Bihar, hilak 17, LABek manifestazioa egingo du Durangon «Bizkaiko metaleko hitzarmen duin baten alde langileok borrokara!» lelopean. Mobilizazioari 12:30etan emango zaio hasiera Txiki Otaegi plazatik.
Hilabeetan bilerak burutu ostean, FVEM, Bizkaiko patronalak herrialdeko lan hitzarmena sinatzeko borondaterik ez duela agerian gelditu da, oso bestelakoa da bere jarrera, metaleko sektorea desarautu nahi du, enpreseei lan erreforma aplikatzeko bidea erraztu nahi die, lan eskubideak murriztu eta lan malguntasuna erraztuko duen lan hitzarmena nahi, lan malgutasunak enplegua suntistu eta lan, gizarte eta familia kontziliaketa ezinezko suertatzen delarik.
Guzti hau oztopatzeko eta bestelako jendarte bat lortzeko beharrezkoa da mobilizatzea. Horregatik LABek langile guztiak Urriaren 17an, 12.30tan, Durangoko Txiki ta Otaegi plazatik abiatuta egingo den manifestazioan parte hartzera deitzen zaituztegu.
Egun horretan Osakidetzak antolaturiko jardunaldi batean, Darpon kontseilariaren bisita aurreikusita zegoen. Bertan kontzentratu ginen osasun langileon lan-baldintzen eta osasun publikoaren defentsan eta jakina, Darpon kontseilariaren dimisioa ere eskatzeko, bera baita Osakidetzan burutzen ari den suntsiketaren eguneko arduradun politikoa. 
Ezker abertzalekoa naizelako eta independentzia eta sozialismo helburu estrategikoekin erabat lerrokatzen naizelako. Zentzu honetan, LAB sindikatuaren proiektua helburu horietarantz eraman gaitzakeen sindikatu bakarra delako. Hutsuneak hutsune eta gauza askotan hobetu beharra dagoela, LAB ez da edonolako borroka eta antolatzeko tresna langileontzat, Euskal Herrirako ezkerreko proiektu sozial eta politiko osoa daukan bakarra da, alegia.
Egia esan, Osakidetza egoera penagarrian dago, UCI-n sartzeko moduan alegia. Pribatizazio eta suntsiketa prozesu luze baten ondorioak baino ez gara ikusten gaur egun: Azkuna jaunak hasitako bidea, geroago PSE-k aurrera eramandako politika berbera eta, azken urteotan, PNV berriro. Biak ala biak, Troika-k agindutako irizpide berak inposatzen, Madrilen, Grezian, Portugalen, Britania Handian eta hainbatetan egin bezala. Errezeta berdinak erritmo ezberdinean aplikaturik, jendartearen erantzuteko ahalmenaren arabera: aurrekontuak murriztu, kontratazio jaitsi eta osasun pribatua bultzatu.
Uste dut gure borroka funtsezkoa dela gaur bizi dugun fase historikoan. Sindikalgintzak borroka egiteko eta antolatzeko lekua izan behar du, norbanakoen mugak eta taldearen indarra bideratzen lagun dezakeena. Lehenengo eta behin, langile klasea berdefinitu behar dugu eta marxismoaren tresnak erabili gaur egungo fase historikoa zehaztasunez definitzeko. Eta hortik abiatuta, helburuak argi, kalean dagoen amorrua antolatu eta borrokatu. Historiak argi utzi digu goikoek ez dutela ezer emango guk kentzen ez badiegu. Eta langileok ez ditugu halako irakaspenak ahaztu behar, ezta gaur egungo Euskal Herrian ere… barrikadak ezin dira iraganeko kontua izan.