2025-12-14
Blog Page 1231

Sistema kapitalistak pobrezia eta prekarietatera kondenatzea duela salatu zuen Ernaik Bilbon

0

Ernai, Euskal Herriko gazte antolakunde independentista, sozialista, feminista eta iraultzaileak deituta sistema kapitalista patriarkalaren mila eta bat aurpegiak salatzeko manifestAKZIOA burutu zen pasadan larunbatean Bilbon.

ERNAIren irakurketa Maiatzaren 3ko manifestAKZIOAN

Gaur Bilbon egindako manifestazkzioa nazionalean sistema kapitalista patriarkalaren mila eta bat aurpegiak salatu ditugu; gure gorputzen eta bizitzen gaineko erabakia hartu nahi duten horiena, norekin eta nola harremandu behar garen esan nahi diguten horiena, sumisa, kalean uso eta etxean puta, hetero, ama izatera behartu nahi gaituzte, Eliza katolikoaren moral hipokrita eta matxistaren menpeko nahi gaituztenak.

Edota gure burmuinak intoxikatu nahi dituzten horiena, gure heziketa eta jakintza grina alboratu eta merkatua esklabuz betetzeko adoktrinatu nahi gaituztenak, gure arbasoen mendez mendeko borroka eta kulturaren babesa “reyes catolicos”eta gure irrintzia cara al sol bilakatu nahi dutenak, eskubide den hezkuntza elitizatu nahi dutenak.

Eta nola ez, guzti hau sustetu eta inposaketen aurrean espainiarren morrontzan geratzen diren horiek, Troikari alfonbra gorria jartzen diotenak, euren negozio eta poltsikoak bero mantentzeaz baino arduratzen ez direnak eta guretzako duten eskaintza prekarietatean, migrazio behartuan, inposizioetan eta isiltasuna lortu ezean jazarpenean oinarritzen dutenak. Gure herria “zuzendu” eta ordezkatzen omen dutenak, Urkullu, Barcina eta zuen ipurdi finak miazkatzera dedikatzen diren poltronero guztiak.

Full time ikasle nahi gaituzte, lanaldi hirukoitzean edo langabeziak itota, eta asteburetan desfasearen kulturan estali gazteon errealitatea. Gure denbora lapurtu nahi digute eta burugabe behar gaituzte gure ametsak defendatu ez ditzagun, jakitun diraleko gu garela iraultzaren giltza. Baina burujabe izateko hautua egin dugu. jopuntua euren buruetan kokatuta gazteok boterea eskuratzera goaz eta horretarako sistema larrutzeko prest gaude.

Burujabe izatera bidean daramagu urtebete, iparrorratza argi: parekidetasunean eta banaketa justu batean oinarritutako Euskal Herri feminista eta sozialista. Utopia? Baliteke, utopia oraindik irabazteko dugun hori baita. Bidea egiten jarraitzeko arrazoia. Etsaiaren tamaina eta iluntasunarekin itsutu nahi gaituzten arren, eman ditugu bidean urratsak: sortu ditugu proiektuak, ireki bide berriak, ahotsa eman orain arte xuxurla zenari, bizia beste batzuek hiltzera abandonatutakoari… eta iritsi gara iraganeko zubi honetaraino. Bideak atzera sekula ez, baina askotan iturburua eramaten gaituelako.

Deustuko zubian batu gara gaur. Astilleros Euskaldunaren langileek garatutako borrokaren sinbolo. Bilbo bilakatu nahi duten postaleko hiri ereduaren erakusleiho dirudien ibai ertz honetan, kapitalismoaren ikur bilakatu diren eraikinek eta kapitalismoak dakarren aberastasun metaketa pilatzen duten horien egoitzek inguratzen gaituzten leku honetan. Baina baldosa berri hauen azpian, lehenago gudu-zelai izandakoaren ahutsa, izerdia eta odola daude ezkutatuta. Ezin dute ezabatu. Ezin zaio zubiari bizi izandakoaren memoria lapurtu. Horregatik, bertako langileen borroka gogoratu eta omendu asmoz, plaka bat ezarri dugu zubi azpian, Euskaldunako batallan parte hartu zuten kideen laguntzaz.

 

 

 

LABek lanpostuak mantentzea ahalbideratuko duten proiektu industrialen alde egingo du Fagor Etxetresnak Taldean

FAGOR ETXETRESNAK TALDEAREN likidazio prozesuaren harira LABetik, lehenik eta behin, lanpostuak mantentzea ahalbideratuko duten proiektu industrialen alde egingo dugula jakinarazi nahi dugu. Likidazio fasean dago Fagor Taldea, eta orain interesa duen edonork eskeintzak aurkezteko garaia da. Likidazio horretan, langileon ordezkarion iritzia kontuan hartua izango da eroslea hautatzerakoan.

LABentzat, egoera honetan, gure babesa erabakitzeko aldagai nagusienak bi dira:

Ahal den enplegu gehien mantentzea baldintza duinetan: ez dugu onartuko Fagor Etxetresnaken errekonbertsioa lan baldintzen prekarizazioaren bizkar egitea.

Proiektu industrialaren sendotasuna, bai enplegu zuzenaren ikuspegitik, baita eskualdearen etorkizuneko garapenerako sortu daitekeen aberastasunarin dagokionez (sinergiak beste enpresekin, zeharkako lanpostua…).

Eusko Jaurlaritzari eta bereziki bere Industria Sailari, berriz, eskatu nahi diogu adierazpen publikoetaz haratago helburu hauekiko konpromisoa ekintzetan gauzatzea.

FAGOR ETXETRESNAK TALDEko langile guztien egoera larria dela deritzogu, izan Grumaleko, Fagorreko edo Edesako langile, eta izan enpresako jabetzaren jabe edo besterentzako lana egiten duen langilea. Konponbiderik egongo bada guztientzat konponbidea izan behar dela uste dugu, bazkide izan ala ez. Honek, kooperatibismoaren berezko elkartasun izaera indartuko luke.

Hartzekodunen Konkurtsoko Administratzaile direnei, eta FAGOR markaren jabe den MCCri zentzu honetan, euren inplikazioa areagotu dezaten eskatzen diegu. MCCk erantzunkizuna du FAGOR Taldearen egoeran, eta erantzunkizun horri aurre egin behar dio. FAGOR marka Taldeko beste enpresa baten izenean dutenez, eta likidazioan industria jarduerarekin aurrera egiteko markaren erabilpena beharko dutenez erosleek, langile guztien eskubideak defendatzeko eskatzen diogu MCCri. MCCk orain du momentua frogatzeko ez duela bestelako multinazionalen moduan jokatzen.

Uste dugu Euskal Herriaren etorkizunerako osagai garrantzitsua izango dela kooperatibismoa, eta elkartasunean eta partaidetzan oinarritutako eredua beharrezkoa izango dela beste Euskal Herri justuago bat eraikitzeko eta eskualdearen etorkizuneko garapenerako.

Are eta gehiago, FAGOR Taldeko krisia euskal kooperatibismoaren azterketa kritikoa egiteko erabili beharra dago, etorkizunari begira jartzeko, jatorrizko elkartasun baloreetan oinarrituta.

Horretarako LABek bere prestutasuna adierazi nahi du.

 

 

 

AP-68ko langileek mobilizazioak hasiko dituzte gaur

0

Martxoaren 20an UGT eta CCOO sindikatuek AUNAE guztirako lehen hitzarmen kolektiboa sinatu zuten enpresarekin, modu honetan ABERTISen 7 autopistetako (espainiar estatukoak) langileen lan baldintzak inposatuz. Langileak modernizazio –EEE- planaren, malgutasunaren, lanpostu suntsiketaren eta ABERTISeko hitzarmen bakarraren aurka mobilizatuko dira gaur.

Pasa den martxoaren 20an UGT eta CCOO sindikatuek AUNAE (Abertisen estatuko autopistak) guztirako lehen hitzarmen kolektiboa sinatu zuten enpresarekin, modu honetan ABERTISen 7 autopistetako (espainiar estatukoak) langileen lan baldintzak inposatuz, aurretik jada Bizkaiko batzarretan baztertuak izan zirenak.

Bere garaian sindikatu horiek sinatutako aurreakordioa salatu genuen. LABetik ez dugu onartzen negoziazioak gauzatu diren esparrua eta negoziazioa enpresa bakoitzera eramatearen aldekoak gara.

Hitzarmen hau salatzeko arrazoi ugari dugu, bai egiteko moduarengatik eta akordioen edukiengatik.

Hitzarmen kolektiboak lan baldintzetan aldaketak dakartza, malgutasun gaietan, langile kolektibo batzuei (finko-diskontinuoak) Raxoiren erreformak berak baino baldintza gogorragoak ezartzen baitzaizkie. Lan zikloen aldaketa dakar (6-3 tik 4-2ra); langileen oporraldiei ere eragiten die. Apirilaren 10ean enpresak langileei dei egin zien oporren inguruan hitz egiteko. Bilera hartan berriro ere inposaketa izan zen nagusi.

LABe konpromisoa hartua du langileen batzarretan nagusi den erabakia errespetatzeko eta Abertiseko Hitzarmen Kolektiboan ezarritako edozein negoziaziori uko egiteko. AVASAko hitzarmenaren negoziazio mahaia irekitzea aldarrikatzen dugu, eta enpresak “bere hitzarmena” erdiesteko adostua zegoena apurtu izana salatze. Salatu egiten dugu, halaber, hizpide dugun hitzarmen kolektiboa sinatu duten sindikatuek eta enpresak azken 2 urteetan ez dutela ezertarako kontatu gainerako ordezkaritza sindikalekin eta langileekin.

Eraso hauez gain bada beste mehatxu bat: zenbait lanpostu jokoan dira ordainlekuen mekanizazioa dela medio. Abertis enplegua suntsitzen ari da, langileak makinekin ordezkatuz.

Apirilaren 29an AP-68ko langileek batzarra egin zuten eta mobilizazio egutegi bat finkatu zen bertan: protestak, gaur hilak 5, hasiko dituzte. Orozkoko ordainlekuaren ondoan elkarretaratzea egingo dute goizeko 10.00etan LABek deituta, enpleguaren defentsan eta inposaketen aurka.
 

 

 

LAB denuncia la agresiĂłn sexista sufrida por una mujer en las fiestas de Txantrea

El 1 de mayo nos levantamos con mal cuerpo ante la noticia de una nueva agresión sexista en Iruñea, en fiestas del barrio popular de la Txantrea, pero esa rabia inicial, a lo largo del día se fue convirtiendo en orgullo hacia una mujer valiente, capaz de denunciar la agresión y un barrio que masivamente salía a la calle para afirmar que en sus calles no se iban a permitir agresiones sexistas.

Todavía se me pone la carne de gallina viendo todas las generaciones de un barrio unidas, a las amatxis, agarradas del brazo, contentas de salir a la calle a denunciar algo que en su día se mantenía oculto y tenían que sufrir en soledad, mujeres y hombres que no aceptan la sumisión y se enfrentan ante las agresiones y gaztes, que con su crespón morado se hacían conscientes de que falta mucho para conseguir la igualdad y gritaban “eraso sexistarik ez”.

Este 1 de mayo ha sido un ejemplo más de que “EMAKUMEON BORROKA, LANGILEN BORROKA DA”
 

 

 

Eragile sindikal eta sozialek Kutxen likidazioaren aurkako kanpaina jarri dute martxan

Euskal finantza-sistema publiko baten alde eta euskal kutxen likidaziaren aurka zenbait eragile sozial eta sindikalek iragarritako mobilizazio-dinamikaren baitan, maiatzaren 6, 13 eta 20an mobilizazioak egingo dira Bilbo, Donostia eta Gasteizen, hurrenez hurren.

Hiru mobilizazioetan lehena Bilbon egingo da datorren asteartean, maiatzak 6. Goizeko 11etan udaletxetik atera eta Kutxabanken Bilboko egoitza nagusira (Aldundiaren ondoan) zuzenduko da giza-katea. Amaieran ekitaldi bat egingo da bertan.


 

 

 

Ainhoa Etxaideren adierazpenak 2014ko Maiatzaren Lehenean

Bilboko LABen Maitzaren Leheneko manifestazioaren aurretik Ainhoa Etxaide, LABeko idazkari nagusiak medioen aurrean egindako adierazpenak. LABek langilegoari protagonismoa emango dion sindikatuen arteko aliantzetan sakontzeko hartutako konpromezua azaldu zuen, besteak beste.

Maiatzaren Leheneko mobilizazioen argazki galeria

Euskal Herrian LABek burututako Maiatzaren Lehenaren argazkia orokorra ematen duen argazki galeria. Pare bat mobilizazioen argazkien zain, gaur burututako ekimen guztietako argazki bat topatuko duzu bertan.

AGURAIN

ALTSASU

BAIONA

BARAKALDO

BILBO

DERIO

DONEZTEBE

DONOSTIA

DURANGO

EIBAR

GASTEIZ

GERNIKA

BEDIATIK LEMOARA MARTXA

HERNANI

IRUN

IRUÑEA

LAUDIO

LIZARRA



MAULE

ORDIZIA

PORTUGALETE

TOLOSA



TUTERA

ZANGOTZA

ZARAUTZ

ZIBURU

 

 

LABek milaka lagun bildu ditu Nafarroan aldaketa sozial eta politikoaren alde

Aurten ere LABek Maiatzaren Leheneko mobilizazio sindikal handiena burutu du, Euskal Herria osoan 28 manifestazio eginez. Nafarroan 7250 lagunek parte hartu dute, Iruñean 5500, Tuteran 250, Tafallan 300, Lizarran 450, Irunberrin 150, Altsasun 300 eta Donezteben 300 izandako deialdietan.

Manifestazio nagusiena 12:00etan abiatu da Gaztelu Plazatik, beste horrenbeste borroka eremu ordezkatzen duten bost blokez osatuta: Zerbitzu pribatuak; Industria; Zerbitzu Publikoak; Gazte, langabe eta prekarioak; eta Pentsiodunak. Manifestazio amaierako ohiko mitinaren ordez, bloke bakoitzeko ordezkari banak hartu du hitza Gaztelu Plazako Kioskotik, eguneroko borroka sindikalaren garrantzia nabarmenduz. Manifestazioa txalapartaren doinuen artean sartu da Gaztelu Plazara eta jarraian txalapartari eta epaiketa politikoetan auziperatutako lagunek (tartean epai zai dauden gazte independentistak) jazarpenaren amaiera eta eskubide zibilen errespetua eskatu dute txalo artean.

Iruñeko martxa hasi aurretik, Nafarroako LABeko bozeramaileak “Euskal Herrian, Nafarroan, emergentzia sozialeko egoera” bizi dugula nabarmendu du, “Troikak idatzitako eta Espainiar eta Frantziar Gobernuek euskal langileriari inposatutako gidoiaren ondorioz”. Egoera honen aurrean, Igor Arroyok mezu baikorra zabaldu du “Nafarroan ideien bataila irabazi baitugu: gehiengo sozial batek erregimen ustelaren amaiera nahiz eredu ekonomiko eta sozial berri baten sorrera eskatzen du, gardentasunean, benetako demokrazian eta langileriaren beharretan oinarritutakoa. Elite ustelak Madrilen laguntza behar izan du, 82an Hobekuntzarekin bezala, nafar Herriaren borondatearen kontrako erabakia inposatzeko. Alabaina, gero eta oztopo handiagoak jarri, orduan eta indar handiagoa hartuko du aldaketaren aldeko uholde sozialak. Kolokan dago eskuin Espainiazalearen hegemonia Nafarroan; hegemonia berria aitzinarazteko garaia da, langileriarena”.
 

 

 

Ainhoa Etxaide: «Langileriak badu gauzak aldatzeko gaitasuna»

Ainhoa Etxaide, LABeko idazkari nagusiaren interbentzioa Maiatzaren Leheneko Bilboko ekitaldian.

MAIATZAREN LEHENA. AINHOA ETXAIDEREN MITINA BILBON

«“2008an hartutako bideak bultzada berria behar du. Orain da momentua. Hartu dezagun erabakia euskal langileok!”
“Aupa zuek!! Gora Maiatzaren Lehena!!

Langileak kalean, berriro ere. Milaka langile independentista LABek deitutako 28 mobilizazioetan; Oionetik Maulera, Bilbotik Tuterara. Gaurko mobilizazioak jendetsuak izatea, garrantzitsua. Baina hori bezain garrantzitsua da mobilizazioak Euskal Herriko bazter guztietan burutzea, horrek erakusten duelako baita ere sindikalgintza badela Herri bat garela adierazteko tresna horretara jartzen bagara. 

Gure buruaren jabe izan nahi duen Herri bat gara. Langileontzat ez da balizko aukera bat, inposatu zaigun krisia gainditzeko daukagun bide bakarra baizik. Eredu sozial berri bat eraiki behar dugu eta hori burujabetza prozesu baten emaitza izango da ala ez da izango. Hori da alternatiba.

Eta ez dugu zalantzarik: euskal langileriak Euskal Herriaren burujabetzaren alde egiten badugu, burujabetza prozesuak aurrera egingo du. Gehiengoa garelako, herri honen oinarria garelako eta, gure Herriaren bizitza politiko eta soziala zuzentzen duten erabakiak gure interesen arabera hartzen badira, Euskal Herrian gauzak alabeharrez aldatuko direlako. 
Norbaitek pentsatzen du krisi honen aurrean hartu behar diren erabakiak langileen esku egonez gero, inposatu dizkiguten erreformak egingo genituela? Norbaiti bururatzen zaio erabakiak langileon esku egongo balira krisia kudeatzeko botere osoa espekulatzaileei emango geniela? 

Gauzak non eta nola erabaki da klabea. Eta beste behin ere, eskuak ongi lotuak nahi gaituzte. Krisi honen gestio osoa gaurko marko politiko eta juridiko antidemokratiko honekin egitea inposatuz lapurtzen digute gauzak aldatzeko aukera. Hori da euskal langileoi egin zaigun iruzur politikorik handiena, orain 35 urte, krisi honetan ere negozioa egiten ari diren horiek, hain zuzen ere. Nola ez dira ibiliko PNVkoak berriro erabakitzeko eskubidearen korapiloa ez askatzeko trikimailu politikoetan, hor badago euren negozioa?!!

Ulertzekoa da PNVren kasuan. Confebasken kasuan, berriz, zalantzarik ez, España markak lan erreforma ziurtatzen duen neurrian. Baina, ulergarria al da langileon ordezkarien kasuan? Benetan da onargarria gure eskubideen defentsa eraginkorra egiteko behar beharrezkoa den erabakitzeko eskubidearen aurka egotea? Nola daiteke CCOO eta UGT sindikatuak gaur inoiz baino lotuagoak egotea Madrileko erabakiei? Ez dira gai izan krisi honen aurrean ikuspegi propio batekin eta agenda propio batekin aritzeko; beti Madrili begira eta hango erabakiei lotuak. Eta hori zuzendu beharrean, zer, eta gaur Madril ekarri hona?!! 
Espainiari lotuak jarraitzea suizidio politiko bat dela esaten badugu, zer esan Espainiako sindikalgintzari lotuak jarraitzeaz. Euren erabakia denez, hor konpon. Horren aurrean guk zer egin da kontua. eta LABetik ez dugu zalantzarik: 2008an bide zuzena hartu genuen euskal sindikatuak krisiari erantzun propio eta bateratua ematea erabaki genuenean eta bide horretan dago alternatibaren giltza. 

2008an hasitako bideak bultzada berria behar du, bistakoa da. Eta bi klabe ditu: borrokatzen duen sindikatuak indartzea eta ELA eta LAB ados jartzea behingoz, sindikalgintza abertzalea beentako motorra izateko Euskal Herriak behar dituen aldaketa politiko eta sozialen prozesuan. Gu prest gaude, eraiki dezagun behingoz momentu historiko honek eskatzen duen akordio sindikala!!

Celebramos el Primero de Mayo en uno de los contextos mas brutales que recordamos. En una situación de emergencia social, con niveles de paro que se acercan al 20%. Con niveles de desprotección que nos alejan cada vez más de las medias europeas a las que supuestamente miraban las instituciones vascas y a las que se querían equiparar. 

Un tercio de pensionistas han dejado de medicarse, casi la mitad de los y las desempleadas no tienen ninguna cobertura social, mujeres condenadas a la pobreza si tienen que enfrentarse solas a esta situación (y lo que es peor, condenadas a la sumisión si no les queda más remedio que depender de otra persona por la falta de recursos). Más de la mitad de la juventud en el paro y una impresentable del circulo de empresarios denunciando que exista un salario mínimo a la hora de contratarlos. Dijo, literalmente que si esta tan bien visto hacer compras en rebajas por qué no pueden los empresarios hacer lo mismo a la hora de contratar.

Y el problema no es en absoluto económico. Euskal Herria tiene riqueza y recursos suficientes para garantizar los derechos sociales que nos corresponden a todos y todas. Y tenemos, ese es el problema, una cuadrilla de chorizos que se quedan con la mayor parte de esos recursos. Hace años el dato era que más del 40% de la riqueza de Bizkaia estaba en manos del 2% de la población vizcaína.

El problema tampoco es competencial. Con las actuales competencias no se puede construir un modelo social nuevo para toda Euskal Herria, pero se puede repartir el trabajo y la riqueza. Se puede reducir jornada, mejorar salarios, invertir en servicios públicos, invertir en tejido productivo. Y sobre todo, su puede hacer una reforma fiscal que sirva para redistribuir la riqueza y nos dote de recursos para financiar estrategias económicas reales.

Se puede. No es un problema económico. Es única y exclusivamente político. Es lo que pasa cuando se le da el poder de decidir a una élite económica. Y volvemos a la cuestión del derecho a decidir. Porque por mucho que se empeñen, no es una cuestión identitaria ni es un problema nacionalista. Es el principal problema nacional y social de este país. Se nos niega el derecho a decidir para que sean otros los que lo ejercen. Porque decidir, se decide. Lo han vuelto a ejercer cuando han decidido vender Kutxabank. Ellos sí han decidió que hacer con nuestra capacidad de ahorro, y han decidido ponerlo a disposición de un negocia bancario en vez de ponerlo al servicio del tejido productivo vasco.

Ayer me respondía una responsable del PNV que salir de la crisis no es fácil; efectivamente, va a ser difícil y consecuencia de un largo camino. ¡El problema no es que sea difícil, es que con estas políticas es imposible!

La tercera característica de esta Primero de Mayo, que se acelera y consolida la demanda de diálogo social. ¿De verdad se piensa que se pueden transformar las políticas actuales, sea por acuerdos globales, sea por acuerdos parciales, con un diálogo social construido sobre la estrategia del PNV? Es imposible. Tienen un acuerdo de estabilidad institucional entre PNV-PSE-PP, con una alianza intocable entre Confebask y el PNV. Que sería un dialogo social para dar cobertura a las políticas actuales está claro. Pero si miramos desde la perspectiva del proceso que Euskal Herria necesita, ¿no es el diálogo social para construir un dique de contención a un espacio soberanista capaz de ser la alternativa a la derecha de esta país? 

Alianza política-institucional, alianza económica y para cerrar el círculo acuerdo social. ¿Se puede tirar más de manual neoliberal a la hora de evitar el cambio, a la hora de garantizar que las políticas neoliberales sean mayoritarias? El problema, esta vez, el suyo: que ese acuerdo social no es lo que apoyan la mayoría de trabajadoras. No tienen mayoría social y sindical para garantizar su estrategia. Ese es su problema, y ese el valor real de la mayoría sindical vasca. 

Existe mayoría sindical para luchar e impulsar un proceso de cambios políticos y sociales que necesitamos los y las trabajadoras vascas. No lo vamos a hacer desde el diálogo social, no vamos a conseguirlo solo desde la negociación colectiva. 

¿Donde está nuestra capacidad de transformación? En ser agentes activos en un proceso de soberanía que dispute poder al Estado y a la élite económica que está dictando nuestro futuro. Un proceso que nos dote de los instrumentos que necesitamos para transformar esta realidad, para poner la economía al servicio de la sociedad. Un proceso que nos haga a los trabajadores y a las trabajadoras protagonistas reales de la salida a la crisis. Es la mejor inversión que podemos hacer desde el sindicalismo vasco, la mejor apuesta.

Langileak Euskal Herriaren protagonistak izatea da bidea. Ez dugu langabeziaz hitz egitea nahi, langabetuei hitza ematea da kontua; langileok hitza hartzea da kontua. Hiru arrazoi ditugu horretarako: 

• Guk erabakitzen badugu ziurtatuko dugu gure interesak nagusitzen direla erabakietan.
• Demokrazia kontua da, gehiengoa gu gara, gehiengoaren eskakizuna da pobreziari eta prekarietateari buelta ematea.
• Hirugarren arrazoia: langileok garelako alternatiba bakarra.

â—¦ Iniziatiba pribatuak badu alternatiba: iniziatiba publikoa.
â—¦ Elite ekonomikoak badu alternatiba: sektore publikoa.
â—¦ Langileok ba al dugu ordezkorik? Inolaz ere ez! Gu gara herriaren oinarria eta gu, Euskal Herriaren etorkizuna!! 
 

Indarra eta konpromiso argiak burujabetza prozesuarekin. Horiek LABen ikurrak gaurko honetan. Indarra, arrazoia edukitzea ez delako nahikoa, indarra eduki behar da gauzak aldatzeko.

Konpromiso argiak burujabetza prozesuarekin. Eragileak izatea eta burujabetzaren bidea egiteko ezinbestekoak diren borrokak gureak egitea. Horien artean, gatazkari konponbide demokratikoa ematea.

Presoak Euskal Herriratzea konpromiso politikoen emaitza izango da, eta pozten gara azken aldian konpromiso horiek zabaltzen eta indartzen direla erakusten duten iniziatiba berriak jartzen direlako martxan. Maiatzaren Lehenean sindikatuei begiratu behar diogu ordea, eta egoerari kezkaz begiratzen diogula onartu behar dugu. Nola daiteke Euskal sindikatuok konpromiso handiagoarekin aritu izana egera politiko askoz ere zailagoetan eta presoak Euskal Herriratzeko baldintzak asko ere kaskarragoak zirenean? Presoen eskubideen aldeko borroka lantokietan ere egin behar dugu!

Indarra, konpromisoak eta gauzak argi edukitzea, langileriak badu gauzak aldatzeko gaitasuna, horretara jarriz gero.”

Gora Maiatzaren Lehena!
Gora Euskal Herria independiente, sozialista eta feminista!»