Hego Euskal Herrian 144.660 langabe daude, pasa den urtean baino 4.848 gutxiago. Herrialdeen artean, ordea, egoera ez da berdina aurreko hilabetearekin alderatuz; izan ere, Nafarroan urtarrilean baino 366 langabe gehiago daude, gainerako herrialdeetan langabezia jaitsi den bitartean.
Datuok sexu-generoaren arabera aztertzerakoan, langabetuen gehiengoak, %58,29ak, emakumezkoa izaten jarraitzen du. 2022ko otsailean baino gizon eta emakume gutxiago langabezian egon arren, proportzio handiagoan jaitsi da gizonezkoen langabezia (%5,40 egin du behera), emakumezkoena baino (%1,63ko jaitsiera). Langabeziaren azken urteetako bilakaera aztertzerakoan, emakumezkoen langabezia pandemia aurreko balioetara bueltatu dela esan genezake (2020ko otsailean baino %2,08 emakume langabe gutxiago daude), gizonezkoena modu nabarmenean jaitsi den bitartean (gizonezkoen artean, 2020ko otsailean baino %7,31 langabe gutxiago daude gaur egun). Beraz, emakumeen langabezia egiturazkoa dela ondorioztatzen dugu, langabezian dauden emakumeen kopuruak gorabeherak izan arren, egiturazko egoera iraunarazten duelako.
Zentzu horretan, borondate politikoa ezinbestekoa da, politika publikoen bidez emakumezkoen egiturazko langabezia zein prekarietate egoerarekin behin betiko amaitzeko. Langileok ez dugu nahi langabezia egoera ahalik eta hoberenean biziraun; langile guztion lan eta bizi baldintza duinak bermatuko dituen errealitate berria behar dugu, soldatatan, lan baldintzatan, pentsioetan… areagotzen ari diren sexu-genero arrakalak gaindituko dituena.
Langabezia datuak sektoreka erreparatuz gero, zerbitzuak sektorean langabeziak izan duen gorakada azpimarratu behar dugu, pasa den urtean baino 664 langabetu gehiago baitaude. Era berean, adierazgarria da sektore honetan langile migratuen artean egon den langabeziaren gorakada (710 langabetu gehiago), zerbitzu sektorean egon den langabeziaren bilakaeraren parekoa izanik.
Bizitza kaltetzen eta erasotzen duen sistema batean bizi gara, zeinetan instituzio publikoek kapitalismoaren logikan gobernatzen duten, ahalik eta etekin handienak lortzea helburu izanik. Modu honetan langile emakumeak, migratzaileak edota gazteak prekarietate, ezegonkortasun edota lan baldintza kaxkarretara kondenatzen ditu, kapitalak kolektibo hauek sortzen duten aberastasuna desjabetu eta euren poltsikoetan pilatuz.
Sistema kapitalista, heteropatriarkal eta ekozida honen aurrean, zaintzak erdigunean izango dituen eredu berri bat aldarrikatzeko eguna izango da martxoaren 8a.