Osasun mentaleko sarea indartzeko eta eratzeko prozesuan langileekin batera egin behar dela uste du LABek. Profesional kopurua handitu egin behar da, eta aurreikusita dauden beharrei aurre egiteko kategoria berriak ezarri behar dira.
Osasun mentaleko arreta-eskaria modu esponentzialean hazten ari den une honetan, Osasun Sailak arreta eredua aldatzeko mugimenduak hasi ditu. Osasun Mentaleko Sareko langileekin kontrastatu gabe egin nahi du hori, ilunpean. Antzezpen ariketa gisa, eta langileek eragindako presionaren aurrean, sailburuak propagandara eta egia erdietara jo du berriro ere, bere hitzak entzuten ditugunon adimena mespretxatuz.
Osasun Mentaleko Sareak indartzeko aldarrikapenei erantzunez 31 lanpostu sortu izana erabili du sailburuak ezkutu gisa, indartze hori gertatzen ari dela frogatzeko. Esan beharra dago, ordea, Osakidetzako gainerako zerbitzuetan lanpostuen erregularizazioak eta egituran sartzeak %6,6ko gehikuntza ekarri duela, eta, aldiz, Osasun Mentaleko Sareetan %1,55ekoa izan dela.
Osasun mentaleko pazienteak estigmatizatuta egongo ez balira, beren gaitzaren tratamendua emateko baldintzek eragindako haserrea mobilizazio iraunkor eta masiboaren arrazoi izango litzateke. Baina sailburua ez da estigmatizazio horren jakitun bakarrik. Are, horretaz baliatzen da, pentsatzen baitu inork ez dituela bere adierazpenak aztertuko. Sortutako zalapartaren aurrean, eztabaida publikotik onik ateratzeko datuak bihurritzeaz harago, gezur horrek ziurtatzen duena da indartze gisa saldu nahi digutela guztiz kontrako norabidean egindako urratsa.
Osasun Mentaleko Sareetako profesionalek, hamaika zailtasun eta baliabide falta gaindituz, ibilbide propio, integral, koordinatu eta komunitarioa josi dute. Eredu horrek, aurrekontu propioak izanik, aukera eman du etapa eta premia ezberdinetara egokitutako zerbitzu espezializatuak eskaintzeko; hala nola, haurtzaroa, nerabezaroa, lehen gertakariak edo adikzioak. Asistentziaren jarraitutasuna eta pertsona bakoitzaren gizarte- ingurunearekiko lotura ziurtatzen saiatu da artatze hori.
Egia da errealitate hori ez dela berdina hiru herrialdeetan. Bizkaian horrela bada ere —gabeziak gabezia, eta indartzekoak egon badauden arren—, Araban hiriburuan dago kokatua osasun mentaleko arreta, eta herrietan bizi diren erabiltzaileak kilometroak egin behar dituzte artatuak izan ahal izateko.
Gipuzkoan, ordea, ez dago osasun mentaleko ospitale espezifikorik, eta zerbitzu hori euren bizitzako uneren batean behar duten erabiltzaile gehien-gehienak negozio pribatura bideratzen ditu Osakidetzak. Dauden eguneko zentro guztiek edo/eta osasun mentaleko zentroek ez diete herritarren beharrei erantzuten.
Ekitateaz hitz egiten du Sailburuak, eta LABek ere horrela izan behar duela uste du, baina nahikoa baliabide publiko izan behar da horretarako. Profesional kopurua gehitu egin behar da, eta aurreikusita dauden beharrei aurre egiteko kategoria berriak ezarri behar dira Osakidetzan. Bizkaian dagoen eredua hobetu, eta Araban eta Gipuzkoan ezarri eta indartu behar da.
LABek argi du osasun mentala lehentasunezkoa dela, eta indartze eta eratze prozesuan langileekin batera lanean arituko da. Sailburuak jakin behar du, titulartasun publikoa eta sistema publikoa indartzea ez den beste edozein estrategiaren aurrean, LAB eta gizartea aurrean izango dituela.Â