2015eko maiatzeko hauteskundeetatik, foru erakundeko agintari berriek bueltaka jarraitzen dute administrazio honen egitura eta berrantolaketa direla eta. Horretarako, Modernizazio, Gobernamendu On eta Gardentasunerako Kabinetea sortu zuten, besteak beste, anabasa ordena zezan, baina, urte eta erdi luzeko ibilbidean, aire apur baino ez dio eragin etxe honen ikur den haritz-hostoari. Egoera salatzeko gaur, hilak 18, elkarretaratzea egin dugu.
Kabinete hori konfiantzazko lau karguk osatzen dute (hau da, EAJk nahierara izendatutako lau pertsona dira), eta liburutegiko bosgarren solairuan kokatu dituzte. Lokal horietan prentsa irakurtzeko eta ikasteko gelak, bilerak eta liburuen aurkezpenak egiteko gelak, irakurketa-tailerrak… zeuden. Hots, Foru Liburutegiko erabiltzaileek instalazio horiek erabiltzeko aukera zuten eta orain espazio gutxiago izango dute, politikariek hiriaren erdi-erdian dagoen foru-eraikin publiko honetako solairurik argiztatuena hartu dutelako.
Gaur Urbitarteko 15. zenbakian elkarretaratu gara, lokal hauek BFA berriaren antolaketaren arloko zentzugabekeriaren adierazle DEIGARRIENA delako:
Uribitarte kaleko 15. zenbakiko instalazio hauek hilean 10.000 eurotik gorako kostua eragin digute bizkaitarroi, 2014an alokatu zirenetik gaur arte, eta oraindik hutsik daude.
Uribitarte, 15 proiektua 2014an jarri zen martxan, Desgaitasuna Ebaluatzeko Atala jartzeko bertan, orain dagoen eraikinean ematen diren pilatze-egoera eta baldintza txarrak konpontzeko.
Hasieran egindako atontze-lanek 727.666 euroko kostua izan dute. Kopuru horri gerora egindako obren kostua gehitu behar zaie, baita altzariena eta 2014tik ordaindutako alokairuarena ere.
Maiatzeko hauteskundeetatik hona, eraikin hau Teresa Laespada Enplegua, Gizarte Inklusioa eta Berdintasuna Sustatzeko diputatuak (Aldundi honetan sortutako sail berria, EAJ eta PSOEren arteko aulki-banaketan) OKUPATU du eta Bizkaiko pertsona desgaituei kendu die. Ia 800 m2 bost pertsonentzat: diputatua, zuzendari bat, bi idazkari eta aholkulari bat. Susmatzen dugu ez dutela espazio arazorik izango.
Bitartean, instalazio horiek erabili behar zituzten erabiltzaileak (desgaitasunaren ebaluazioa eskatu dutenak, arreta goiztiarrerako laguntzei buruzko txostena eskatu duten 6 urtetik beherako umeak eta mendetasunaren ebaluazioa egin behar zaien 0 eta 3 urte arteko umeak) Marcelino Oreja kaleko zentrora joan behar dira, halako zentro batek bete beharreko gutxieneko baldintzak betetzen ez baditu ere.
Adibide bat ipintzearren: Uribitarte kaleko 15. zenbakiko eraikin berrian, umeentzako itxarongela bat dago, 37 metro koadrokoa, eta gune bat dauka egokituta edoskitzerako eta pixoihalak aldatzeko. Oraingo instalazioetan, berriz, ez dago gelarik egokituta adingabeentzat, eta korridoreetan egoten dira: gurasoak, seme-alabak, aulkiak eta haur-kotxeak. Eta ume bati titia eman behar zaionean, ez dago gelarik horretarako; ondorioz, amak gainezka egon ohi den korridore estu batean eman behar dio titia.
Guraso eta umeei lokal horiek lapurtu dizkien Enplegua, Gizarte Inklusioa eta Berdintasuna Sustatzeko diputatuak eta, hitzez, berdintasun politikekin eta emakumeen eta adingabeen eskubideekin hain inplikatuta dagoen Unai Rementeria Ahaldun Nagusia egoera honetaz oso harro ez egotea espero dugu. Hala ere, haiek eragin dute egoera hau eta ez dute konponbiderik jarri.
Aurreko guztiari, gaur egun Bizkaiko Foru Aldundian dagoen antolaketa-kaos orokorra gehitu behar zaio. Kaos hori eragin zuzena izaten ari da legegintzaldi honetan garatu beharreko politiketan, eta 2010etik langileen ordezkapenetan jasaten ari garen murrizketen ondorioak larriagotzen ditu. Eragin berezia dauka gizarte zerbitzuen arloan:
– Atzerapenak espedienteen kudeaketan: gizartean esku-hartzeko funtsezko zerbitzuei eta babes berezia behar duten sektoreei (desgaitasunaren ebaluazioa, arreta goiztiarra, Umeen Zerbitzua…) eragiten die, batez ere.
– Gizarte zerbitzuen abangoardia izan beharko lukeen Gizarte Urgazpenerako Foru Erakundean ere nagusi da antolaketa-kaosa; duda-mudazko kudeaketa garatzen ari da eta egitura-arazo larriak ditu, konpontzeko itxurarik ez dutenak. Arazo nabarmenenak dira gero eta zerbitzu gehiagoren pribatizazioa eta erakundearen plantillan dagoen bitartekotasun-tasa (% 33tik gorakoa). Horrek guztiak eragin zuzena dauka gizartean egoera ahulenean dauden taldeei (adinekoak, desgaituak eta adingabeak) ematen zaien zerbitzuaren kalitatean.
LAB sindikatuak 2014-15 EPE prozesuan parte hartzen ari diren milaka izangairekin Osasun Sailaren zein Osakidetzako Zuzendaritzaren errespetu falta salatu nahi du. Jarrera honen aurrean, LABek 2011an mahai gainean ipini zuen EPE sistema berri baterako eztabaida-proposamena eusten dio berriro ere. Gure alternatibak, hutsik gelditzen diren plaza guztiak eta sortu beharreko berriak jasotzen dituen bi urteroko EPEak proposatzen ditu.
Lehenengoz, EPE erabat eskasa inposatu dute, enplegu finkoa deuseztatzen duena, erretiroen hutsuneak ere ez baitira betetzen. Ez dira kategoria guztiak atera eta milaka pertsona sufriarazten dituzte plazarik ez lortzeko eta soilik lan-poltsetan sartu edo mantendu ahal izateko.
Bigarrenik, oposizio faseko azterketarako gaitegi amaigabeak ezarri dituzte, inoiz betetzen ez dituzten euren plan estrategikoak (kontratazioa murrizteko ez bada) eta propaganda irentsarazteko soilik pentsatuak.
Hirugarrenik, EPE eredu amaigabe, konplexu eta etsigarria planteatzen jarraitzen dute. Oztopoz beteriko prozesuak jende asko uzten du bazterrean, epe luzeen edota forma akatsen ondorioz.
Laugarrenik, azterketa masiboenetarako aste gutxi falta zenean, Osakidetzak 2016rako EPE berri bat izango dela egin du publiko, informazio gehiagorik eman gabe. Propagandaz gain, honako iragarpenak EPEa prestatzen hilabete luzeak eman dituzten izangaien kezkak areagotu baino ez zituen egin, gutxi barru berriro ikasi beharraren beldur beste ze kategoriatakoak izango diren ere ez dakigun plaza gutxi batzuen EPEa egin ahal izateko. Hau guztia gutxi balitz, berriro ere inpugnatzeko galderak topatu ditugu azterketan eta erantzun-orriak irakurtzeko makinen akatsengatik, oker agertu dira ez dakigu zenbat jenderen emaitzak. Hau guztia ez al da adar jotze hutsa? Hurrengo egunotan inpugnazioak helaraziko dizkiogu Osakidetzako zuzendaritzari.
Osasun Saila eta Osakidetzaren jarrera honen aurrean, LABek 2011an mahai gainean ipini zuen EPE sistema berri baterako eztabaida-proposamena eusten dio berriro ere. Gure alternatibak, hutsik gelditzen diren plaza guztiak eta sortu beharreko berriak jasotzen dituen bi urteroko EPEak proposatzen ditu, baina berrikuntza nabarmenarekin: behin gaindituta, nota gordetzen da, beti ere nota igotzeko hurrengo deialdietan izena emateko aukera dagolearik. Neurri bakar honek goitik behera aldatuko luke milaka eta milaka Osakidetzako ebentualen bizitza, EAEn prekario gehien sortzen dituen enpresa publikoa, alegia.
Azken hilabeteetan Gerdau aurrera eramaten ari den kontratazio politika salatu nahi du LABek. Gure ustez, horren helburu bakarra hauteskunde sindikaletako emaitzetan eragitea da. Azken bi hilabeteotan, Sidenorren salerosketen berri jakin genuenetik, 7 langile kaleratu dituzte aitzakia ezberdinak erabiliz. Honek enpresako etorkizunaren inguran espekulatzeko eta langileen artean beldurra zabaltzeko baino ez du balio izan.
Orain, bapatean guztiz prekarioak diren aldi baterako 90 kontratu burutu dituzte. Enpresak egindako kontratuak aztertu ondoren, badirudi kontrazio masiboek gaur egun enpresa batzordean gehiengoa dutenen egoera hobetzea dutela helburu (CCOO, UGT eta USO). Asmoa langile berria hauek, zaurgarrienak, baldintzatu eta kontratazio prozesuetan parte hartzen duten sindikatuen aldeko botoak bermatzea da.
Horrela, beste behin ere patronala, sindikatu hauekin batera, beharrizan sozial gehien dutenen egoeraz baliatzen da bere interes propioetarako. Mota honetako kontratazio berriak burutzen dira ia erdi mafiosoa den fideltasunaren politika ezartzeko.
LAB sindikatuak langile gehiago kontratatzeko beharra aldarrikatzen du, baina enpresak aurrera daraman aldi baterako kontratazio eredu salatu nahi dugu, langileen prekaritateaz baialtzen bait dira betikoen interesetarako. Aurretik ere, LABek irregulartasunak salatu ditu kontratuetan eta Lan ikuskaritzak arrazoia eman izan dugu. Horregatik, Gerdau burutzen diren kontratu guztiak mugagabeak izatea eta aldi-baterako langileen prekarizazioan sakondu baino egin ez duten jarrera txar eta jauntxokeriak bertan behera uztea eskatzen dugu.
.- Análisis remitido por Rafa Díez Usabiaga desde su celda de Santoña al diario GARA. A las puertas del 20D el Exsecretario General de LAB llama a aunar esfuerzos desde la pluralidad y el compromiso por la soberanía y el cambio social en Euskal Herria.
Las elecciones del 20D volverán a fotografiar la imagen de Hego Euskal Herria en el marco de un Estado español sacudido por el desgaste del bipartidismo, el agotamiento de un modelo autonómico concebido como instrumento de asimilación constitucionalista para Catalunya y Euskal Herria, y los efectos de la carniceria social producida por las políticas neoliberales en terminos de desempleo, precariedad, exclusión social, derechos sociales y laborales… mientras, eso sí, las empresas del IBEX-35 lograban más de 30.000 millones de euros de beneficios entre enero y setiembre, un 14% más que el año anterior.
Unas elecciones donde el soberanismo e independentismo en Catalunya y Euskal Herria tenemos la oportunidad de marcar territorio, de reflejar en votos y escaños la dimensión nacional propia ante la arrogancia e imposición del fundamentalismo constitucional, que tanto PP como PSOE vienen utilizando para neutralizar la construcción democrática de ambas naciones. Este «patriotismo constitucional», término acuñado por Aznar, se ha llevado por delante las veleidades federalistas y asimétricas del PSOE sacrificando el derecho a decidir, enterrando su republicanismo, rechazando el carácter de nación para Euskal Herria y Catalunya e, incluso, alineándose con UPN en torno a la Disposición Transitoria Cuarta.
Este fundamentalismo constitucional ha impregnado, asimismo, la marca blanca de la derecha española, Ciudadanos, convertida en un falangismo de nuevo cuño. Detrás del regeneracionismo institucional, influido por el hartazgo social ante la corrupción sistémica, y de unas propuestas socio-económicas de auténtico tutti-frutti ideológico, nos encontramos con una opción concebida desde los poderes del IBEX-35 para neutralizar el «efecto Podemos» y dotar de estabilidad al sistema en esta encrucijada histórica.
Frente a este nuevo tridente del sistema, Podemos ha desfigurado su proyección política con un viaje a los caladeros sociales del centro, donde está compitiendo, por ambición desmesurada, en términos políticos y económicos indefinidos que están erosionando la inicial frescura, coherencia y radicalidad con la que enganchó a amplios sectores sociales cansados del fraude socialista y/o situados en el abstencionismo. El refran «quien mucho abarca poco aprieta» puede sintetizar esta última etapa de un fenomeno Podemos que, aunque presenta unos trazos ideológicos confusos en torno a la cuestión nacional, puede abrir una vía de agua importante al búnker constitucionalista.
Es decir, abordamos unas elecciones con mayor desvertebración del mapa político estatal y, en especial, con dos realidades nacionales con mayorías políticas y sociales que demandan democracia y respeto a la voluntad de la ciudadania ante una constitución convertida en cárcel de pueblos.
En Hego Euskal Herria, el cambio estratégico de la izquierda abertzale ha producido una gran transformación del mapa político. El independentismo se ha situado como segunda fuerza política y el espacio que reclama un nuevo marco jurídico-político, pivotado en el reconocimiento nacional y el derecho a decidir, es mayoritario en los parlamentos de Gasteiz e Iruñea. Asiismo, la mayoría del cambio ha logrado desplazar al búnker en Nafarroa y el conjunto del unionismo se ha debilitado en todos los territorios. Es decir, en cuatro años la foto política se ha transformado radicalmente, poniendo bases para avanzar en el proceso y reubicando el proyecto político de la izquierda abertzale.
Como respuesta a esta evolución en la correlación de fuerzas, el unionismo, al igual que en Catalunya, ha cerrado filas embarrando el nuevo escenario con el bloqueo del proceso de paz y con el sabotaje político a cualquier cambio de marco, acentuando medidas recentralizadoras. La persistente actitud del Estado de condicionar el nuevo escenario con su política penitenciaria y judicial, con su rechazo a abordar un desarme ordenado, son consecuencia de su debilidad estratégica ante el unilateral cambio propiciado por la izquierda abertzale.
Esta total ausencia de bilateralidad por parte del Estado para abordar, desde el diálogo y el acuerdo, las demandas mayoritarias de la sociedad vasca han sido acompañadas por la parálisis de un PNV interesado en frenar y enfriar los ritmos del proceso vasco para evitar contagios con el independentismo catalán y una excesiva dependencia de EH Bildu en la determinación del cambio político. La débil y contradictoria gestión del PNV en torno al proceso de paz, facilitando el bloqueo del Estado, los acuerdos institucionales con el PSOE para dar estabilidad a su gestión y el bochornoso espectáculo de la ponencia de autogobierno del Parlamento de Gasteiz son reflejo de esa estrategia jeltzale. Todo esto ha influido en una mayoría social que observa con envidia el proceso catalán y, sin embargo, no encuentra explicaciones para no avanzar en similares orientaciones para abrirle al Estado un segundo frente de interpelación y demanda política.
Necesidad de ofensiva política Desde estos primeros movimientos y efectos, y con una bilateralidad rechazada por el Estado, es momento de pasar a la ofensiva, de poner en marcha una Vía Vasca que permita condicionar el bloqueo, en un contexto clave ante la crisis del modelo autonómico y la fuerza del independentismo catalán.
El tren que salió de Lizarra queriendo dejar atrás la etapa autonómica se nos ha atascado varias veces por errores múltiples del movimiento abertzale. Errores de evaluación, falta de confianza en la fuerza de la sociedad y cierta arrogancia estratégica en la izquierda abertzale. Errores del PNV a consecuencia de sus ataduras de clase, miedos a pérdidas de gestión institucional, neoliberalismo económico y nula incentivación del movimiento sindical y social.
Ese tren ha seguido dando vueltas y revueltas (Loiola, Plan Ibarretxe, consulta) por diferentes apeaderos políticos sin encauzar adecuadamente las correlaciones de fuerza políticas, sindicales y sociales, y, por tanto, es momento de ponerlo con velocidad de crucero en dirección a construir el Estado Vasco. Este es el deseo de una mayoría social que se pregunta sorprendida por la ausencia de liderazgos compartidos y convergencias básicas para alcanzar un estado real de reconocimiento nacional y soberanía político-económica.
Así pues, aunque el ritmo del proceso ha sido coyunturalmente bloqueado por el unionismo, el cambio estratégico de la izquierda abertzale ha situado condiciones estructurales nuevas para que la mayoría política, sindical y social empiece a articular una acción política y social convergente. No podemos perder más tiempo en apeaderos bloqueados por la posición del Estado y condicionados por cálculos partidarios. Es momento de convergencias básicas en clave político-institucional, socioeconómica y cultural, llenando ese tren de una fuerza social plural e imparable en creatividad, innovación y compromiso, para alcanzar un reconocimiento nacional y soberanía político-económica. Una convergencia colectiva en una Vía Vasca con la sociedad vasca como motor fundamental.
Hay mucha gente en los andenes, con trayectorias y pensamientos diferentes pero también con prioridades comunes, para subir al tren del proceso y ser cooparticipes de una Vía Vasca capaz de materializar el deseado cambio político y social. Por tanto, en estas elecciones debemos afianzar EH Bildu para trabajar en esa dirección, dando profundidad y desarrollo al proceso de cambio político iniciado en Lizarra y todavía no culminado.
Si hace 26 años, cuanto sustituí como diputado a Iñaki Esnaola, herido grave en el atentado donde asesinaron a Josu Muguruza, HB llevó a Madrid una propuesta de negociación y soluciones políticas pretendiendo retomar las conversaciones de Argel, ahora EH Bildu tiene que representar la voz firme de una Euskal Herria que, al igual que Catalunya, quiere librarse de la estructura de negación, imposición y subordinación del actual marco constitucional.
No son, pues, tiempos de vacilaciones especulativas, escepticismos crónicos o purismos ideológicos que solo sirven para dar color al escaparate político. Debemos aunar esfuerzos e ilusionar a grandes capas sociales haciendoles partícipes, desde la pluralidad y el compromiso, de una estrategia popular por la soberanía y el cambio social. Aurrera bolie!
Pasa den abenduaren 15an LABen Zerbitzu Publikoetako Federazioak Mutualitateen lege berriaren inguruko mintegia burutu zuen. Honen helburua 2015eko urtarrilaren 1etik martxan dagoen lege berria ezagutzea zen, baita honen ondorioak ere, hots, mutalitateek duten gertakari arrunten kontrola, martxan dagoena 2015eko abenduaren 1etik.
Mintegiaren helburuak trebatze ideologikoa eta sindikala izan ziren. Bere egituraketari dagokionez, lehenik, mutualitateen ereduaren gaineko azalpen juridiko- praktiko egin zen. Bigarrenik, ekintza sindikalaz mutualitateen kontrako borroka nola bideratu aztertu zen. Hirugarrenik, kasu praktikoak landu zituzten: Gasteiz, Donostia eta Iruñeko Udalekoak. Amaieran eztabaida egin zen.
Osasungintza, irakaskuntza, administrazioa eta sozio-komunitarioko delegatuen parte hartzea izan zen mintegian.
LAB Zerbitzu Publikoen Federazioak markatutako helbururako, hau da, zerbitzu publikoen defentsarako positiboki baloratzen da mintegia lehenengo pauso moduan.
Gaur, abenduak 16, bilera egin da Eusko Jaurlaritzan Arabako Eskuhartze Sozialeko sektorean, abenduaren 24a, 25a, 31a eta urtarrilaren 1erako deituta dagoen grebaren gutxieneko zerbitzuak zehazteko. Eusko Jaurlaritzaren proposamena izan da igande eta jai-egunetan lan egiten duten langile kopuru berdinarekin zehaztea gutxieneko zerbitzuak. Honek nabarmen utzi duela urtean zehar Arabako zerbitzu sozialek gutxieneko zerbitzuen mailan egiten dutela lan.
ELA, CCOO, LAB, ESK eta UGTren oharra
Gaur, abenduak 16, bilera egin da Eusko Jaurlaritzan Arabako Eskuhartze Sozialeko sektorean deitutako grebaren gutxieneko zerbitzuak zehazteko bilera. Greba abenduaren 24a, 25a, 31a eta urtarrilaren 1erako dago deituta.
Bilerara Arabako Foru Aldundia, Gasteizko Udala eta AISA Enpresari Elkarteko ordezkariak eta ELA, CCOO, LAB, ESK eta UGT sindikatuetakoak.
Eusko Jaurlaritzaren proposamena izan da igande eta jai-egunetan lan egiten duten langile kopuru berdinarekin zehaztea gutxieneko zerbitzuak.
Azkenean onartu egin dugu aipatu proposamena onartzen dugulako erabiltzaileek ez dutela zertan egoera hau ordaindu. Hala ere salatzen dugu honek nabarmen utzi duela urtean zehar Arabako zerbitzu sozialek gutxieneko zerbitzuen mailan egiten dutela lan, greba baten gutxieneko mailan. Honek zerbitzu bakoitzean kalitatezko artatzea bermatuko duten langileen hazkundea aldarrikatzeko egoeran jartzen gaitu.
Bestalde, modu positiboan baloratzen dugu egindako greba deialdia baliagarria izan zaigulako zerbitzua esleitzen duten administrazioak eta enpresak mahaiaren bueltan lehenengoz elkartzeko. Sindikatuok mahai gainean jarri dugu zein arazo larria den egungo profesionalak azpiko kategorietan sartzea, horrek dakarren zerbitzuaren kalitatearen kaltettzearekin. Administrazioek esan dute aztertuko dutela lanpostuen egokitzea kategoria profesionaletara. Hortaz, ez dela gai itxia eta 2016an honi konponbidea emango zaiola.
Azkenik, AISAk ez du deialdia ulertzen bere arabera enpresek hitzarmena bete egiten baitute. Guztiz faltsua da hori, ondorioz, sindikatuok deialdia egiten diogu lehen greba eguna egin baino lehen hitzarmena bete dezaten deialdia bertan behera utz dezagun.
Onartu nahi duten suhiltzaile lege berriaren aurka manifestazioa egin da gaur, hilak 16, Bilbon, Udaletxetik Aldundiaren Jauregira. Mobilizazio honen bidez tarmitazio bertan behera utzi eta negoziazioei ekiteko eskaria luzatu dute langileek.
Euskal Gobernuak uztailaren 21erako Funtzio Publikoaren Euskal Kontseilua deitu du “Suteak Prebenitzeko eta Itzaltzeko eta Salbamenduko Zerbitzuak arautzeko Lege-Aurreproiektua” onartzeko. Onarpen hori lege hau onartuko duen tramite parlamentarioa hasteko aurretiko urratsa da.
LABek “suhiltzaileen legea” suhiltzaileak berak kontuan hartu gabe egiten ari direla salatzen du. Euskal Gobernuak nahita ez du egin sindikatuekin entzunaldi-tramiteaeta ez gaituzte aintzakotzat hartu ezertarako. LABetik uste dugu lege bat baliogabekoa dela bere eztabaidan parte hartu ezin badute haren eragin nagusia jasaten dutenek.
Suhiltzaileen aurkako lege bat da: – Pribatizazioari ateak zabaltzen dizkiolako. – Suhiltzaile laguntzaile, borondatezko suhiltzaile eta enpresako suhiltzaile figurak sortzen dituztelako segurtasunaren kontura, gure lanaren prekarizazioari ateak zabalduz. – Funtzioen arautze urriarengatik. Erreskate eta salbamendu funtzioetan bigarren mailara baztertzen gaitulako. – Suhiltzaile-gidaria postua C1 taldera pasa arren, lege berriak eragozten duelako beharrezko titulazioa ez duten suhiltzaileak talde horretara pasatzea. Gure ustez, Funtzio Publikoaren Legeak baditu formulak langile guztiak C1 taldera pasa ahal izateko. – Koordinatze Batzordean (organo aholku-emailea, eztabaidatzailea eta parte-hartzailea) ez duelako partaidetza sindikala izan.
Hori guztia dela eta, LABetik lege honen tramitazioa berehala geldiaraztea eta suhiltzaileen zerbitzuetako sindikatu ordezkatzaile guztiekin negoziazioak irekitzea eskatzen dugu
IRITZIA.- Edurne Agirre osakidetzako LABeko arduraduna eta Imanol Arruabarrena Osakidetzako LABeko euskara arduraduna
Osakidetzak jakitera eman duenez 2016an irekiko ditu ateak Urdulizko Ospitalak. Sindikatu, alderdi politiko eta eragile sozial ugarik gure kezka azaldu dugu Ospital honetan zenbait zerbitzu eremu publikotik at geratzearen arriskuaren aurrean. Baina bada beste gai bat ere LAB sindikatuak agerian utzi nahi duena: Euskara Urdulizko Ospitalean.
Gure kezka azaltzeko, alderaketa bat. Pentsatzekoa da ospitalaren arkitektura eta diseinuari dagokionez, eman beharreko zerbitzua kontuan harturik egin dela eraikinaren diseinua. Alegia, ez dela egin beste eraikin batetako plano zaharrak baliatuz, egungo beharrak kontuan hartu gabe, eta gerora egokitzapen neketsu eta luzeak egitearen menpe. Begibistakoa da hori zentzugabea litzatekeela.
Arkitekturari dagokionez astakeria dirudiena, euskarari dagokionez, ordea, badirudi horrela egingo dela. Ospital berria sortzekotan, haseratik euskaraz lan egin, komunikatu eta zerbitzua eskaintzeko gai izango den ospitala sortzea da logikoena, eraginkorrena eta baita errazena ere. Euskara kontuan hartu gabe hala moduz sortzen bada, lan eta komunikazio hizkuntza bakarra, eta osasun-zerbitzu hizkuntza ere sarritan, gaztelera izango duten lan unitateak sortzen badira, pentsatzekoa da ze panorama izango dugun aurrerantzean. Hamarkada eta urte luzez euskararen normalizaziorako plangintzekin bueltaka, ezinean, langile eta erabiltzaileon hizkuntza-eskubideak eta osasun kalitatea bermatu ezinik.
Urdulizko ospitaleak euskalduna izan behar du lehen egunetik, hori bermatu beharra dago, eta hori, esan beharrik ez dago, euskarazko Hizkuntz Eskakizun eta Lanpostuen Derrigortasun Datak baino haratago doan kontua da. Gaur gaurkoz, 2015. urtean, onartezina litzateke euskara bigarren mailako hizkuntzatzat lukeen ospital berri bat sortzea. Garaiz daude Eusko Jaurlaritzako arduradunak. Urdulizko Ospital berria, ospital euskalduna.
