.
ABERRAZIO JURIDIKOA. Legelari garrantzitsuek behin eta berriz dioten moduan, dispertsioa aberrazio juridikoa da. Europako Giza Eskubideen Auzitegiak ezarritako jurisprudentzia irmoa da zentzu horretan. Dispertsioak intimitate pertsonal nahiz familiarrerako eskubidea urratzen du. Espainiako espetxe araudian bertan ere ez du oinarririk dispertsioak. Hori horrela, onartezina da Mariano Rajoy Espainiako Gobernuko Presidenteak Senatuan egin berri duen interbentzioa, egiten dutena legezkoa dela esanez eta dispertsioa presoen gizarteratzea lortzeko onuragarria dela defendatuz.
Jurisprudentzia bidegabe eta zital horren sorreraren atzean Espainiako Gobernu ezberdinek botere judizialari urteetan egindako presioa dago, baita magistratuak adskripzio politikoaren arabera izendatu izana ere. Epai horietako zenbait, urte batzuk geroago, baliogabetu egin dituzte Europako Auzitegiek. Giza eskubideei zentzuren bat aitortzen dien Estatu batek ez luke egungo espetxe politika mantentzerik. Presoei ezartzen zaien sistema bidegabea minutu bakar bat gehiago luzatzerik ez legoke.
DISPERTSIOAK HELBURU POLITIKOA DU. Dispertsioaren praktikak —gainerako presoei ezartzen ez zaien salbuespenezko praktika gisa- bultzatu dutenek ukatzen dutena baieztatzen du: alde batetik, euskal presoen izaera politikoa, eta bestetik, dispertsioaren praktikak bere baitan dituen helburu politikoak.
Mendeku politika honen sustatzaileak normalizazio politikorako prozesu batekiko kontrapedagogia egiten ari dira. Normalizazio politiko hori burutuko bada, besteak beste, pertsona guztiak euren herrian eta euren etxeetan egoteko aukera izan behar dute.
Esandakoaz gain, dispertsioak presoa eta bere erreferentzia politikoko espazioak zigortu eta etsiaraztea du helburu, eta gure herrian agenda politiko berriek zentralitatea irabazi ahal izatea eragotzi nahi du. Hori da arrazoi nagusia, ekintza armatuaren behin betiko amaiera eman zenetik hiru urte baino gehiago pasatu direnean, Estatuak espetxe politika berraztertzeari uko egiten jarraitzeko.
Horregatik guztiagatik, ELAk eta LABek uste dugu ordua dela 2000ean PPk eta PSOEk sinatutako Paktu Antiterrorista indargabetzeko; Espainiako instituzio nagusiak diziplinatu dituen akordioa da, botereetatik —legegilea, betearazlea eta judiziala—hasi, eta komunikabide gehienetaraino, eliza katolikoaren hierarkiatik pasatuz, Estatuko bi sindikatu nagusietaraino. Ordua da Espainiako eta Frantziako gobernuek euskal preso politikoei ezartzen dieten espetxe politika aldatzeko.
Euskal Preso politikoen eskubideen defentsan mobilizazio sozial demokratikoa ezinbestekoa iruditzen zaigu. Oraindik aldarri hori bere egin ez dutenen kontzientzia politikoa irabazten joateko beste modu bat da. Eta bada elkartasunezko konpromiso bat ere, zuzenbidekoa ez den praktika krudel eta jasangaitz hau bidegabeki pairatzen duten guztiekiko.
Justiziazkoa delako, datorren urtarrilaren 10ean, Sarek deituta, Bilbon izango gara. Euskal presoak, etxera!