Kutxabankeko delegatu Filipe Dulucq-ek eta Iñaki Egañak iritzi artikulu bat idatzi dute Kutxabanqueko kaleratzeei buruz. "Gai honetan noraez nabarmenean ari diren elite ekonomiko baten erabakiak atzera bota daitezke", diote.
Euskal jendarteak, kohesionatua eta bi mendetan lehendabiziko aldiz Parisetik bere lurralde aitortza lortu duenean Euskal Hirigune Elkargoaren bidez (EHE), Kutxabankeko administrazio kontseiluak, zeinetan EAJko kontseilariek gehiengo absolutua diren, erabaki du Kutxabanquek, Ipar Euskal Herrian duen markak, ez duela baliorik. Ondorioz, bere bezeroen kartera banku frantses bati saltzea erabaki du eta bere langileak kaleratzea, 23 langile, hain zuzen ere.
Euskal jatorriko banku bakarra EHEk ehun ekonomikoari eusteko edo berpizteko estrategia nazionalen garapenerako behar eta exijitzen duen motor bezala osatzeko aukera kolpe batean bertan behera gelditu da. Antigualeko ikuspegi batekin, EAJk lepa eman dio bere herriari, bere botoemaile eta jarraitzaileei barne, Asanblada frantserako legislatiboen kanpainan instituzioekiko konpromiso bat eskatzen zutenak, EHE bezalako ente propio baten sorrerarekin izandako une historikoak eskatzen zuen moduan.
Nabarmena da, EAJren lurralde-eremua Euskal Herria izan arren, bere dinamika ekonomikoa gure herriaren desegituraketan sakontzen duen hondamendi bat dela, Madril eta Parisek elikatua, batzutan zigor bezala eta beste batzutan logika kapitalista huts bezala. Kutxabanken zuzendaritza ezerezaren zerbitzura dauden Troyako zaldiz kutsatuta dago, egun gutxiren buruan amaitzen den ikuspegi estrategiko batekin. Bigarren hipotesia are okerragoa izango litzateke: Euskal Herriaren kohesio ekonomiko eta sozialeko koordinatuak zeintzuk diren ez ezagutzea, ezta bere existentzia bera ere.
Ekimen praktiko hauetan ikusten da ondoen bere politika ekonomikoa. CajaSur, hondoak jota zegoen kutxa baten erosketa eta kudeaketa, gotzain ustel batek zuzendutakoa, egun Kutxabanken barruan dagoena eta euskal herritarren aurrezkien kontura saneatu dena da paradigma. Eta baita Kutxanquen itxiera/salmenta ere eta bere langileak kaleratzea.
Utz diezaiegun eragile politiko, ekonomiko eta sozialei entzuten, EHEko euren ordezkari instituzionalen bidez gure herrian etorkizun bat eraiki ahal izateko tresnak eskatu dituztenak, gure seme-alabek emigratzen jarraitu behar ez dezaten. Gai honetan noraez nabarmenean ari diren elite ekonomiko baten erabakiak atzera bota daitezke. Eman diezaiogun aukera bat gure herriaren eraikuntzar propioari, baita Euskal Herrian ere. Gure 23 lankideengatik. Eta baita gure herriak merezi duelako ere.