Mutualitate patronalak desagertuta egon dira pandemiaren momenturik gogorrenetan eta orain, hilabetez eskatzen egon direna lortu dute, enpresetan covid-19aren kontrako txertoa jartzeko aukera. LABen iritziz, osasun sistema publikoak jarri beharko luke txertoa, azken honen aldeko eta mutualitateen negozioaren kontrako jarrera batek eskatuko lukeen moduan.
Gizarte Segurantza lankidetza hitzarmena zehazten ari da CEOE Fundazioa eta mutualitateekin osasun sistema publikoa indartzeko formula bezala. Argudiatzen du hemendik lasterrera askoz txerto gehiago iritsiko dela eta osasun zentro publikoek ez dutela baliabide nahikorik izango txertaketa guztiak egiteko.
Pribatizazioaren aldeko apustua egin dute berriro, hau da, enpresarien elkarte pribatuak diren mutualitate patronalen negoziorako aukerak zabaltzearena, azken hauek langileak covid-aren aurka txertatzea onartuz.
Hitzarmenaren xehetasunak ezagutzen ez ditugun arren, finantzazio bide berri bat zabaldu da horretarako eta material suntsikorra eta prestakuntza emango zaizkie mutualitateetako langileei.
Euren baliabide humano zein materialak erabiltzeagatik mutualitateek egingo dituzte gastuak Gizarte Segurantzak ordainduko ditu eta horretarako partida bat onartuko da, hau da, diru publikoa bideratuko da esku pribatuetara.
Txertaketaren pribatizazio honek beste albo-kalte batzuk izan ditzake, gure intimitaterako eskubidea arriskuan jarri dezaketenak. Izan ere arriskua dago, pandemiaren aitzakian, mutualiteateei aukera emateko norbanako historia klinikoak lortzeko. Urteak daramatzate hori eskatzen eta langileen osasunerako eskubideen kontrako eraso larria ekarriko luke honek.
Beste arrisku bat ere egon daiteke, mutualitateak auzitan jarri ahal duelako langileak duen askatasuna txertoa hartu edo ez hartzeko, aukera egongo litzatekeelako lanean edo kontratua berritzerako orduan, bere erabakia helburu diskriminatorioetarako erabiltzeko.
Txertoa osasun zentro publikoetako lehen mailako arretako zentroetan jartzeak soilik bermatu ahal du txertaketa osasun publikoak zehaztutako irizpideen arabera egitea, arrisku gehien duten kolektiboak edo gaixotasun larrienak dituztenak lehenetsiz.
Lan osasun osasun publikoaren atal bezala ikusi behar da eta ez modu partzializatuan. Horretarako, gaitasun arauemailea eskatzen dugu Euskal Herrian erabaki ahal izateko laneko segurtasun eta osasun politikak. Horrela, babes eta prebentziorako sistema publiko propioa garatu ahal izango dugu, pertsonen osasuna izango duena lehentasun eta mutualitate patronaletatik librea izango dena.