Garoñako zentral nuklearra Fukushimakoaren modelo berdinekoa dela gogoratu behar da. Espainiar Estatuak ez du ikasten, eta, herritarron osasunaren, segurtasunaren eta ingurumenaren gainetik, interes ekonomikoak jartzen ditu. Beste herrialde batzuek, dagoeneko, zentralak itxi egin dituzte; adibidez, Alemaniak. Belgikaren kasuan, Garoñaren modelo berekoak baino ez ditu itxi.
Garoña hondakin erradioaktiboen hilerri bihurtu nahia larria iruditzen zaig. Orain, bizitza luzatu nahi diote eta hori onartezina iruditzen zaigu. Garoñan, gastaturiko erregai erradioaktiboa gorde nahi dute, Cuencako gordailua egin orduko. Beraien ustez egin beharreko erreforma guztiak eginda dauzkate. Gai honekin, 2012tik gabiltza. Ordurako, igarota zegoen zentrala behin betiko ixteko epea. Alde batetik, teknikoki oso arriskutsua zelako, korrosio arazoak zirela-eta, beste alde batetik, nuklearrak 40 urtetik gora zeuzkalako.
Sistema energetiko seguruagoa lortu behar dugu Euskal Herriaren beharrak asetzeko, lanpostu ugari sortuko duena, garapen ekonomiko orekatuagoa ekarriko diguna, aire garbiagoa eta osasun publiko hobea bermatuko dituena. Horretarako, lehen urratsa energia nuklearra baztertzea da.
Zentral honek emititzen dituen erradiaktibitatearen pilaketa zeharo arriskutsua da osasunerako, inguruan urdail eta biriketako minbizi-kasuak ohi baino ugariagoak baitira. Baina, batez ere, ez dugu ahaztu behar energia nuklearra oso arriskutsua dela. Euskal Herriko jendarteak argi dauka energia nuklearra baztertu egin behar dela, eta, era berean, energia hori ez dela erregai fosilen alternatiba. Horri esker ez zen eraiki Lemoiz. Ez da inongo alkaterik ausartzen hondakin erradioaktiboentzako biltegia Euskal Herrira ekartzera.
LABen apostua energia nuklearra baztertzea, eta energia aurreztea eta eraginkortasunari benetako bultzada ematea da, energia berriztagarri garbiak eta instalazio sakabanatuak sustatzeaz gain. Ildo horretan, herri industrialdunok aurrerapausu handiak eman ditzakegu energia aurrezteko, batez ere, elektrizitateari dagokionez.
