LABLangile Abertzaleen Batzordeak

1. Las mujeres y hombres con discapacidades constituímos un colectivo sometido históricamente a todo tipo de discriminaciones y barreras. El sistema capitalista, ha utilizado la discapacidad, como elemento de exclusión que nos ha condenado a la pobreza, la dependencia y a la negación de derechos humanos. Vivimos en una sociedad que no ha asumido la posibilidad de integrar plenamente la diversidad en todos sus ámbitos y niveles.

2. Denunciamos que las políticas públicas de los últimos años, a pesar de sus retóricos objetivos en favor de la integración, han fracasado en sus objetivos de inclusión social e igualdad de oportunidades. Se nos ha mantenido en una situación de vulnerabilidad permanente, arrinconamiento y asignación de papeles pasivos. Como trabajadores y trabajadoras con discapacidad, las tasas de actividad de nuestro colectivo siempre han estado por debajo de la media, el desempleo permanentemente ha superado con creces al del mercado laboral, nuestros niveles salariales son bajísimos, se ha convertido a los centros especiales de empleo en la única alternativa laboral,…

3. La gestión de la crisis económica nos está suponiendo un empeoramiento de nuestras condiciones laborales y sociales, ya de por sí negativas. Si la situación que sufríamos era mala, ahora con la crisis es peor. Las políticas neoliberales, en su afán de proteger los beneficios de una minoría, no duda en acabar con los derechos de la mayoría, y en especial, el de las personas con discapacidad. Los recortes en los presupuestos y servicios públicos suponen la puntilla para afrontar con los recursos económicos necesarios las demandas de las personas con discapacidad, la educación inclusiva, la atención a la salud mental, la falta de apoyo a la autonomía de las personas y su vida activa, nuestro acceso y permanencia a empleos de calidad, …Quienes están sometidos a los intereses del capital, nos condenan a ser más invisibles, a mayor miseria y exclusión, a expulsarnos de la vida social.

4. La Reforma Laboral del PP es una vuelta de tuerca más. El despido libre y gratuito, la facilidad para que las empresas hagan despidos colectivos, la ausencia justificada al trabajo por enfermedad como causa suficiente del despido, el fomento de la precariedad en los contratos, la flexibilidad y las reducciones temporales de la jornada laboral a capricho, el desprecio a la salud laboral… son elementos que van a agravar aún más nuestra posición débil en el mundo del trabajo. Los trabajadores y trabajadoras con discapacidad lo vamos a tener aún más complicado, cuando la patronal tan sólo busca el beneficio fácil, echando las redes en un mercado laboral precario y con un paro elevado provocado.

ANTE ESTA SITUACIÓN:

5. Las mujeres y hombres con discapacidad somos parte de la clase trabajadora. Por ello, también nosotras y nosotros nos rebelamos y nos comprometemos a hacer frente a la discriminaciones e injusticias, a quienes pretenden mantenernos en posiciones sumisas y a quienes aprueban políticas que castigan al bienestar social de la mayoría.

6. Las trabajadoras y trabajadores con discapacidad nos adherimos a la convocatoria de Huelga General del 29 de Marzo. Manifestamos nuestra voluntad de participar de manera activa en la respuesta que de manera contudente la clase trabajadora de Euskal Herria tenemos que articular frente a un Estado totalmente sumiso a los intereses del capital, interesado exclusivamente en su supervivencia.

7. Al mismo tiempo, y desde la constatación de que nada puede esperarse de Madrid y de sus políticas, consideramos que es el tiempo para ir poniendo las bases de un Marco Vasco de Relaciones Laborales y Protección Social. Éste es el único camino y posibilidad que se nos ofrece para poder:

• Construir un modelo económico y social que responda a los intereses de la mayoría de nuestro pueblo.

• Promover la defensa de los derechos laborales y sociales de las personas con discapacidad, impulsando un modelo real de integración laboral, más allá de los guetos y las políticas paternalistas.

• Combatir las discriminaciones que las mujeres con discapacidad sufren aún con mayor intensidad, tanto en el acceso a la formación, como en el empleo, la autonomía personal y la independencia económica.

• Eliminar todas aquellas barreras en la comunicación, movilidad, formación, relaciones sociales, empleo, ocio, vivienda,… a las que estamos sometidos y sometidas.

• Participar de forma activa y directa en todos los niveles para garantizar de manera efectiva la igualdad de oportunidades, alcanzar mayor bienestar social y desarrollar plenamente los derechos humanos.

1. Desgaitasuna dugun emakume eta gizonok historikoki era guztietako diskriminazio eta trabak pairatu dituen kolektibo bat osatzen dugu. Sistema kapitalistak bazterketa tresna bezala erabili du desgaitasuna, eta horren bidez pobrezia eta menpekotasunera kondenatu gaitu, giza eskubideak ukatzeaz batera. Gizarte honek ez du bere egin dibertsitatea eremu eta maila guztietan oso-osorik integratzeko aukera.

2. Azken urteotako politika publikoak salatu behar ditugu; izan ere, integrazioaren alde aldarrikatutako helburu erretorikoak gorabehera, porrot egin dute gizarte inklusioa eta aukera berdintasuna lortzeko asmoetan. Etengabeko urrakortasun egoeran lotu gaituzte, baztertuta eta rol pasiboak ezarrita. Desgaitasuna dugun langileak garen aldetik, gure kolektiboaren jarduera-tasak batez bestekoaren azpitik egon dira beti, langabezia lan merkatukoa baino handiagoa izan da, denbora osoan eta alde handiz, gure soldata mailak ziztrinak dira; enplegu zentro bereziak dira utzi diguten lan alternatiba bakarra…

3. Krisi ekonomikoaren kudeaketak are gehiago okertu ditu gure lan eta gizarte baldintzak, berez oso negatiboak izan arren. Lehen pairatzen genuen egoera txarra bazen, orain are okerragoa da krisiarekin. Politika neoliberalek, gutxiengo baten mozkinak babestu nahirik, gehiengoaren eskubideak ezabatu nahi dituzte, inolako zalantzarik gabe, batez ere desgaitasuna duten pertsonen eskubideak. Aurrekontuetan eta zerbitzu publikoetan egindako murrizketak oso eraso larria dira, zeren erabat trabatzen baitute desgaitasuna duten pertsonen eskariei baliabide ekonomiko egokiez aurre egiteko bidea, hau da: hezkuntza inklusiboa, buru-osasunarentzako arreta, pertsonen autonomiaren eta haien bizitza aktiboaren sostengua, kalitateko enpleguak lortzeko eta mantentzeko… Kapitalaren interesen mende jarrita daudenek ikusezinagoak izatera kondenatzen gaituzte, miseria eta bazterketa handiagoa pairatzera; bizitza sozialetik kanporatzen gaituzte.

4. PPren lan erreformak are gehiago estutzen du bazterketaren koska. Kaleratze libre eta doakoa; kaleratze kolektiboak egiteko enpresei ematen zaien erraztasuna; gaixotasunagatik lanera modu justifikatuan ez joatea langilea kaleratzeko arrazoi bezala onartzea; kontratuen prekarietatea bultzatzea; lanaldiaren malgutasuna eta aldi baterako murrizketa, enpresarien nahierara; lan osasuna mespretxatzea… horrek guztiak are larriago bihurtuko du lanaren munduan dugun posizio ahula. Desgaitasuna dugun langileon egoera are gehiago konplikatuko da, zeren patronalak mozkin erraza baino ez baitu bilatzen, eta bere sareak langabezia handiko lan merkatu prekarioan botatzen ditu -langabezia handi hori, gainera, berak eragindakoa da-.

EGOERA HONEN AURREAN:

5. Desgaitasuna dugun emakume eta gizonok ere langile-klasearen partaideak gara. Horregatik, geu ere errebelatzen gara. Diskriminazio eta bidegabekeriei aurre egiteko konpromisoa hartzen dugu, jarrera otzanetan egonarazi nahi gaituztenei eta gehiengoaren gizarte ongizatea zigortzen duten politikak onartzen dituztenei aurre egiteko konpromisoa.

6. Desgaitasuna dugun langileok bat egiten dugu Martxoaren 29ko Greba Orokorrerako deialdiarekin. Euskal Herriko langile-klaseak irmotasunez antolatu behar duen erantzunean modu aktiboan parte hartzeko borondatea adierazten dugu, bere iraupena baino interesatzen ez zion kapitalaren interesen aurrean erabat makurtzen den Estatuari aurre egiteko borondatea.

7. Aldi berean, eta garbi ikusten dugunez Madrildik eta bere politiketatik ezin dela ezer ere espero, uste dugu badela garaia Lan Harremanen eta Gizarte Babeserako Euskal Esparruaren oinarriak jartzen joateko. Hori da eskaintzen zaigun bide eta aukera bakarra, hau lortzeko:

• Gure herriaren gehiengoaren interesei erantzuten dien eredu ekonomiko eta sozial bat eraikitzeko.

• Desgaitasuna duten pertsonen lan eta gizarte gaitasunen defentsa sustatzeko, lan integraziorako eredu erreal bat bultzatuz, ghetto eta politika paternalistetatik haratago.

• Desgaitasuna duten emakumeek modu are larriagoan pairatzen dituzten diskriminazioei aurre egiteko, bai prestakuntzara iristeari dagokionez eta bai enplegua, autonomia pertsonala eta independentzia ekonomikoa lortzeari dagokionez.

• Pairatzen ditugun oztopoak alor guztietan ezabatzeko: komunikazioa, mugikortasuna, prestakuntza, gizarte harremanak, enplegua, aisialdia, etxebizitza…

• Zuzenean eta modu aktiboan parte hartzeko maila guztietan, aukera berdintasuna benetan lortzeko, gizarte ongizate handiagoa izateko eta giza eskubideak bete-betean garatzeko.

Duela hainbat hilabetetik hona mobilizatzen ari gara murrizketen inposizioaren aurka eta zerbitzu publikoak indartzea aldarrikatuz, EAEn zein Nafarroan. Gobernu ezberdinak, botere ekonomiko eta patronalei erabat men eginez, doktrina neoliberala inposatzen ari dira, krisia sortu dutenen mesedetan gizarte osoa pobretuz.

Zor publikoa ordaintzeari erabateko lehentasuna ematea eta Espainiako gobernuak ezarritako defizit publikorako mugak onartzea, gizarte-gastua eta inbertsio publikoa murriztuta, erabaki zeharo antisoziala da, onartu ezinekoa. Halaber, halako erabakiak gure erakundeetan inposatu nahi izatean eta Hego Euskal Herrian ditugun eskumenei uko egitearekin eraso egiten zaio gure erabakitzeko eskubideari, hots, zer nolako politika publikoak garatu nahi ditugun ebazteko aukerari.

Kalitateko zerbitzu publiko unibertsalen aldeko borroka bidezko gizarte baten aldeko borroka da, baina botere ekonomikoak ez du halako gizarterik nahi.

Zerbitzu publikoei egindako eraso jarraitu honek gizarte guztiari kalte larria eragiten dio, eta gainera euretan lan egiten dutenen baldintzak etengabe okertzen ditu.

Euren burua zuritzeko, administrazio eta gobernuek sasi-negoziazioak egitea proposatzen dute, hartutako erabakiei nolabaiteko zilegitasun itxura emate aldera. Hemen gauden erakundeok argi daukagu xantaia hau ezin dela onartu, eta egoera honek irtenbide bakarra duela: murrizketak salatzea, alternatibak gizartean zabaltzea eta, politikak aldatzera behartzearren, antolatzea eta mobilizatzea.

Azken hamarkadetan erakundeek proposatutako erabaki eta erreforma guztien ondorioz aberastasunaren banaketa gero eta injustuagoa ari da bilakatzen; pertsona gutxi batzuk gero eta aberatsago diren artean, gizartearen zatirik handiena txirotzen ari da.

Gure instituzioek azken hamabost urteotan fiskalitateari buruz hartu dituzten erabakiekin Euskal Herria paradisu fiskal bihurtu dute. EAEn zerga bidez biltzen den diru kopurua Europar Batasuneko batez besteko mailatik 10 puntu beherago dago, hots, aberatsenen artean 6.500 milioi euro gutxiago biltzen dugu; horrek gizarte-inbertsioa murrizten du eta eskandaluzko iruzur fiskala islatzen du.

Lan-legediaren eta pentsioen erreformek herritar gehienen eskubideak larri urratzen dituzte; negoziazio eta babes kolektiboko bitartekoak ahultzen dituzte; lan-baldintzen banakako negoziazioa bultzatzen dute, eta xede bat dute, lan- eta soldata-baldintzak merkatzea. Neurriokin gauza bakarra lortzen da, enpresarioen eta finantza-botereen indarra areagotzea, orain arte bezala aberastasuna pilatzen jarrai ahal dezaten.

Zerbitzu Publikoen eraispena ere aberastasunaren banaketa injustu horren beste alderdi bat da; batetik, lan-baldintzak narriatzen ditu, eta bestetik, zerbitzu eta prestazioak okertzen ditu edo areago, ezabatzea dakar.

Hain zuzen erreforma laboralak administrazioko laboralen kaleratze kolektiboaren atea irekitzea behargin hauen eskubideekiko neurri oso larria da; honek agerian uzten du zerbitzuak desegiteko helburua eta esparruok pribatizatzeko asmoa.

Zerbitzu Publikoak aberastasuna banatzeko ezinbesteko tresna ditugu; izan ere, unibertsalak eta zerga bidez finantzatuak diren aldetik, oinarrizko beharrizanetan (osasungintza, hezkuntza, herritarrenganako arreta, segurtasuna, larrialdiak, gizarte-prestazioak…) aukerarik izango ez luketen pertsonei zerbitzua eskaintzeko modua baitira.

Beraz, oinarrizko zerbitzu hauek murriztean jende asko enplegurik gabe eta oinarrizko beharrei dagokienez babesik gabe geratzen da; gainera, esparru hauek negozio pribatuaren esku jartzen dira.

Halaber, zerbitzu publikoetan ezarritako murrizketak enpresa pribaturako eredutzat erabili nahi dira, lan- eta soldata-baldintzak merkatzearren.

Horregatik, hemen gauden erakundeok aberastasunaren banaketa gero eta injustuagoa salatzen dugu, eta politika hauek alda daitezela exijitzen dugu:

Harrapaketa hau eta zerbitzu publikoei egindako erasoa salatu eta politikak alda daitezela eskatzeko, lantokietan hainbat protesta ekitaldi egiten ari gara. Dinamika honen baitan, datorren astean zerbitzu publikoetan “alerta gorriaren astea” deitu dugu, sektoreak pairatzen duen erasoa salatu eta sortzen ari diren arazoak plazaratzeko; sektore desberdinetan protestak eta mobilizazioak izango dira. Halaber, martxoaren 29rako deituta dagoen greba orokorraren jarraipena sustatzeko lan berezia ere egingo dugu.

Ekitaldi eta mobilizazioak honakoak izango dira:

Irakaskuntza (Haurreskolak, Irakaskuntza Publikoa, Gizarte-Ekimeneko Ikastetxeak, Ikastolak, Unibertsitatea): martxoaren 21, 22 eta 23an batzarrak, protesta-ekitaldiak, bilkurak, etab.

Osakidetza: Martxoaren 16 eta 22an batzarrak eta protesta ekitaldiak ospitaletan eta osasun-zentroetan.

Nafarroako Udalak eta Gobernua: Martxoaren 21ean bilkurak Nafarroako Parlamentu aurrean eta udaletxeen aurrean, 13.30ean.

EAEko Udal eta Aldundiak: Batzarrak eta elkarretaratzeak.

Eusko Jaurlaritza: Martxoaren 23an bilkurak Gasteizen (Lakua), Bilbon (Gran Vía 85) eta Donostian (Andia).

Estatuko Administrazioa: Zentroetan batzarrak egingo dira.

EITB: Batzarrak egingo dira.

Egoera oso larrian gaude. Ezetz esan behar diegu murrizketei eta erreformei (laborala zein negoziazio kolektiboarena), eta aldarrikatuko dugu aurrera egin behar dela eskubide laboral eta sozialei, zein kalitatezko zerbitzu publikoei dagokienez. Hainbat erakunde sindikal eta sozial bat gatoz beharrizan honekin, eta argi ikusten dugu mobilizazioaren bidez erantzun tinko bat eman behar dela. Horregatik, zerbitzu publikoetako langile guztioi dei egiten dizuegu Hego Euskal Herrian martxoaren 29an egingo den greba orokorrean parte har dezazuen.

Halaber, zerbitzu publikoen alde eta hauen garapena aldarrikatzeko mobilizatzen jarraitu behar dugu; murrizteko politikei aurre egingo diegu.

Euskal Herrian, 2012ko martxoaren 15ean