Zortzi hilabete pasa dira Nafarroako Gobernuan eta udal nagusietan aldaketa historikoa gertatu zenetik. Urratsak eman dira demokratizazioan, besteak beste, ordezkaritza sindikalaren %40aren bazterketari amaiera emanez, D eredua hautatzeko aukera berdintasuna ezarriz edota erakundetatik herritarren eskariekiko sentsibilitate handiagoa erakutsiz. Alabaina, ezin liteke esan aldaketa lantokietara iritsi denik. Langileok langabezia, prekarietatea, diskriminazioa eta eskubide murrizketak pairatzen jarraitzen dugu.
Horregatik, ezinbestekoa da lantokietan nahiz kalean mobilizatzea neurri zehatzen alde: 35 orduko lan astea, hileko 1200 euroko gutxieneko soldata eta 1080ko gutxieneko pentsioa, aukera berdintasuna edota zerbitzu publikoen garapena. Era berean, horrelako neurriak Nafarroan erabaki eta ezarri ahal izateko lan esparru propioa aldarrikatu beharra dago ezinbestean, unean uneko Espainiako Gobernuaren esku sartzerik gabe; izan ere, azken urteotan 17 nafar lege (gehienak, izaera sozialekoak) bertan behera utzi baititu.
LABek manifestazio handi bat deitu du martxoaren 19an, eskakizun hauei bultzada emateko. Langileriaren mobilizazioa erabakiorra izan zen aldaketa instituzionala ahalbidetzeko. Orain mobiliziora jo behar dugu, aldaketa, gehiengo langileriaren lan eta bizi baldintzetan gauzatu dadin lortzeko.
