2025-12-29
Blog Page 25

LABek enplegu politika oro bertan erabakitzea aldarrikatzen du 

46 urte behar izan dira Gernikako Estatutuak jasotako Langabezi Sariaren kudeaketa Jaurlaritzaren esku egongo dela iragartzeko. LABentzat positiboa da eskualdaketa, baina langileon aldeko politikak egiteko guztiz ez nahikoa dela salatzen du; beharrezkoa da enplegu politika aktibo eta pasibo guztiak bertan erabakitzea. 

Atzo Jaurlaritzak eta Madrileko Gobernuak iragarritako akordio politikoak ia mende erdiz bete gabeko eskumen transferentzia bati bide emango dio, Langabezi Sariaren kudeaketarena hain zuzen. Horrela, langabezian egoteagatik jasotzen dena eta langabezia bukatzean edo nahikoa kotizatzen ez denean jasotzen diren prestazioak kudeatzeko aukera izango du Gasteizko Gobernuak, baita SEPErenak diren 50 egoitza eta bertan lanean ari diren 600 langile. 

LABek gogorarazi nahi du, Gizarte Segurantzaren erregimen ekonomikoaren kudeaketaren transferentzia oraindik bete gabe dagoen honetan, akordio honek eskualdaketa partziala dakarrela, langabezia prestazioaren kudeaketa baino ez delako delako eskualdatzen. Hala, oraindik orain prestazioen zenbatekoa, iraupena, jasotzaileen betebeharrak… Madrileko Gobernuak ezarriko ditu. Era berean, ezin dugu ahaztu egungo subsidioa 480 eurotakoa dela eta langabetuen erdiek baino gehiagok ez dutela langabezia prestaziorik jasotzen. 

Bidenabar, aipatu beharra dago akordio honek agerian uzten dituela LANBIDEren gabeziak. Enplegu politiken bitartekaritza aktiboa behako lukeena, prestazioen kudeatzaile soil bilakatu da EAJ-PSEren gobernu desberdinek emandako norabidearen ondorioz. Gaur gaurkoz, epe luzeko langabezia dauden langileen egoera kronifikatua dago eta LANBIDE ez da enplegua lortzeko erreferentea. 

Urte luze guzti hauetan, Euskal Herriko langile sektore zabalek argiki erakutsi dute haien lan eta bizi baldintzak hemen arautzeko nahia eta beharra. Langile publiko eta azpikontratetako langileen borrokak, Greba Orokorrak eta baita legez aurrerapausoak emateko Herri Ekimenak jarri dira martxan. Azkenak, gutxieneko soldata propioa ezartzeko eta gutxieneko pentsioak osagarritzeko ehunka mila sinadurak bildu dituzten Herri Ekimen Legegileak. Horiei bide ematea beste aukerarik ez du langileon aldeko politikak sustatu nahi dituenak. 

LABek berretsi nahi du Lan Harremanetarako eta Babes Sozialerako Euskal Esparruaren ezinbestekotasuna. Ezin dugu beste lau hamarkada itxaron. Behar beharrezkoak ditugu autogobernuan jauzi berriak eta Madriletik agindutako injerentziei muga jarriko dizkioten berme eraginkorrak. Gaur, Legebiltzarrean autogobernuari buruzko eztabaida ematen ari denean, Euskal Herrian herritar guztientzako lan eta bizitza duinak bermatzeko autogobernu tresna berriak behar ditugula aldarrikatzen du LABek. Guk, orain arteko konpromiso eta erantzukizunarekin egingo dio aurre erronka honi. 

Azkenik, batzuek babes sistemaren transferentzia partzial eta mugatuak ahotan darabiltzaten bitartean, LABek larunbat honetan gutxieneko pentsioak gutxieneko soldatarekin parekatzeko sistema osagarri baten aldeko Herri Ekimen Legegilea babesteko deia luzatzen du. Euskal Herriko Pentsiodunen Mugimenduko iniziatiba hau, langile klase osoaren aldeko ekimena delako. 

Larunbatean, denok kalera! 

LABek OPE 2016-17ko filtrazioei buruzko epaiaren balorazioa egin du

Gaur LABek jakin du 2016-17 OPEan deitutako mediku kategorietan egondako filtrazioei buruz Arabako Probintzia Auzitegian aurkeztutako helegitearen emaitzaz. Sindikatu honentzat 18 kategorietan filtrazio zantzu ugari badaudela egia den arren, pozik hartzen dugu Kirurgia Plastikoaren kategorian ahozko epaiketa irekiko dela.

Lehenik eta behin, kategoria horretan emandako filtrazioa IVAPeko eta Osakidetzako zuzendaritzak ezagutzen zutela argi geratu baitzen inplikatuen adierazpenetan.

Opositore batek azterketa tribunaleko kide batek, senidetasun-harremana zuelako, eman zion. Egoera horren aurrean eta parte-hartzaile gutxiko kategoria izanik, gainerako oposiziogileek susmoa hartu zuten eta emaitzen zain egon ziren. Datuak argitaratu zirenean, oposiziogilea zerrendetatik desagertu zen, nahiz eta guztiek pertsona hori azterketa egiten ikusi zuten.

Hiru urtez egoera hori ezkutatu ondoren, eta LABek eskaturiko diligentzien eta lekukotasunen ostean, ondorengoak jakin ahal izan ziren:

Pertsona horrek bere aitaginarrebak idatzitako galderen %98 asmatu zituen, eta gainerakoetan emaitza ertainekoa izan zen.

Froga teorikoa eta praktikoa egin artean, pertsona hau azterketak egiten ziren eraikineko gela batera eraman zuten, eta han IVAPeko zuzendaritza batek eta Osakidetzako beste batek, gutxienez, prozesua uztera “gonbidatu” zuten filtrazioa gertatu zela ikusita. Gogoratu behar da funtzionario eta kargu publiko gisa zuten betebeharra egoera hori epaitegietara eramatea zela, aurrean zutenaren zantzu penalak ikusita. Hala ere, oposiziogile bat prozesua uztera behartu eta filtrazioaren froga nagusietako bat, nota, ezkutatzea aukeratu zuten. Sindikatu honek egindako lan ikaragarriari esker, urteetan IVAPek, Osakidetzak, tribunalak eta oposiziogileak berak ezkutatutako bilera horren berri izan zen.

MarĂ­a JesĂşs MĂşgica (Osakidetzako zuzendari nagusia) fiskaltzan deklaratu zuen ez zuela 2016-17 OPEaren inguruko irregulartasunik ezagutzen. Hala ere, gertakariak ikusita, gutxienez gai hau ezagutzen zuela eta deklarazio hartan ezkutatu zuela ondorioztatzea zilegi dirudi.

Epaia positibotzat jotzen badugu ere, ez da nahikoa. Sindikatu honek proposatutako diligentzia ugari atzera bota dituzte, adibidez, susmopean dauden kategorietako azterketen azterketa egitea; ez da ikertu oposiziogile eta tribunaleko kideen arteko komunikazio bakar bat ere; ez da onartu garai hartako Osakidetzako zuzendaritzaren deklarazioa argitzeko zer gertatu zen, zalantzarik gabe euskal sistema publikoarentzat eskandalu bat den honetan.

LABek bere konbikzioa mantentzen du eta lanean jarraituko du frogatzeko filtrazioak ez zirela kasu isolatuak izan. Kirurgia Plastikoaren kategorian ikus daitekeen bezala, prozesuaren garbitasuna bermatu behar zutenek filtratzaileekin eta onuradunekin kolaboratu zuten froga guztiak ezkutatzeko.

Autoari dagokionez, Auzitegiaren kontraesan nabarmena adierazi nahi dugu: 

Auzitegiak aurpegiratzen digu “arduradun nagusien ikerketa eskatu ez izana, identifikatzeko eta ikertuen moduan deklaratzeko”.

Hala ere, Auzitegi berak, 2022/11/29ko Autoaren bidez, LABen apelazio-errekurtsoa atzera bota zuen, eta errekurtso horrek berariaz eskatzen zuen delitu hauek egoztea: elkarte ilegala, kontratazioan iruzurra, sekretuen ezagutaraztea, sekretuen ezagutarazpenaren aurkako jazarpena sustatzeari uko egitea eta prebarikazioa. Hauek ziren inputazioan eskatutako pertsonak:

Jon DarpĂłn Sierra (Osasun sailburua)

MÂŞ JesĂşs MĂşgica Anduaga (Osakidetzako zuzendari nagusia)

Juan Carlos Soto Pérez (Giza Baliabideen zuzendaria)

Xabier Balerdi Tolosa (Giza Baliabideen zuzendariordea)

Andoni Arcelay Salazar (zuzendari medikoa)

Miriam Aparicio Salazar (Hautaketa eta Hornidura, Osakidetza)

Maite Iruretagoiena Ibarguren (IVAPeko zuzendaria)

Fulgencio Aledo AmorĂłs (IVAPeko zuzendaritzako kidea)

Pertsona horien jarduerari buruzko egia ez bada aireatzen, ez da izango LABen ekintzarik ezagatik, baizik eta behin eta berriz ukatu direlako egia argitzeko proposatutako diligentzia guztiak.

LABek ez du “biktima errudunik” bilatzen, egia jakitea eta plazen banaketaren sistema klientelarra amaitzea baizik. Uste dugu OPEaren sistema garbitzea lortu dugula, eta egia ezagutzeko orduan, prozedurak ematen dizkigun aukera guztiak baliatuko ditugu biztanleriak Osakidetzako langile guztiek dakitena jakin dezan. 

LABek epaitegietara joko du Kristau Eskola eta AICE-IZEA patronalek Greba Amaierako Akordioan adostutakoa bete dezaten

Gainerako akordioko edukiak ez badituzte betetzen, epaitegietara jo beharko dute ostera ere

Ikastetxeetako ordezkariek eta langileek hainbat ekintza eta mobilizazio egin dituzte Greba Amaierako Akordioa GAA betearazteko. Izan ere, Kristau Eskola eta AICE-IZEA patronalek oztopoak ipini dituzte 2024ko otsailaren 5ean sinatu zuten akordioa betearazteko.

Duela 19 hilabete GAA, Gizarte Ekimeneko Patronalek eta sindikatuek sinatutakoa da, non, konpromisoa hartu zuten 2025-2026 ikasturtean etapa guztietan arreta zuzeneko ordu bat gutxiago ezartzea. Ekainean, afera hau salatzeko mobilizatu zen LAB eta irailaren 1ean ikasturte berria hasi denez eta adostutakoa ez dutenez aplikatu, bide judiziala martxan jarri du. 

Gogoratu behar da, 2024ko otsailaren 5ean sinatu zela GAA Gizarte Ekimeneko ikastetxeetan. Akordioa 14 greba egun eta hainbat mobilizazioei esker sinatu zen eta hau, Gizarte Ekimeneko ikastetxeetako mahai negoziatzailean ordezkaritza daukaten patronalek eta sindikatu guztiek sinatu zutela.

Kristau Eskola eta AICE-IZEA patronalen fede txarra argia da, 2024-2025 ikasturte amaieran, akordatutakoa ez betetzeko jarraibideak bidali baitzituzten ikastetxeetara.

LAB Sindikatuak bide judizialari ekitea erabaki du, gatazka kolektiboko demanda aurkeztuz EAEko Auzitegi Nagusian, etapa guztiaetan arreta zuzeneko ordu beteko jeitsiera erreklamatzeko. 

Patronalek borondatea izanez gero, egoera bideratzeko aukera izango dute irailaren 25ean burutuko den negoziazio mahaian, bertan, GAA-an hitzez hitz adostutako eduki guztiak jasoko dituen Lan Hitzarmen proposamena aurkeztuz. 

Hala ez bada, LAB Sindikatuak akordioan jasotako eduki bakoitza betearazteko unean une, bide judizialari ekinez eta mobilizazioak aktibatuz. 

LABek irmoki Hezkuntza Sailaren jarrera salatzen du baita ere, eta behingoz langileen soldata ekiparazioan eta lan baldintzen homologazioan urratsak eman ditzala exigitzen dio. 

LABek Gipuzkoako helduen egoitzetan ELAk deituriko greba deialdiari atxikimendua adierazi nahi dio

LABek greba deialdia egin du irailaren 24, 25 eta 26rako Gipuzkoako helduen egoitzetan.

Langileek hainbatetan hala eskatuta, elkarlanerako deialdia egin diogu ELAri, baina ezezko borobila jaso dugu. Hala ere, LABek borrokarako edozein aukera probestuko du, eta langileek batera jotzeko aukera lehenetsi nahi du.

Izan ere, helduen egoitzetan langileak pairatzen duten egoera larria da:

  • 2008tik ez da sektore guztiarentzat aplikagarria den herrialdeko hitzarmenik sinatu, eta, ondorioz, langileak sektoreko eta herrialdeko hitzarmen batek ematen duen segurtasun eta babesik gabe daude.
  • 2006tik ez dira ratioak aldatu, eta horrek lan karga jasangaitzak ekarri ditu.
  • Jardunaldi partzialak dira nagusi, %60koak, langileak prekaritatean bizi behar izatera eramaten dituena.
  • Lan baldintza horien eraginez, itota, nekatuta eta ezinean daude langileak, eta ondorioz, haietako asko aldi baterako ezintasun egoeran daude. Baina denek ez dituzte bajak 100%ean eta mutuak laneko bajak direla ukatzen dute, nahiz eta lan baldintzen ondorioz izandako lesio eta gaixotasunak izan.

Egoera tamalgarria da Gipuzkoako adineko pertsonak zaintzen dituztenena, eta egoera hau diru publikoarekin sostengatzen da. Gipuzkoako Foru Aldundiak zerbitzu hau pribatizatzeko erabakiak ekarri ditu egoera hau, eta Foru Aldundia da ratioak hobetu ez dituena urte luze hauetan. Muzin egiten die egoera hobetzeko LABek egin dituen proposamenei eta deialdiei, eta zaintza lanetan ari diren langileak mespretxuz hartzen dituzte.

Bestalde, patronalek diru publikoarekin kudeatzen dituzten egoitzen egoera bere horretan mantendu nahi dute, mahai negoziatzailera proposamenik ekarri gabe eta negoziazioak blokeatuta mantenduz. Ez dute borondaterik lan baldintzak hobetzeko eta langileen ordezkariekin akordioak erdiesteko. Lehentasun eta helburu bakarra etekin ekonomikoak lortzea da, denon diru publikoa baliatuz eta langileak esplotatuz.

Langile gehienak emakumeak dira, zaintza lanak oraindik ere emakumeon bizkar gainean erortzen direlako, eta prekaritatea da nagusi, lan feminizatu guztietan bezala.

LABen apustua argia da: zaintzako langileak langile publikoak dira, zerbitzu publiko bat ematen ari dira, diru publikoarekin finantzatua, eta, beraz, zerbitzua publifikatu egin behar da. Hori da gure proposamena, helburua eta iparra: zaintzak erdigunean jartzea. Horregatik, langile publikoekin soldata ekiparatzeko eskatzen dugu hitzarmenaren negoziazio mahaian, eta, horrez gain, aldundiari eskatzen diogu helduen egoitzak publifikatzeko; bere gain hartzeko zerbitzu hau, lan baldintzak duinduz eta, era berean, zaintza duinduz.

Bide horretan aurkituko gaituzte: lantokietan, kaleetan, instituzioetan eta borrokarako aukera ematen duen edozein eremutan.

Euskal gehiengo sindikalak bat egin du Pentsiodunen Mugimenduak irailaren 20 eta 25erako deitutako mobilizazioekin, LGS pareko gutxieneko pentsioaren alde

LAB, ELA, ESK, Steilas, Etxalde eta Hiruk galdegin diete EAJri eta PSEri ez dezatela eragotzi 144.000 herritarrek baino gehiagok sostengatu duten eskaria, eta salatu dute bi alderdi horiek txosten juridiko bat hartu dutela aitzakiatzat 90.000 pentsiodun pobrezian iraunarazteko. Garbiñe Aranburu Koordinatzaile Orokorrak hartu du parte gaur goizean egindako agerraldian.

Bost hilabetez Euskal Herriko Pentsiodunen Mugimenduak lanean jardun du babesa biltzeko Herri-Ekimen Legegilearen (HEL) baten alde. HELaren xedea, gutxieneko pentsioa EAEko gutxieneko soldatarekin parekatzea. Ekinbide honek sostengu zabala izan du; hala adierazten dute jasotako 144.000 sinadura baino gehiagok. Euskal gehiengo sindikalak prozesu honekin bat egin du, baita bere ekarpena egin ere.

Milaka sinadura horiek Legebiltzarrera iritsitakoan Eusko Jaurlaritzak HEL hari buruzko txosten tekniko ez-lotesle bat egin behar zuen, eta hau ekinbidearen kontrakoa izan da. Sindikatuok uste dugu txostena ez dela ez teknikoa, ez juridikoa; aldiz, kutsu politikoa duen dokumentu bat da, eta honek islatzen du Eusko Jaurlaritza osaten duten alderdiek ez daukatela inolako asmorik pentsiorik apalenak jasotzen dituen jendeari erantzun bat emateko.

Horrenbestez, EAJk eta PSEk Legebiltzarrean izan beharreko eztabaida galarazi nahi dute, ez baitute borondaterik ekinbidea tramitera onartzeko ere. Berez irailaren 25ean bozkatuko da Gasteizko parlamentuan izapideak hasi ala ez; horregatik, alderdi politikoei eskatzen diegu herritarren halako babes handia izan duen egitasmoaren alde bozka dezaten. Hau kontu demokratiko bat da. Legebiltzarrean ez onartzeak esan nahiko luke euskal jendarteari ukatu egiten zaiola behar duen babes sozialeko ereduaren inguruko eztabaida eta erabakia.

HEL hau tramitera onartu ezean langileria guztiaren kalterako izango da, baina batik bat emakume pentsiodunen kalterako, hauek jasotzen baitituzte zahar-saririk txikienak: Euretako askok, hilean ezta 700 euro ere. Pentsioetan emakume eta gizonen arteko arrakala % 40 ingurukoa da. EAJk eta PSEk txosten honekin agerian utzi dute zaintza-lana ez dutela aintzat hartu nahi: milaka emakumeren pentsioak oso kaskarrak dira ingurukoak zaintzen egin dituzten lanen ondorioz lan-merkatuan ezin izan dutelako aurrera egin.

HEL hau aurrera ateraz gero emakume eta gizon pentsiodunen arteko desberdintasuna leunduko litzateke, pentsiorik apalenak LGSarekin parekatuko bailirateke. Egun 90.000 pentsiodunen sarrerak -gehienak emakumeak- LGStik beherakoak dira. Haatik, kolektibo horretan Diru-Sarrerak Bermatzeko Errenta 15.000 lagunek besterik ez dute jasotzen. Beraz, argi dago DSBE ez dela tresna baliagarria pentsiodunek sarrera nahikoak izan ditzaten.

Hori dela eta, euskal gehiengo sindikalak bat egingo du Euskal Herriko Pentsiodunen Mugimenduak deitu dituen mobilizazioekin, hilaren 20an Bilbon, Donostian eta Gasteizen, eta 25ean Arabako hiriburuan, euskal alderdiei galdegiteko gutxieneko pentsioen osagarriaren alde bozka dezatela.

LABek salatu du EAEko anbulantzien pribatizazioak enpresa pribatuak baliabide publikoekin aberastea ahalbidetzen duela

Euskal Autonomia Erkidegoko anbulantziak pribatizatuta egotea gizarte osoaren arazoa da, ez bakarrik zerbitzuan eragiten digulako, baizik eta gainera, euskaldun guztiek jartzen dugun diru publikoa enpresa pribatuen esku geratzen delako ia inolako kontrolik gabe. Egunetik egunera beharrezkoagoa da zerbitzua publifikatzea.

Osasun garraio zerbitzua EAEan azpikontratatutako enpresa pribatuek eskaintzen dute, bai larrialdietan bai ez-urgenteko zerbitzuetan, eta horrek arazo ugari sortzen ari da. Azkena: diru publikoa erabiltzea ospitale pribatuetarako egiten diren zerbitzuak mantentzeko, baina zerbitzu horien irabaziak Eusko Jaurlaritzaren lizitazioarekin zerikusirik ez duen hirugarren enpresa batek jasotzen ditu.

Bizkaian, La Pau kooperatiba katalanak zerbitzua emateari utzi behar izan zionean, bi enpresak UTE bat sortu zuten, Eusko Jaurlaritzak esleitutako larrialdietako kontraturako: AMBULANCIAS BAZTAN BIDASOA SL eta SANIR MOVILIDAD SANITARIA SA (ALSA eta TRANSINSA enpresek sortua). Enpresa arteko nahas-mahas horretan zaila da egoeraren hariari jarraitzea, baina azkenean UTE BIZKANB izena hartu zuen.

UTE BIZKANBk, harrigarriki, Eusko Jaurlaritzak kontratua publikoki aurkeztu baino lehen hasi zuen zerbitzua, eta horrek berak ematen digu pistak prozesu horren gardentasunaz. UTE BIZKANBk, bere betebeharra zenez, La Pautik zetorren plantilla osoa subrogatu zuen. Plantilla horretan ez dira soilik gidariak, erizainak edo laguntzaileak, baita logistikan, bulegoetan, deiak jasotzen dituzten telefonista gisa edo zerbitzuak koordinatzen dituzten langileak ere.

Egunerokoan ikusten ez ditugun pertsona horien gain jausten da pribatizazioaren arazoaren zati handi bat.

Norbaitek galdetu al du inoiz noren esku dagoen ospitale pribatuetara doazen anbulantzia-zerbitzuen kudeaketa? Eta horri lotuta, nor jasotzen ditu zerbitzu horien truke ospitale pribatuek eta haien erabiltzaileek ordaintzen duten dirua? Ba, enpresa pribatu bateren mesederako zirkulu perfektua osatzen da: SANIR.

SANIR da gaur egun ospitale pribatu batzuek anbulantzia garraiorako kontratatuta duten enpresa. SANIRi ordaintzen diote zerbitzu horiengatik, baina SANIRrek ez dauka telefonistarik, ez logistikako langilerik, ez koordinatzaile propiorik. Eta nola egiten dute? Magiaz? Ez, baliabide publikoekin.

Eusko Jaurlaritzak UTE BIZKANBi diru kopuru bat ematen dio baliabide guztiak, baita plantilla osoa ordaintzeko ere. Plantilla horren lana sektore publikoko anbulantziak kudeatzera bideratu beharko litzateke, baina behartuta daude SANIRi ere zerbitzuak ematera. Negozio biribila: Eusko Jaurlaritzak ordaintzen du eta SANIRrek irabaziak eramaten ditu.

Galdera da: noiz arte? Noiz arte onartuko da enpresa pribatuek baliabide publikoak modu okerrean erabiltzea? Nori egiten dio mesede zerbitzu hau enpresa pribatuek kudeatzeak? Kontratua amaitzear dago, eta orain da unea Eusko Jaurlaritzak ulertzeko ez digutela lapurtuko zerbitzu publikoen kudeaketa zuzena eginez bakarrik. 

‘ETXEAREN KORAPILOA ASKATZEN. Etxebizitza-politika justurako gakoak’ liburua aurkeztu dute UEUk eta Ipar Hegoa Fundazioak

Unai Fernandez de Betoño Saenz de Lacuestak (Gasteiz, 1977) Etxearen korapiloa askatzen liburua idatzi du, UEU eta IPAR HEGOA Fundazioarekin elkarlanean. Bertan, etxearen arazoa askatzeko 30 gako politiko, ekonomiko eta sozial ematen dira.

Prentsaurrekoan Unai Fernandez de Betoño Saenz de Lacuestak, liburuaren egileak; Edurne Larrañaga Celadak, Ipar Hegoa Fundazioko azterketa arduradunak; Gidor Bilbao Telletxeak, UEUko Argitalpengintza arduradunak eta Iratxe Delgado Arribasek, LAB sindikatuko Ekintza Sozialeko kideak parte hartu dute.

Gidor Bilbao Telletxeak, UEUko argiralpengintza arduradunak liburuaren akademikotasuna eta justizia soziala lortzeko bidean kokatzen dela azpimarratu du.

Edurne Larrañaga Celadak, Ipar Hegoa Fundazioko azterketa arduradunak langileen bizitzan etxebizitzaren garestitzeak izugarrizko inpaktua duela aipatu du, eta liburu hau LAB sindikatuarentzat tresna bat dela. LAB sindikatuak etxebizitzaren gaian subketu aktibo izatea erabaki zuen eta hori ere beste arrazoi bat izan da liburu hau sustatzeko unean. 

Unai Fernandez de Betoño Saenz de Lacuestaren esanetan, etxebizitzaren arazoa erabaki politiko zehatzen ondorio da, eta, beraz, bestelako erabaki politikoek ere arazoari buelta eman diezaiokete. “Liburuan azaltzen ditut etxearen korapiloa askatzeko gako politiko, ekonomiko eta sozialak: hogeita hamar neurritan bildu ditudanak, ia aldi berean hartu beharko liratekeenak, baita modu iraunkorrean ere, hau da, denbora luzez mantenduz. Ez dira ezezagunak, baina gaur-gaurkoz, Hego Euskal Herrian gutxienez, ez dago borondate politiko handirik neurriok gauzatzeko eta etxebizitzaren arazoa benetan konpontzeko. Zergatik? Bada, etxearen korapiloa askatzeko merkatuaren logikatik aldendu beharra dagoelako, etxe merkeak eta iraunkorrak eskainiz, eta ez dago interes politiko handirik hori modu eraginkorrean egiteko, etxebizitzaren prezioa etengabe igo dadila bilatzen delako”.

Liburuaren egileak aipatu du Hego Euskal Herrian apenas bultzatu dela alokairu soziala: “EAEko Etxebideren zerrendan, hain zuzen ere, 85.000 eskatzaile daude gaur egun alokairu sozialeko etxebizitza bat aldarrikatuz, ezin dutelako alokairu libre bat ordaindu, baina eskaintza alokairu sozialeko 28.000 etxebizitzakoa da soilik”. Bere esanetan, Hegoaldeko alokairu sozialeko etxeen kopurua Danimarkako, Herbehereetako edo Austriako eskaintza baino bederatzi aldiz urriagoa da. Eta Europar Batasuneko batez bestekoa baino ia lau aldiz txikiagoa: “erronka nagusia alokairu sozialeko etxebizitza gehiago lehenbailehen lortzea litzateke”.

Irakurleek etxebizitzaren arazoaren jatorria aurkitzeaz gain, soluzio egingarriak ere topatuko dituztela azaldu du Fernandez de Betoñok. Era berean, Euskal Herriko begiradatik idatzita dagoela ere azpimarratu du: “Bidasoatik gorako gure gazteak bospasei urte lehenago emantzipatzen dira Bidasoatik beherakoak baino, besteak beste Ipar Euskal Herrian hiru aldiz alokairu sozial gehiago dagoelako Hego Euskal Herrian baino. Ildo berean, liburuak azaltzen du nola etxebizitzaren arazoa konpondu behar dugun bestelako arazoak sortu gabe, adibidez, urbanistikoak edota linguistikoak: arnasguneen edo udalerri euskaldunen berezitasunak ere kontuan eduki behar ditugu”. 

Eusko Jaurlaritza: bermatu beharrezko finantzaketa unibertsitate publikoari! Errektoretza taldea: irmo defendatu EHU!

Ikasturte berriaren hasiera ekitaldian unibertsitate publikoaren azpifinantzaketa berriro da gako nagusia. Ekitaldian hitz politak entzungo ditugu lehendakariaren ahotik, unibertsitate publikoak euskal gizarteari egiten dion ezinbesteko ekarpena goraipatuz baita munduko unibertsitate onenen artean mantentzeko eta postuak igotzeko erronkari aipua eginez ere. Hala ere, gaur ikusarazten dugun errealitatea bestelakoa da: azpifinantzatutako unibertsitate publikoarena. Izan ere, bikaintasuna gora eta behera, EHUn daukagun egoera endemikoari bikaintasunezko utzikeria interesatua deitu beharko genioke.

EHUko irakasle-ikertzaileon oinarrizko soldatak bigarren hezkuntzako irakasleen oinarrizko soldatak baino baxuagoak dira eta erosahalmenaren galera oso nabaria izan da. Datu bat emateagatik, 2008tik irakasle agregatu eta unibertsitate titularren soldatek %24,3ko galera izan dute. Horri gehitu behar zaio soldatak osatzeko 2006an sortutako osagarriak izoztuta mantentzen direla, urte horretatik hona KPIa %46,6 igota.

Horrez gain, prekaritate egoera lazgarriak mantentzen dira. Ordezko irakasleak arduraldi osoan kontratatu ahal izateko bidea topatu bada ere, arduraldi partzialean jarduten duten irakasleek 400 eta 800 arteko euro kobratzen jarraitzen dute, egiten dituzten ezinbesteko aktibitate batzuk aitortuak izan gabe. Ikuspegi ekonomikotik, behintzat, unibertsitateko irakasle-ikertzailea izateko egin beharreko fondo-lasterketak ez du erakargarria egiten lanbide hau, eta jakintza arlo batzuetan gero eta irakasle lanpostu berri gehiago hutsik geratzen ari dira. Horrek ondorio larriak izango ditu epe ertain eta luzean, unibertsitate publikoaren sail batzuetan irakasle nahikorik egongo ez baita.

Horri guztiari gehitu behar diogu 2024-25 ikasturte amaieran jasotako beste kolpea: sortzeko prest zeuden irakasle laguntzaile doktore plaza zein promozio plaza berriak bertan behera geratzea finantzaketa faltagatik.

Teknikariak eta Kudeaketako eta Administrazio eta Zerbitzuetako Langileen (TEKAZELen) kasuan azken 15 urteetan gauzatutako erosahalmenaren galera %18,2koa izan da, eta zerbitzu eta sail askotan langile gehiago behar da. Ordainsari-maila txikieneko lanpostuak berrikusi egin behar dira, eta bizitzaren benetako kostuarekin bat datozen soldata-baldintza duinak bermatu. Irakaskuntza, ikerketa eta gainerako aktibitateak era egokian garatzeko TEKAZELen lana ezinbestekoa da. Hala ere, Europako beste herrialde batzuetan irakasle-ikertzaile/TEKAZEL ratioa 2koa den bitartean, EHUn 2,76koa da.

Unibertsitate publikoak euskal jendartearen formazioa, ikerketa edota ezagutzaren transferentziaren beharrei erantzun ahal izateko ezinbestekoa da plantilla nahikoa izatea, lan-baldintza duinak izatea eta langileak zaintzea. Beharrezkoa da doktoregotesietarako kontratu kopurua handitzea, ikerketarako baliabide nahikoa bermatzea, behar diren instalazio berriak martxan jartzea, eraikinen mantentze-lanak egitea (zentro batzuetan ohitu gara urteroko itoginetara…), zerbitzu batzuen pribatizazioarekin bukatzea, baita sailak eta zerbitzuak ondo hornitzea ere.

Errektoretza taldeari EHUrako beharrezko finantzaketa lortzeko jarrera irmoa exijitzen diogu. EHUko zuzendaritzaren erantzukizuna da jendartearen zerbitzura dagoen unibertsitate publikoaren beharrei erantzuten dien finantziazioa kemenez defendatzea Eusko Jaurlaritzaren aurrean.

Eusko Jaurlaritzak bideratzen duen finantzaketak oso baxua izaten jarraitzen du. Izan ere, 2025erako Eusko Jaurlaritzak EHUri egindako ekarpena 2024ko Euskal Erkidego Autonomoaren Barne Produktu Gordinaren %0,42 izan da, Unibertsitate Sistema Lege Organikoak 2030erako markatzen duen BPGren %1etik oso urrun. Okerrena da Zientzia, Unibertsitate eta Berrikuntzaren sailburuak medio batzuetan egindako adierazpenetan argi uzten duela ez dutela inolako asmorik kopuru horretara hurbiltzeko.

Horrez gain, bi hizkuntza ofizialetan aritzen diren unibertsitateek gain-finantzaketa lortzeko USLOk eskaintzen duen aukera ere ez du aipatzen. Europako Estatu askotan unibertsitate publikoen finantzaketak BPGren %1 gainditzen duen bitartean, EHU finantzatzeko ardura dutenak bere oraina eta etorkizuna kolokan jartzen ari dira kontzienteki.

Eusko Jaurlaritzak EHUren erabilera instrumentala ere egiten du; ez du errespetuz tratatzen. Honen adibidea, medikuntza plazekin gertatutakoa da: Eusko Jaurlaritzak EHUri medikuntza ikasteko plaza kopurua handitzeko eskatzen dion bitartean, EHUk dituen beste arazo eta behar batzuei entzungor egiten die.

Gainera, aldi berean, Eusko Jaurlaritzak alfonbra gorria jartzen die unibertsitate pribatuei, hezkuntza unibertsitarioaren eredu elitista sustatuz. Guztion itsasontzi indartsua izan beharko litzatekeen EHU pixkanaka-pixkanaka hondoratzen ari dira, unibertsitate pribatuen flota gero eta anitzagoa eta indartsuagoa den bitartean, instituzioetatik erraztasun guztiak emanda eta diru publikoz era zuzenean zein zeharka finantzatuta.

Ikasturte berriaren ekitaldian beraien eredu pribatizatzaile eta neoliberalaren aurrean izango gaituzte, EHUrako finantziazio nahikoa exijitzeko eta euskal jendarteak behar duen unibertsitate publikoa defendatzeko.

Unibertsitate publikoaren defentsan,
Eusko Jaurlaritza: bermatu beharrezko finantzaketa!
Errektoretza taldea: irmo defendatu EHUk behar duen finantziazioa!

LAB – STEILAS – ELA – LSB-USO – CGT-LKN

Etxebizitzaren negozioa eteteko eskatu du LABek Eusko Legebiltzarrean

EAJk eta PSEk aurkezturiko proposamenak etxebizitzen prezioak igotzea eta sarbidea zailtzea eragingo dituela ohartarazi du LABek, eta prezioen etengabeko igoerari galga jartzeko eta horiek jaisteko neurriak aldarrikatu ditu; hala nola, parke publikoa handitzea, alokairu soziala sustatzea eta EAE osoa tentsiopeko eremu izendatzea.

Uda atarian iragarri zituzten EAJk eta PSEk etxebizitzaren arazoari aurre egiteko premiazko neurriak. LABek, neurriok aztertuta, balorazio kritikoa egin zuen, eta baita hainbat proposamen zehaztu ere. Neurriok orain arteko politika okerretan sakontzea zutela iritzita, sindikatuak mobilizazioa egin zuen Sabin Etxea aurrean. Gaur, Endika Perez Ekintza Sozialeko arduradunak Lurralde Plangintza, Etxebizitza eta Hiri Agenda Batzordean hitza hartu du, eta hiru mezu nagusi azpimarratu ditu. 

Batetik, diagnostikoaren oinarrian adostasuna egon daitekeela azaldu du Perezek, baina ez proposamenaren norabidean. Izan ere, etxebizitzaren eremuan egiturazko eta premiazko neurrien beharra ukaezina dela uste du LABek. Langileok pobretzeko funtsezko arrazoi bilakatu da etxebizitza eta, hori horrela, bizi dugun larrialdi egoerari eraikuntza ziklo berri batekin erantzun nahi zaiola salatu du Perezek, hartutako norabidearekin, arazoa are gehiago okertuz: “EAJk eta PSEk nahiago izan dute merkatu pribatua elikatzeko politikak eta eraikuntza enpresei begirako neurriak proposatu, errotik arazoari erantzun baino. Prezioak jaisteko berehalako neurriak behar dira, baita parke publikoa handitzekoak ere, baina parkea ezin da soilik etxe berriekin osatu. Dagoena mobilizatzeko neurriak behar-beharrezkoak dira”.

Eskaintza faltaren iruzurra ere salatu du Ekintza Sozialeko arduradunak. “Azken hamarkadetako hainbat unetan ikusi dugu etxe gehiago eraikitzeak ez duela prezioak jaistea eragiten. Gero eta gehiago dira etxebizitzarekin negozioa egiteko funts putreek, higiezinen patronalek eta errentistek erabiltzen dituzten formulak; ez da onargarria.”

Beraz, orain arte egindako politika publikoen ondorio zuzenak pairatzen ari garela adierazi du LABeko kideak, eta, zoritxarrez, EAJk eta PSEk langileen aurkako neurriotan sakondu nahi dutela. “Hemen eskupekoak jaso eta diru laguntzetatik bizi direnak banketxeak, eraikuntza enpresak eta higiezinen patronala dira, eta horri amaiera eman behar zaio. Etxebizitzen funtzio soziala lehenetsi behar da, eta harekin negozioa egiteko aukera mugatu. Horretan egin behar da ahalegina eta hartu behar dira premiazko neurriak”. Ustez gazteak emantzipatzeko martxan jarritako abalen lerroa jarri du adibidetzat, eta gogoratu du lerro horri alegazioak aurkeztu dizkiola LABek, 2015eko Etxebizitza Legea urratzen duela iritzita. “Legeak jasotzen du diru publikoak alokairu sozialerako edota etxeak birgaitzeko izan behar duela, eta, orain, Gazteria Sailak 40 milioi bideratuko ditu, Finantza Institutuaren eskutik, erosketa sustatzera”. Horren ondorioa izango da, Perezen arabera, dagoeneko etxea erosteko aukera dutenei erraztu egingo zaiela horretarako aukera, eta, aldiz, premia handiagoa dutenek babesgabe jarraituko dutela. 

Hirugarrenik, Perezek azpimarra egin du LABek egindako proposamenetan. Etxebizitza larrialdiari eta langile sektoreek bizi duten prekarizazio eta pobretze prozesuari aurre egiteko, prezioen etengabeko igoerari galga jartzeko eta horiek jaisteko neurriak behar direla aldarrikatu du. Horretarako, EAE osoa tentsio gune izendatzeko eskatzen du LABek, baita prezioen indizea berehala publikatzea ere. “Ez du arazoa konponduko, baina tresna gehiago emango dizkigu”, adierazi du Perezek. Era berean, Etxebiden 

100.000 pertsona izena emanda egoteak eta %85ek alokairu soziala galdegiteak nahikoa arrazoi behar luke Etxebizitza Legeak jasotzen duena betetzeko, salatu duenez. 

Etxebizitza eskubidea bermatzeko eta sarbidea ahalbidetzeko, merkatu pribatuan alokairua ordaintzetik alokairu soziala eskaintzera igaro behar du administrazioak, Perezek aldarrikatu duenez, eta, horretarako, etxejabeei, banketxeei eta errentistei onura fiskalak eman beharrean, presio handiagoa egin behar zaie, etxebizitzak egon badaudelako. “Negozioa egiteko bahitutako etxeak modu duin eta iraunkorrean bizitzeko etxeak bihurtzeko neurriak behar ditugu”, aldarrikatu du. “Pertsonak dira erdigunean jarri behar direnak, maizterren eskubideak babestuz eta zabalduz, inor kale gorrian geratu ez dadin. Astero ezagutzen ditugu indarrez haien etxeak uztera behartzen dituzten langileen egoerak eta halako egoerak ezin dugu normalizatu eta onartu”. 

Amaitzeko, LABek etxebizitzaren arazoari aurre egiteko duen konpromisoa berretsi du Endika Perezek: “Bizi dugun gatazkan modu zuzenean esku hartzen ari da sindikatua, ekintza sindikalaren bidez, alokairuen prezioak jaisteko borroka eginez, turistifikazioaren ondorioei aurre eginez eta etxegabetzeen aurka.” Horrela, sindikatua etxebizitza problematikari aurre egiteko tresna izan dadin lanean jarraituko dutela esan du Perezek.