Nafarroako Zuraren industriaren hitzarmen kolektiboari buruzko gaurko bileran, ELA eta CCOO sindikatuek eta ADEMAN eta ACEN patronalek sektoreko langile-klaseak behar duena izatetik oso urruti dagoen akordioa lortu dute. Bertze adibide triste bat negoziazio kolektiboan, borrokari berriz ere uko egin baitzaio azkenean patronalaren planteamenduak onartzeko.
Ez da harritzekoa gaur lorturiko akordioan CCOO egotea. Bai, ordea, ELA egotea; izan ere bere diskurtsoetan behin eta berriz erraten dute ez dutela hitzarmenik sinatzen baldin eta KPIren igoera bermatzen ez bada. Oraingoan ikusi behar izan dugu nola ELAk —sektoreko ordezkaritza sindikalaren %50 inguru du— ontzat eman dituen patronalaren kalkuluak, 2021eko KPIari (%6,6) 2020ko KPI negatiboa (-%0,6) kenduz, eta 2022ko urtarrilaren 1etik aurrera soldataren %6ko igoera adostuz. Eta uko horrek ekarriko du sektoreko langileek ezin eutsi ahal izatea erosteko ahalmenari.
Erosteko ahalmena ez bermatzeaz gain, bi urteko indarraldirako akordio baten aurrean gaude, gainerako gaietan inolako aurrerapenik edo hobekuntzarik izan gabe. Horrez gain, urtean 8 orduko baimen ordaindua dugu ezkontideari, izatezko bikotekideari eta odol-ahaidetasuneko 1. mailako senideari tratamendu onkologikora laguntzeko. Baimen horrek ez die langileen beharrei erantzuten, kasu horietan sortzen zaizkien benetako premiei.
LABek azpimarratu nahi du akordio eskas horretara iritsi dela, sindikatu honen atsekaberako, patronalaren planteamenduak hobetzearen aldeko inolako mobilizazio edo borroka bultzatzatzeari uko eginez. Eta, azkenean, ELAk eta CCOOk patronalaren planteamendu horiek onartu dituzte, noski. Puntu honetara iritsita, galdetu beharko genuke zergatik utzi diren arautu gabe bi urtez sektoreko langileen lan baldintzak, azkenean patronalek ezarri dutena onartzeko.
LAB beti egonen da prest Nafarroako Zurgintzako langileen lan-baldintzak hobetzearen alde borrokatzeko eta horretarako, une honetatik aurrera, hurrengo hitzarmenaren negoziazioan jarriko dugu arreta.
