2024-12-05
HomeEkintza PolitikoaEuskal HerriaEuskal preso eta iheslari politikoak etxera!

Euskal preso eta iheslari politikoak etxera!

Euskal preso politikoen kontra erabiltzen den espetxe politika tristeki aski ezaguna da gure herrian: 20 urte baino gehiago irauten duen sakabanaketa, isolamendua, etengabeko xantaia, de facto aplikatzen zaien bizi osorako zigorra… Salbuespeneko kartzela politika hau, gainera, azken urteotan larriki gogortuz joan da, euskal preso politikoen kontra espresuki sortutako hainbat neurri eta dotrinen bitartez.

Espetxe politika hau, oinarrizko eskubideak ere ukatzen eta zapaltzen dituena, errepresioan eta mendekuan oinarritzeaz gain, Estatuek erabili izan dute gatazka politikorako baldintzatze-tresna gisa: politika berezia izaera politikoa daukan kolektibo baten kontra. Politika kriminal honek lehen ez zeukan lekurik, baina gure herrian zabaldu den garai berri honetan are gutxiago. Preso eta iheslari politikoen existentzia hutsa gatazka politikoaren ondorioa da eta Estatuek espetxe politika honi eustea ikaragarrizko oztopoa da konponbide prozesurako.

Estatuei dagokie urratsak egitea. Orain. Baina urrats horiek egitera behartzea denon erantzukizuna da. Estatuak ez dira berez mugituko horrela aldarrikatzen dion gehiengo batek horretara behartzen ez baditu. Espetxe politika kritikatzea, bidezkoa ez dela esatea ez da nahikoa. Esatetik egitera pasatu beharra dago egoera hau benetan gainditu nahi badugu. Borroka honetan konpromisoak hartu beharra daukagu, denok, norbanako zein eragileok. Euskal preso eta iheslariak etxean nahi ditugu. Eta etxeratu egigo ditugu, nahiz eta bide oso bat egin behar, urratsez urrats joango gara bide hori ibiltzen. Amnistia da helburua: prozesu mailakatu batez aterabide politiko eta kolektiboa ematea.

Urratsik premiazkoena espetxe politika behingoz aldatzea daukagu momentu honetan: salbuespenez ezarritako muturreko neurriak indargabeturik,zigorra beteta daukaten presoak, hiru laurdenak beteta dauzkaten presoak, gaixorik dauden presoak aske egon behar dira, baldintzarik gabe. Eta, honekin batera, sakabanaketa politikarekin amaituta, euskal preso politiko guztiak Euskal Herrian behar dira egon.

Euskal Herriko gehiengo zabalaren aldarrikapena da. Eta lantokiak ere aldarrikapen horren bozgorailu bihurtu behar ditugu, urteetako konpromisoa indartzeko eta beste batzuk aldarrikapen honekin konprometitzera erakartzeko. Lantokietan eta kalean, eskualdez eskualde, herriz herri, antolatzen diren ekimen ezbedinetan. Eta, jakina, urtarrilaren 7an. Bilboko kaleak bete behar ditugu espetxeak husteko. Urtarrilaren 7an, ez ahaztu, ez da beste manifestazio bat, baizik eta euskal preso eta iheslari politikoak etxeratze bidean mugarria. Kolektibo oso baten borrokarekin bat egin eta Euskal Herriko kaleetatik aldarria zabaldu, berriro Euskal Herriko kaleetan izan ditzagun. Kolosala izan behar da. Kolosala izango da.

euskal preso eta iheslari politikoak etxera!

La política carcelaria desarrollada contra las presas y presos políticos vascos es, por desgracia, suficientemente conocida en nuestro país: la dispersión que se prolonga a lo largo de más de 20 años, el aislamiento, el chantaje permanente, la cadena perpetua que se aplica de facto… Esta política carcelaria de excepción, además, se ha ido endureciendo en los últimos años de forma grave, a través de numerosas medidas y doctrinas creadas expresamente contra las presas y presos políticos vascos.

Esta política penitenciaria que niega y vulnera los derechos básicos, además de basarse en la represión y la venganza, es una herramienta que han utilizado los Estados para condicionar el conflicto político: una política de excepción contra un colectivo de carácter político. Esta política criminal no tenía sentido anteriormente, pero en el nuevo tiempo que se ha abierto en nuestro pueblo, aún menos. La propia existencia del colectivo de personas presas y refugiadas políticas es una consecuencia del conflicto político y la obstinación de los Estados en mantener esta política carcelaria es un terrible obstáculo para el proceso de solución.

Corresponde a los estados dar pasos. Ahora. Pero obligarles a que den estos pasos es una responsabilidad de todos y todas. Los estados no se moverán de forma espontánea, si una mayoría que lo reivindica no les obligue a ello. Criticar la política penitenciaria, afirmar que no es justa, no es suficiente. Debemos pasar de las palabras a los hechos si de verdad queremos superar esta situación. En esta lucha debemos adquirir compromisos, todos y todas, personas y agentes. Queremos a los presos y presas, refugiados y refugiadas en casa. Y vamos a traerlos a casa. Aunque tengamos que recorrer todo un camino, lo haremos paso a paso, hasta lograr la amnistía: una solución política y colectiva a través de un proceso gradual.

En este momento, el paso más urgente es cambiar de una vez la política penitenciaria: hay que desactivar las medidas extremas de excepción, las personas que ya ha cumplido la condena y siguen presas, las que han cumplido las tres cuartas partes o estén enfermas deben ser liberadas, sin condiciones. Junto con esto, hay que terminar con la dispersión para que las y los presos políticos vascos estén Euskal Herria.

Se trata de una reivindicación de la amplia mayoría de Euskal Herria. Los centros de trabajo también deben convertirse en altavoz de esta reivindicación, fortalecer el compromiso de años y lograr que más gente se comprometa con ello. En la calle y en los centros de trabajo, en las distintas comarcas, pueblos y ciudades. Y por supuesto, el 7 de enero. Vamos a llenar las calles de Bilbo para, así, vaciar las cárceles. La del 7 de enero, no lo olvidéis, no es una manifestación más, sino un hito para situar a los presos y presas, refugiados y refugiadas políticas de camino a casa. Unirnos a la lucha de todo un colectivo y extender la reivindicación por las calles de Euskal Herria, para que vuelvan a esas calles de Euskal Herria. Tiene que ser colosal. Será colosal.

AZKEN ALBISTEAK | ÚLTIMAS NOTICIAS

LABek ez du Ilunion enpresaren akordioa sinatuko eta desadostasuna adierazteko mobilizatu da

LAB eta ELA sindikatuek deituta, Ilunion enpresako Beriain eta Noaingo lantegietako langileek, ONCE Fundazioarenak diren eta ikuztegi industrialeko zerbitzuak eskaintzen dituzten enplegu zentro berezietakoek, elkarretaratze bana egin zuten atzo, hitzarmen berriaren negoziazio mahaian sindikatu horiek alde batera utzi dituztela salatzeko. LABek ez du akordio hori sinatuko, langileen behar eta aldarrikapen nagusiak jasotzen ez dituela uste duelako.

Ia 100 langile migratu eta arrazializaturi eman diegu prestakuntza lan-eskubideen eta antolaketa kolektiboaren inguruan

Urrian eta azaroan, ikastaroak egin ditu LABek Azkoien, Bilbo, Gasteiz eta Ondarroan.

Abenduaren 5ean eta 7an greba Arabako ostalaritzan hitzarmen duinaren alde

Abenduaren 5ean, osteguna, goizeko 10:00etan elkartuko gara Gasteizko LAB sindikatuaren egoitzan (Fermin Lasuen, 13 ), hiriko hainbat auzotan propaganda jarri eta informazioa banatzeko. Abenduaren 7an, larunbata, kalejira egingo dugu Andra Mari Zuriaren plazatik 13:00etan.