Eusko Jaurlaritzak aurkezturiko arrantzaren plan estrategikoa prentsaren bidez ezagutu du arrantzaleen ordezkaritza nagusiena duen LAB sindikatuak, beraz, lehen kritika hortik zuzendu beharrean gaude. Plan estrategiko hau osatzeko, Jaurlaritzak ez du inongo parte hartze mekanismorik martxan jarri, beraz plan honen gardentasuna zalantzan jartzen dugu. Proposamen zehatza jartzen du LABek mahai gainean, aurreko planaren kopia egin beharrean, benetan arazoiei eta arrantzaren etorkizunari aurre egiteko mahai instituzionala osatzea, non ordezkaritza politikoaz gain, teknikoa, soziala eta sindikala egongo den.
Zehaztasuna eskatzen diogu Eusko Jaurlaritzari, guztiz eznahikoa dela deritzogu plana, neurri zehatzak guztiz beharrezkoak dira eta ez deklarazio hutsak. Aurreko planetatik hona gertaturikoaren kritika egin beharra du administrazioak, eta ez bide beretik jarraitu. Horrez gain larria deritzogu planean programa ezberdinen finantziazioa ere ez agertzea.
Eusko Jaurlaritzaren benetako apostua zein den jakin nahiko genueke, Kantauri itsasoak denarekin ezin du eta, Eusko Jaurlaritzak bioanistasunaren eta euskal arrantzaren alde borrokatuko da, edo hidrokarburoak ateratzeko teknikaren alde egingo du? Bata edo bestea, bi aukerak ez dira bateragarriak. Eta euskal arrantzaren alde egingo badu, non inbertituko du, arrantza iraunkorrean, hau da, teknika tradizionaletan oinarriturikoan edo arrantza industrial eta multinazional handietan? Arrantzaren etorkizuna bermatzeko arrainak behar dira, horretarako arrantza zientifikoa bultzatu behar da, arrantza arduratsua eta iraunkorra izan behar da, ekosistemari eta arrainen espeziei ahal den kalte gutxien eginez. Honetan ere aukerak ez dira bateragarriak.
Gure eskaintza aurrera egiteko argia da, gure herriak arrantza zein nekazaritza derrigor behar ditu, administrazio publikoentzat lehentasun izan behar dira industriarekin batera gure herriaren ekonomian. Beste arrantza eredu bat pentsatzen eta praktikan jartzen urgentziaz hasi behar gara elkarlanean, eta arrantza eredu horren flota eta bere kudeaketa publikoak izan behar dira benetan eraginkorrak izateko eta biziraupena izan dezan, Flotaren murrizpenarekin amaitu behar da, lizentzien eta arrantza eskubideen galera ekidin behar ditugu, horretarako Euskal Herrirako flotarako arrantza politikoa propio behar dugu. Belaunaldi berriek eta dagoeneko itsasoan dabiltzanak sektorean lanean izateko, arrantzaleek lan baldintza duinak izan behar dituzte, horretarako, lan hitzarmen egokia nahitaezkoa da.
Bidea zein den argi dugu LABen, elikadura burujabetza, eta ez gabiltza utopia aipatzen, hartu beharreko erabaki zehatzak hartuz gero benetako aukera egingarria da. Bertoko sasoiko arraina eskola zein ospitaleetako sukaldeetan sukaldatzeaz ari gara, ez da inongo zorokeria, aukera logikoena baizik. Eredu aldaketa horretan, denok irabazle aterako ginateke, hasteko euskal jendartearen osasunean, gure ekonomian eta baita kulturan ere. Horren aldeko apostua eta horrekin batera inbertsioak egin behar dira, bertoko sasoiko arraina fileteatzeko makinak adibidez, horrelako neurriek, lanpostu berriak sortuko lituzkete beraz, komertzializazioan, trataeran..
Arlo honetan ere erabakitze eskubidea aldarrikatzen dugu, gure arrantzaren, ekonomiaren, kantauri itsasoaren, arrantzale, portuen eta bioanistasunaren inguruko erabakiak hartzen diren erabakigune guztietan presente egon behar dugu, eta erabakigune horiek, berton izan behar dira.
