Eragile politikoei honako eskariak luzatu dizkie Ugartemendiak:
– Lan harremanen erabateko desoreka dago patronalaren alde. Hau erabaki politikoen ondorio da. Ez da lan arazo soila eta ez da patronal eta sindikatuen artean konpondu beharreko afera soila.
– Arazoa politikoa da eta konponbide politikoak eskatzen ditu, eragile politikoek eta batez ere Gobernu ardurak dituztenek, erantzukizun zuzena dute gertatzen ari den guztian
– Lan harremanetan erabakitzeko ahalmenik ez izatea eta negoziazio kolektiboa bi aldeen arteko kontua izatea, ez die eragile politikoei erantzukizunik kentzen
– Instituzioak herriaren gehiengoaren mesedetan izango diren politikak sustatu behar dituzte
Egun lan harremanetan gertatzen ari denaren aurrean zer eskatzen diegu alderdiei? Eta berriro diogu, batez ere Gobernua sustengatzen dutenei:
1.- Negoziaketa kolektiboan joko arau demokratikoak bete behar direla defendatzea eta gutxiengoan sinatutako akordioen aurkako jarrera argia azaltzea. Hemen dagoen alderdiren batek ontzat emango luke parlamentuan legeak gutxiengo batek onartzea? Hori da negoziazio kolektibora eraman nahi den eredua.
2.- Marko propioaren defentsa argia egitea. Estatalizazioaren aurkako jarrera izatea.
3.- Hitzarmenak desblokeatzeko patronala interpelatzea. Akordio Interprofesionala eraginkorra izateko, hitzarmenak berritu behar dira. LABek jartzen dituen edukiak guztiz onargarriak dira edozein enpresarentzat: atzerapausorik ez, soldata igoerak eta lan erreformaren kontrako klausulak – bi aldeek adostu dutena ez betetzea bi aldeei dagokieta eta ez patronalari alde bakarrez ulertuta…edozein enpresak asumitu ditzakeen edukiak dira
4. CONFEBASKeri ematen dioten zilegitasuna eta babes politikoa ematen ez jarraitzea. CONFEBASKen politika ekonomiko eta sozialak babesten jarraitzeak, herritarren gehiengoaren beharrei bizkarra ematea da. Gaur egun dagoen lan harreman ereduarekin eta gainera aldamenean babes sozial sistema egokirik gabe, herritarrak prekarietate eta pobreziara kondenatzea da
5.- Patronalaren ordezkaritza neurtzeko bideak jartzea. Borondate politikoa baino ez da behar horretarako. CONFEBASKek ez ditu ordezkatzen herri honetako enpresari guztiak, elite ekonomiko baten interesak baino ez ditu defendatzen.
6.- Instituzioak enplegatzaile direnean, eredu izan behar dute. Madriletik datozen murrizketei aurre egin eta negoziazio kolektiborako esparru propioa defendatu behar dute, aldebakartasunaren bidea albo batera utziz.
7.- Enplegua duintzeko eta babes soziala handitzeko neurriak eskatu eta horiek aldeko akordioak sustatzea: 1200€, 35 ordu, bertoko eta babestutako lan hitzarmenak, klausula sozialak, lanaldi partzialentzako araudi hobeago bat, pentsioak osagarritu, RGIa igo, …. Gaur egungo eskumenekin egiten dena baina askoz gehiago egin daiteke.
8.- Autogobernuaren eztabaidan, arazo soziolaboralei konponbidea ematearen beharra erdigunean kokatzea. Ez dago autogobernurik negoziazio kolektiborako marko propiorik gabe edota ezin da autogobernuaz hitz egin, baldin eta gai laboral eta sozialetan langileen baldintzak hemen erabakitzen ez baditugu. Azken batean ez dago autogobernurik Lan Harremanak eta Babes Sozialerako Euskal Esparrurik gabe. Beraz, bizi dugun prekarizazio eta pobretze egoeraren aurrean, Lan Harremanak eta Babes Sozialerako Euskal Esparrua lortzeko pausuak ematea ezinbestekoa da.